kauwgum.

Hij werd afgelopen weekend twee, mijn kleine gangster.
Om tien na acht, het uur waarop ie twee jaar geleden ter wereld kwam, hoorde ik hem brabbelen. Nyo gooide zijn tandenborstel in de lavabo en stormde ilai's kamer in. Met een grote glimlach haal ik hem uit z'n bedje 'gelukki...'. waarop Ilai zichzelf onderkotst. Just great. En daarop keiluid begint te huilen. Komt me bekend voor...

05:07 - ik spring recht (want dat mag ik eindelijk weer) om naart toilet te gaan. Terug in bed wordt mijn buik wel heel wild. 05:14 - ik heb moeite om me te concentreren, hoe vaak voel ik die buikpijn nu? 05:40 - tijd om me op te frissen. 05:55 - haar ligt goed- yes! 06:03: heel m'n kleerkast in m'n valies gepropt- check. Sam wakkerroepen - no check. Just, hij ligt in 't rommelkot te slapen. Hij was gaan paintballen met de maten en stonk NOGAL naar drank. 06:12 - sam moet echt onder de douche. 06:40: we moeten echt vertrekken nu! 07:05 schoonmoeder kijkt nogal raar. 'moeie gij nie roepen vant zeer?'. Extra melk voor nyo voor vanavond: check. Kleren: check.
07:20- sam moet snel boterkoeken voor mij kopen. kan echt niet uit de auto nu.
07:35 - ruzie op de parking. Ik wil mijn boterkoeken mee! Maar naart schijnt is het marginaal om met een zak van de bakker toe te komen in het ziekenhuis. (blikjes bier worden algemener aanvaard, naart schijnt)
07:40 - 7 cm. Sam moet dringend mijn boterkoeken halen. Kheb honger!
07:55 - dag mevrouw de gynaecoloog! ze gaat nog bureauwerk doen.
07:57 - vlug naar de bevallingskamer! en waar zijn mijn boterkoeken? en sam?
08:10 - daar is ie! "ons buddha'tje' weet sam eruit te brengen. "Ie weent nie?!" panikeert de mama. Naart schijnt de beste patiënte ever, die mama. Ze mag hier elke week komen bevallen. De Mama zegt dat ze dan wel wil gegeten hebben, int vervolg. Ah daar is de gynaecologe. Oe? Zis weer weg? Don't leave me here! Kheb honger! Kwil naar mn kamer! Ah daar is ze weer, in een doktersoutfit deze keer. Ze gaat wel twee keer nadenken vooraleer ze met haar nieuwe broek op de bevallingstafel gaat zitten in het vervolg. (nogmaals, sorry sorry sorry). Knip nu aub die navelstreng door! denkt de mama, nee, ze zegt het ook. Dat ding zwiebert de hele tijd over mijn buik, bwéh!

10:30 - boterkoek 1 en 2 smaken allebei even lekker. MMM en daar is de soep al. Nog een kwartier en het warm eten is daar ook!
11:00 - eerst de innerlijke mens versterken. Kheb chance, puree met vis. Dat ze geen zout en peper kennen deert me op dat moment nog niet.
11:15 - tijd om wat telefoontjes te doen. Ilai, 3 kg 200, 49 cm, en een buddha-hoofdje. 19 juni 2014.

19 juni 2016.
Ilai, 12 kg en een sjiek. 90 cm en een sjiek, of min een sjiek. (oeps, k&g afspraak vergeten gisteren). Een blonde krullebol. Een fantastisch kereltje die ongeloofelijk vooruitging de laatste zes maanden. Een kereltje die eindelijk mama zegt (sinds twee maanden), maar vooral veel 'nyo', zijn persoonlijke superheld.
Ilai, raad eens hoeveel ik van je hou? 12 kg en een sjiek, ventje. En 90 cm en een sjiek, of min een sjiek.

van twee naar drie (of: 3 is the new 2 ;))

"OOOOOOOOh, zeg ik vanavond, na het chips met zwanworstje- en 10 000 luchtballonnen (vertaald in bellenblaas)-feestje. Drie jaar geleden zat jij in mama's buik. Zo'n dikke buik! En nu ben jij mama's grote jongen" tegen het ventje die uitgeteld in de zetel zit, met zijn knuffel en zijn tut (u allen al welbekend van op de foto's). Hij kijkt me aan met zijn grote ogen "nee, mama's kleine jongen, zooooo klein". 

SMELT SMELT. <3 dan="" div="" erbij="" het="" je="" moest="" verstaan="" zijn="" zou="">

Ik zou nu opnieuw een melige blog kunnen schrijven, want zo voel ik me wel een beetje, maar 'k ga het jullie besparen. Kwestie van hier geen dieptepunt aan lezers te bereiken.

Het is een drukke periode geweest, en we krijgen weer veel vragen over hoe het gaat met ons kleinste gangstertje.

En het gaat goed. Ilai doet het FAN-tas-tisch! Het externe gedeelde werd zo'n maand geleden voor het eerst op zijn interne gedeelte 'aangesloten'. Al snel merkten we verandering. Hij antwoordt met ja (en ook met nee, helaas), kan zich meer en meer duidelijk maken, zegt papa (ook tegen mij, hmm) en mama (tegen eten- oeps), nyoooo en ilai kan ie als de beste zeggen. Los van het woordjes leren vraagt ie nu ook echt om zijn hoorapparaat én CI, begint hij door te krijgen van waar het geluid komt (terwijl ie vroeger enkel naar rechts, zijn toen-nog-beste kant keek). En de mama vindt het keileuk dat het CI'tje 'kapjes' heeft, ze kan dus regelmatig eens veranderen van kleur en look :). En zijn stoute krulletjes komen ook terug, superblij

De vele ziekenhuis- en andere- bezoeken brengen dus wel degelijk uitkomst. Dus hier alleen maar positief nieuws! 

Nu denk ik: ah, hadden we maar niet zo getwijfeld, het viel allemaal véél beter mee dan verwacht. Intensief, dat wel, maar nu plukken we er de vruchten van.

En nog een leuk weetje voor andere ouders die langsgaan bij nko sint jan: WIJ hebben het flinkste kindje, WIJ. 

En ik ga akkoord met de dokter, mocht het ventje niet zo flink zijn, zou er hier een heel ander verhaal klinken.

Bedankt, voor jullie steun, bezorgdheden, cadeautjes, oppastijd, weg-en-weer rijden, telefoontjes, mailtjes! We appreciëren het enorm. En een extra super speciale dankudanku aan de oma's-opa's en aan memepepe woef voor de afgelopen periode (en voor die die komt ;))

Just hold me tight... tonight

Na het werk gisterenavond snelde, of traagde, ik naar huis. Ik weet het niet. Ergens wou ik niets liever dan doorspoelen naar vandaag, elders wilde ik het liefst de tijd terugdraaien naar diezelfde ochtend. Niet dat het zo'n fantastische ochtend was, maar een tekort aan cafeïne hebben zag er plots niet zo slecht meer uit.

Oma woef ging weg, oma en opa zee kwamen nyo ophalen en toen kwamen de eerste tranen. Niet bij mij, ik hield me sterk. Een telefoontje van het onthaal van het ziekenhuis liet me, iets enthousiaster dan ik zelf verwachtte, uitroepen: lap! twordt uitgesteld! Maar nee, we mochten een halfuurtje vroeger voor opname komen.

Ilai werd een klein beetje doodgeknuffeld en hem in bed leggen was opvallend later dan andere avonden. Maar erg vond ie het niet, integendeel.

Ik vulde een koffer met véél speelgoed (eentje met wieltjes, want dat is speelgoed op zich). Ik ging naar bed niet om te slapen maar om de kranen open te zetten, het bad te legen, maar vooral om mijn kussen drijfnat te maken. Nog een droomflesje voor ilai om middernacht en oef, nu kunnen we slapen.

REMslapend gaat om kwart voor zes m'n alarm af en het schiet me te binnen dat het binnen een dikke vier uur zover is. Hupla! De dag waar we al een hele tijd naar uit kijken is eindelijk aangebroken.

Al bij al ging alles vlot en voor ik het weet zit ik bumba te kijken in een wachtzaal op het vierde. Een wachtzaal waar je moet wachten tot de anesthesist roept en dan mag je naar het eigenlijke ok. Ik keek bumba terwijl ilai een aantal ontsnappingspogingen ondernam. Als het na een halfuur eindelijk zover is voel ik me opvallend rustig. Af en toe kwam de geur van verdovende middelen het wachtzaaltje binnen, misschien heeft dat er iets mee te maken. Ilai gaat enthousiast op de operatietafel liggen en geeft met een lieve lach zijn beer en tut aan de verpleegsters. OOOOOOOOOOOOH weerklinkt het, wat een lieveke! Ik zie ze met verliefde blikken naar mijn kleine vent kijken en een gevoel van geruststelling overvalt me. Helemaal niet zoals verwacht hoef ik hier geen epistel te schrijven over hoe zenuwachtig ik was en hoe de angst in zijn ogen stond. Ik verlaat het ok zelfverzekerd en neem de vent mee richting Brugge en richting FOOOOOD!

Vijf uur later komen we aan in het ziekenhuis en wat heen en weer gelift tussen de verschillende verdiepingen brengt me naar de recovery waar ik ilai al uit de verte hoor wenen. Een troostend halfuur later valt hij met zijn kaak tegen mijn kaak aangedrukt in slaap en drie kwartier later wordt ie verenigd met zijn papa. Vele knuffels volgden die avond en ook heel veel opgeluchte 'ohs' en 'aahs' van de wachtenden thuis. Een beetje bezorgd rond onze vent zijn ademhaling zetten we de nacht in. Al snel wordt de mama onnozel van al het gebeep van verschillende monitoren en gelukkig voor haar, de nachtverpleegsters ook. Uit met die handel en een paar uur later staat er een lekker warme (uhum) koffie klaar en wat dingen die boterham en beleg moeten voorstellen. Dokters komen en besluiten dat ilai mag starten met puffers en we wat hen betreft mogen vertrekken. Nog ff langs de oorarts voor een controle, want er liep deze nacht behoorlijk wat bloed uit zijn oor, aan het kompres te zien. Ondertussen weten we dat dit nog even zal duren, ook vandaar zijn mooie verband rond zijn hoofd.
Een flinke portie knuffelen, ondersteund door pijnstillers, en ilai zou snel de oude moeten zijn. Extreem flinke kerel horen we langs alle kanten en de mama weet, dat gen heeft ie van haar ;) Nee, echt, hij gaf, behalve het halfuurtje na het ontwaken, geen kik. Al het gepruts aan hem, die er uiterst vervelend uit zag, hij onderging het met de glimlach.

Drie weken geen creche, en week 1 mag de mama bij hem blijven. Lucky me :) jij bent de übercutiepie, ilai.

Nu uitkijken naar 15/02, een nieuwe grootste dag in ons leven. De eerste fitting (voor de leken: dan wordt het externe gedeelte voor het eerst aangesloten én getest; keispannend!).

Edit: het verbandje ging er vandaag af. Nog een weekje en dan mogen de draadjes eruit.
Ilai doet het goed, hij is suuuuuuperflink (en het hele nko team in st jan zal dat beamen). Het is terug onze vrolijke vent. Onze vrolijke vent die binnenkort voor het eerst een resem aan geluiden zal ontdekken!

3 to go

Nog drie keer slapen en het is zover. Sinds m'n laatste post is er heel wat gebeurd. Samengevat, een leuk feestje, een nieuwe job, een skireis zonder sneeuw, een leuk feestje en een nieuw jaar :)

Over het leuke feestje: mja, je moest erbij zijn.

Over de nieuwe job: boeiend. Leuk detail: de laatste week slaagde ik er al twee keer in om vloeistof door m'n neus te laten lopen. Great way to go Ellen!

De skireis was leuk, maar vermoeiend. Een 1.5 jarige en een bijna 3jarige in de bergen... Twas eens iets anders :) M'n grote mond zorgde er ook voor dat er een shorski geregeld werd ergens in februari. Eentje waar ik skiles zou nemen. Laat de nachtmerries maar komen...
En m'n mening over nummers van ABBA werd herzien.

Een nieuw jaar die heel wat stress met zich zal meebrengen. Al raken we er stilaan aan gewoon. Dat het moederschap me rustiger zou maken, was een dikke leugen. Al is een beetje chaos ook wat ik nodig heb, enkel rust zou me onrustig maken.

nog 3 x slapen en het is zover. Ilai zijn grote dag. Al beseft hij het niet. Zijn mama des te meer. Nog drie keer slapen... en dan krijgen jullie waarschijnlijk een verslag. Een verslag van het lange wachten en de angsten die we doorstonden. Tot dan!

Peace for Paris

Ik probeer gewoonlijk uit de politieke en actuele wereld te blijven met m'n blog. 

Maar dit keer waren het niet de twee gangstertjes die zorgden voor een woelige nacht.

De gebeurtenissen in Parijs waren dat wel. 

Ik viel met tranen in m'n ogen in slaap. Tranen van verdriet, om mensen die ik niet ken. Tranen van angst, terwijl deze misschien wel ongegrond is. Tranen omdat dit alles wel héél erg dichtbij komt. Tranen omdat dit nog niet het einde is. Tranen omdat ik deze week zeurde om een handtas. Tranen omdat ik daarnet nog geïrriteerd was toen nyo met een chocomond naar huis kwam van school. Tranen omdat ik, hoe hard ik ook probeer om alles perfect te krijgen, dit nooit zal kunnen. Tranen omdat ik me over onbenullige zaken zorgen maak. Tranen omdat ik stiekem blij ben dat wij veilig zijn. Voorlopig toch. Of misschien ook niet.

Tranen omdat er íets móet gebeuren. Tranen omdat geweld hier de oplossing niet is. Tranen omdat geweld nooit een oplossing is. Tranen omdat ik geen oplossing weet. Tranen omdat dit misschien niet meer op te lossen is. Tranen voor het verleden, waar we ongetwijfeld veel pijn en schade berokkent hebben aan de mensen die nu overgaan tot extremisme. Tranen voor het heden, omdat we deze fouten nog steeds maken. Tranen voor de toekomst...

Tranen omdat er iemand verkracht werd in het opvangcentrum in Bredene. Tranen omdat heel m'n facebook er gisteren mee gevuld werd. Tranen omdat mensen beter zouden moeten weten. Tranen omdat zo'n berichten niet op facebook zouden moeten staan. Tranen omdat zo'n berichten aanzetten tot nog meer woede en haat.

Tranen omdat het moet stoppen. Hier en nu.

Bedankt aan de vrienden, die er hetzelfde over denken als ik. Die zich ook afvragen wat we hier eigenlijk doen op de wereld. Die zich ook zorgen maken. Die ook de foto peace for paris delen. Of een andere. Het minste wat we kunnen doen.

eerste keer, laatste keer

Ik zit hier met tranen in m'n ogen want na een ochtend in complete overdrive zie ik Nyo zijn rode flesje staan.Een flesje dat normaal gezien in zijn vintage-auto-rugzakje zou moeten zitten zodat hij water kan drinken in de speeltijd. 

Het waren opnieuw traantjes deze ochtend, toen ik hem afzette bij juf elke. Hij was niet voorbereid, nee. Van kwart na zeven tot kwart na acht hoorde hij enkel 'nyo doe door' 'nyo eet je boterham op' 'nyo doe door, we gaan te laat zijn' 'nyo doe door, je moet naar school'. Hij probeert nog heel lief te vragen of mama en Ilai ook op school zullen spelen. Mama sleurt hem uit de auto, rugzak op de rug en probeert hem af te geven aan de juf aan de poort. Kleine, doch sterke armpjes en beentjes knellen zich rond mijn middel en nek. Allez, dan toch maar mee tot aan het klasje. Mama al redelijk zenuwachtig, want ilai zit in de auto te wachten. En eigenlijk mag dat niet, nee. Maar de autostoelen deden ambetant, we waren al laat en ilai moest ook nog naar hartje oostende gebracht worden. Aangekomen bij juf elke roept mama uit 'ik moet snel weg!' ze sleurt nyo van haar, geeft hem nog een zoen (of dat hoopt ze toch) en holt de speelplaats over, naar haar auto.

8.32 - not bad. Natuurlijk staan de bruggen open dus om 8.48 komt ze aan in oostende, om ilai vervolgens te droppen in stappie. Opnieuw armpjes en beentjes gekneld rond mama's middel en nek. Deze keer probeert ze iets kalmer het kind van zichzelf te verwijderen, geeft hem echt wel een dikke zoen (of dat denkt ze toch) en holt naar de auto. Want ze staat, zoals altijd daar, verkeerd geparkeerd. 

En zeggen dat de mama in verlof is. En het eigenlijk smooth zou moeten gaan. Fokkerdefok. 

Mensen vragen me soms of ik spijt heb dat er maar zo weinig tijd tussen de twee kids zit. Nee, ik heb geen spijt. Maar ja, het is soms druk. Nee, het is altijd druk. En het is veel regelen. En organiseren. 

Ik hoop dat met m'n nieuwe job er een aantal dingen zullen vergemakkelijken. Maar ongetwijfeld zullen sommige voordelen uitdraaien op een aantal nadelen. 

Wat nyo's eerste schoolweek is, is voor de mama haar laatste week verlof bij 't coc. 't Zal raar doen, er weggaan. Ik hoop er nog eens een blog aan te wijden. 

Maar nu, moet ik me opnieuw in m'n schoenen wringen, om ilai op te halen. 

En als ik naar m'n voeten kijk, kan ik niet anders dan lachen.

Want zij zorgen letterlijk voor een beetje spark op deze overdrukke ochtend. 

Slaapbudget

Al een paar keer kreeg ik de opmerking 'je moet schrijfster worden!" een supermooi compliment.
Ik droomde er zelf van. Helaas kreeg die droom op m'n tiende een serieuze deuk. Of beter gezegd, hij werd door het toilet gesjast. Ik schreef een verhaal over 'patatten' voor een (verplichte) wedstrijd van het davidsfonds. Een leuk verhaal, dat wel. En fantasierijk. Helaas werden patatten nog niet erkend als algemeen Nederlands, dus ik eindigde achtste en kreeg één of ander lame boek die ik weigerde te lezen. Ik vond altijd al dat de aardappel meer erkenning mocht krijgen, so what?
Bijkomend iets was dat ik op m'n tiende besefte dat ik met schrijven niet rijk zou worden. Daarom besloot ik zes jaar later om sociaal werk te gaan doen ;-)

Vandaag zou m'n blog gaan over slaapbudget. Een tweetal weken geleden deed ik een poging mee te doen aan de inleefweek beperkt budget. Maar ik kwam al gauw tot de constatatie dat ik al een tweetal jaar meedoe aan een beperkt budget, die van slaap. Dus já, ik moest die woensdag gaan shoppen. Ik beloonde mijn twee slapeloze gangstertjes met nieuwe tshirts, broeken en truien & ik voelde me niet schuldig. Néh. Waarmee ik niet wil afdoen aan de fantastische actie. Maar leven met een beperkt (geld)budget als je meer hebt, is niet zo makkelijk. Ik hield mezelf voor dat ik het al moeilijk genoeg had met weinig slaap en daarmee was de kous dan ook af.

Maar serieus. Ijzersupplementen, vitamine D kuren, magnesiumdrankjes en consoorten... het mag niet baten. Mijn donkere kringen blijven en ja, ik zie er vaak moe uit. En ja, ik ben ook vaak moe. Maar help mij er niet aan herinneren. Ik probeer het te verdoezelen. En zoek info over ooglidcorrecties en laserbehandelingen. Slapen of plastische chirurgie? Hmmm.
De aandachte lezer merkt hierbij op dat ik sta te springen voor een groepsaankoop. Tijd of plastische chirurgie, ' t maakt me niet zoveel meer uit.

En, mocht er iemand problemen hebben met de benaming 'gangstertjes'. Jammer dan, schrijf anders een opiniestuk over zielige moeders.