Peace for Paris

Ik probeer gewoonlijk uit de politieke en actuele wereld te blijven met m'n blog. 

Maar dit keer waren het niet de twee gangstertjes die zorgden voor een woelige nacht.

De gebeurtenissen in Parijs waren dat wel. 

Ik viel met tranen in m'n ogen in slaap. Tranen van verdriet, om mensen die ik niet ken. Tranen van angst, terwijl deze misschien wel ongegrond is. Tranen omdat dit alles wel héél erg dichtbij komt. Tranen omdat dit nog niet het einde is. Tranen omdat ik deze week zeurde om een handtas. Tranen omdat ik daarnet nog geïrriteerd was toen nyo met een chocomond naar huis kwam van school. Tranen omdat ik, hoe hard ik ook probeer om alles perfect te krijgen, dit nooit zal kunnen. Tranen omdat ik me over onbenullige zaken zorgen maak. Tranen omdat ik stiekem blij ben dat wij veilig zijn. Voorlopig toch. Of misschien ook niet.

Tranen omdat er íets móet gebeuren. Tranen omdat geweld hier de oplossing niet is. Tranen omdat geweld nooit een oplossing is. Tranen omdat ik geen oplossing weet. Tranen omdat dit misschien niet meer op te lossen is. Tranen voor het verleden, waar we ongetwijfeld veel pijn en schade berokkent hebben aan de mensen die nu overgaan tot extremisme. Tranen voor het heden, omdat we deze fouten nog steeds maken. Tranen voor de toekomst...

Tranen omdat er iemand verkracht werd in het opvangcentrum in Bredene. Tranen omdat heel m'n facebook er gisteren mee gevuld werd. Tranen omdat mensen beter zouden moeten weten. Tranen omdat zo'n berichten niet op facebook zouden moeten staan. Tranen omdat zo'n berichten aanzetten tot nog meer woede en haat.

Tranen omdat het moet stoppen. Hier en nu.

Bedankt aan de vrienden, die er hetzelfde over denken als ik. Die zich ook afvragen wat we hier eigenlijk doen op de wereld. Die zich ook zorgen maken. Die ook de foto peace for paris delen. Of een andere. Het minste wat we kunnen doen.

eerste keer, laatste keer

Ik zit hier met tranen in m'n ogen want na een ochtend in complete overdrive zie ik Nyo zijn rode flesje staan.Een flesje dat normaal gezien in zijn vintage-auto-rugzakje zou moeten zitten zodat hij water kan drinken in de speeltijd. 

Het waren opnieuw traantjes deze ochtend, toen ik hem afzette bij juf elke. Hij was niet voorbereid, nee. Van kwart na zeven tot kwart na acht hoorde hij enkel 'nyo doe door' 'nyo eet je boterham op' 'nyo doe door, we gaan te laat zijn' 'nyo doe door, je moet naar school'. Hij probeert nog heel lief te vragen of mama en Ilai ook op school zullen spelen. Mama sleurt hem uit de auto, rugzak op de rug en probeert hem af te geven aan de juf aan de poort. Kleine, doch sterke armpjes en beentjes knellen zich rond mijn middel en nek. Allez, dan toch maar mee tot aan het klasje. Mama al redelijk zenuwachtig, want ilai zit in de auto te wachten. En eigenlijk mag dat niet, nee. Maar de autostoelen deden ambetant, we waren al laat en ilai moest ook nog naar hartje oostende gebracht worden. Aangekomen bij juf elke roept mama uit 'ik moet snel weg!' ze sleurt nyo van haar, geeft hem nog een zoen (of dat hoopt ze toch) en holt de speelplaats over, naar haar auto.

8.32 - not bad. Natuurlijk staan de bruggen open dus om 8.48 komt ze aan in oostende, om ilai vervolgens te droppen in stappie. Opnieuw armpjes en beentjes gekneld rond mama's middel en nek. Deze keer probeert ze iets kalmer het kind van zichzelf te verwijderen, geeft hem echt wel een dikke zoen (of dat denkt ze toch) en holt naar de auto. Want ze staat, zoals altijd daar, verkeerd geparkeerd. 

En zeggen dat de mama in verlof is. En het eigenlijk smooth zou moeten gaan. Fokkerdefok. 

Mensen vragen me soms of ik spijt heb dat er maar zo weinig tijd tussen de twee kids zit. Nee, ik heb geen spijt. Maar ja, het is soms druk. Nee, het is altijd druk. En het is veel regelen. En organiseren. 

Ik hoop dat met m'n nieuwe job er een aantal dingen zullen vergemakkelijken. Maar ongetwijfeld zullen sommige voordelen uitdraaien op een aantal nadelen. 

Wat nyo's eerste schoolweek is, is voor de mama haar laatste week verlof bij 't coc. 't Zal raar doen, er weggaan. Ik hoop er nog eens een blog aan te wijden. 

Maar nu, moet ik me opnieuw in m'n schoenen wringen, om ilai op te halen. 

En als ik naar m'n voeten kijk, kan ik niet anders dan lachen.

Want zij zorgen letterlijk voor een beetje spark op deze overdrukke ochtend.