De babyfoon is hier het laatste uur bijna van te kast aan het trillen, maar nyo geeft niet op... Hij blijft vrolijk, minder vrolijk, boos, opnieuw vrolijk roepen, zingen, schreeuwen, babbelen... en zeggen dat ik hem al van vier uur deze namiddag aan het entertainen ben, want hij was zn olifant al duchtig over zn ogen aan het wrijven... TSSSS. Maar hem extra dutjes laten doen in de namiddag geeft hetzelfde resultaat... en dan zijn er die kl*tanden nog... een wijze mama zei me dat de hoektanden de ergste waren, ewel, tis zover! En die klotedingen blijven maar uitkomen, 1 per 1, op hun dooie gemak...
Overdag valt het nog mee, deze mama leerde negeren in een veel resistentere betekenis kennen. maar als ze dan 's avonds in haar zetel ploft, dan wil ze rust. en die krijgt ze dus niet. Gelukkig hoorde ik dat een oma en opa hun kleinkinderen missen, ik spoorde hen aan de daad bij het woord te voegen dus zaterdag zijn ze hélemaal van hen ;) (ik vergat wel te vertellen hoe moeilijk nyo in slaap valt -ach, bij oma en opa zijn ze altijd flink toch?). Dus vaarwel schuldgevoel!
Volgende maandag gaat onze kleinste eens een dagje mee naar de crèche. De mama gaat dan opt gemak naar de supermarkt (want ilai is géén fan), én gaat deze haar zelfgemaakte broek afwerken- want het kriebelt!
En nu ga ik de babyfoon uitzetten, want ik krijg zo stilletjesaan epileptische aanvallen van het steeds maar flikkerende lichtje... nyo, gij zult slapen!
