een schone deugd

Dat is geduld.

En hier zou mijn blog ook direct kunnen eindigen.
Want we zijn ondertussen al zo'n vierentwintig uur aan het wachten. Binnen. Eerst in een onderzoeksruimte, daarna in een kamer. Een kamer waar het 's avonds pokkeheet is en overdag donker door de zonnewerende gordijnen. Gezellig.
Ilai slaapt, al zo'n 2.5 uur. Had ik dat geweten, was ik eens naar buiten gegaan, want aan de enthousiaste vogels te horen is het prachtig weer.
Ik kán hem niet alleen laten. Niet na acht prikken in zijn tere adertjes. Niet na zijn angstige oogjes telkens hij in slaap sukkelt 'is mama hier nog?'. Niet met zijn verlatingsangst die hij nu net zo hard heeft.
'T ventje heeft al afgezien. Ocharme. En heeft een serieus slaaptekort (maar zo zijn er wel nog mensen), ocharme.
Een bacteriële infectie. Meer weten we niet na ondertussen vijfentwintig uur. En we weten ook dat we hier nog moeten blijven. Bah, bah bah! En ook nog een bah, want ik ruik dat er een pamper mag ververst worden.

Hem even 'opgesloten' in z'n bedje, want hij is opnieuw moe, mijn kleine gangster. Hij staat recht in z'n bed met deugnietenogen te kijken naar mij, en af en toe wrijft hij in z'n kleine oogjes, omvervolgens heel breed te glimlachen. Hmm :) Maar hij amuseert zich wel, alles uit zijn bed gooien, zichzelf omgooien in z'n bed en dan krijsen zodat mama zijn beer tut en little people terug geeft.

38.3: dat is zijn temperatuur. Niet goed dus want we zijn na twaalf koortsvrije uren opnieuw aan het stijgen. Nog een halfuur wachten en dan opnieuw meten.

Wachten, ik word er zo stilletjesaan kriekonnozel van.

Nog een nacht hier. En dan mag ik naar buiten, WOEHOE! Eventjes maar, naar het volgend ziekenhuis, een volgende dokter. En dan krijgen we een afspraak voor een volgend ziekenhuisbezoek, eentje onder volledige verdoving, eentje waar ze zullen boren en een magnetisch veldje in m'n gangstertje zijn hoofd zullen stoppen.

Rookte ik nog maar, dacht ik al meerdere keren in de vijfentwintig uur dat we hier zitten. Dan kon ik naar buiten en had ik ook nog iets te doen. Nu zou ik naar buiten kunnen om te kijken naar de rokende mensen  en de auto's. Dan blijf ik nog liever binnen. Ik zit al maanden te janken dat ik zon wil en nu ze er is moet ik binnen zitten. Bah. Bah bah bah.

Maar, 't is niet allemaal geklaag. De verpleegsters hier zijn überlief en aangezien we zowat de enige op de gang zijn worden we binnen de twee minuten bediend. Da's fijn.

De longfoto werd net gemaakt, en ondertussen gemerkt dat er een aantal kinderen bijgekomen zijn op de gang, leuk. 't Zijn al wat grotere types dus geen gekrijs deze nacht- ideaal. Ondertussen kijkt ilai me, opnieuw vanuit zijn bed, aan met waterige oogjes die verraden dat zijn koorts opnieuw gestegen is. Pff. En de gordijnen hier zijn ideaal speelgoed voor deze gangster. KIEKEBOE!
Ik vrees een beetje voor de longfoto, de 'fotografe' zei : 'oei, c'est pas bien' maar toen mocht ik hem weer knuffelen en was het tijd voor de volgende patiënt. Nu opnieuw wachten, op de dokter.
Wie denkt dat een dag in het ziekenhuis saai is, denkt verkeerd.
Tot gauw, lieve lezertjes. En bedankt voor al jullie bezorgde berichtjes en hulp-aanbiedingen. Maar voorlopig lukt het wel. Deze mama was al een beetje herladen en kijkt lachend naar haar zoon die wel héél goed aan het turnen is in zijn bed. Met waterige pretoogjes en de schattigste lach van de hele wereld.

even geduld alstublieft

Welkom liefste lezer

Terwijl ik toch wacht op zomerse temperaturen, een nieuwe blog. De laatste maand was behoorlijk hectisch en al beloofde iedereen me 'het zal wel beteren', ik zie er nog geen verbetering in, integendeel. Maar daarover later meer.

Onze oudste gangster is vrij flink, behalve krabben,slaan en schoppen op zijn broer dan. Jaloers met een grote J is hier wel op zijn plaats. We zijn zo'n tweetal weken bezig met potjestraining en hier thuis lukt het eigenlijk vrij goed. En een pipi op de glijbaan, ah, dat glijdt gewoon beter. En nog meer fun als mama dan besluit er de tuinslang op te zetten.
Ook voertuigen spotten vindt ie het einde en een trip naar planckendael vond hij helemaal te gek. Al was hij in het begin enthousiast de bumbadans aan het zingen (en dansen). Plopsaland... here we come?

Met kleine gangster is het een ander verhaal. Ik was een beetje vergeten hoe lastig éénjarigen die willen stappen en het nog niet kunnen, kunnen zijn. En hoe doorkomende tandjes voor onderbroken nachten zorgen en véél en véél kakapampers bezorgen. En overlopende pampers horen daar helaas ook bij. Heel leuk als je midden in de nacht je meneer op je bed ververst en nadien niet alleen al zijn kleren uit moet doen, maar ook je eigen beddengoed kunt verversen.

Bijna één jaar is hij, onze kleinste knuffel. En de kakapampers, doorkomende tanden, valpartijen van de salontafel, het kasten legen... nemen we er met plezier bij.
Maar het slechthorende aspect, dat is andere koek.

Net als je denkt dat je de situatie geaccepteerd hebt en bijna een plaats kunt geven, krijg je nieuws waardoor alles weer wankelt.

Maar ik begin bij het begin.
8 juni hadden we een nieuwe afspraak in het ziekenhuis, voor een NMR, een CTscan en een botgeleidingsberatest. Ik wil je er wel over vertellen dat we wééral als laatste aan de beurt waren, dat sam het kotsbeu was en de verpleegsters bijna ging attaqueren, ilai megahard honger had en we heel laat het ziekenhuis -met een ondertekend briefje 'op eigen risico'- verlieten. Maar resultaten kregen we die dag niet.
Pas op woensdag krijg ik via via het resultaat op mail. En ook het verwachte kwam fucking hard aan. Geen verandering, dus hij komt in aanmerking voor een terugbetaling op een eenzijdig implantaat (linkerkant). Ik lees: fuck hij wordt dus geopereerd. Ik bel zo snel ik kan terug naar de nko dienst en krijg te horen dat we pas eind juni langs kunnen gaan.
Dat stuurt m'n planning enigszins in de war. Nee, dat stuurt m'n hoofd hélemaal in de war want ik ben het beu om te wachten. Ik wil DIE DAG in m'n agenda kunnen zetten. Ik wil me NU kunnen voorbereiden op wat een helse periode zal worden.
Ik hoor nu al bijna een jaar 'het gaat beteren' maar beter wordt het niet. Het lijkt altijd maar hectischer te worden.

Rustig ellen, rustig. denk ik. maar rustig wordt het niet. Ik haast me van het ene naar het andere en hou mezelf voor dat het snel beter wordt. Ik probeer niet teveel te denken aan DE operatie en ga er schijnbaar licht over. Pas als ik een zonnebril op heb voel ik de tranen opkomen en slaat m'n stem een paar keer over. Aanvaarden is makkelijk. Ermee omgaan is het niet.
Maar dit weekend heb ik beslist: het is té hectisch. Deze avond ging ik naar de gevreesde dokter. Die me een tweetal weken 'on hold' zet. Want zelf kan ik het niet.
Sterk moet ik zijn, al een hele tijd. Ik heb er even geen zin meer in. Ik wil even ongestoord en zonder tijdsdruk kunnen bleiten.
Dus, heb even geduld met me. En vraag me niet hoe het gaat. Want eerlijk, het gaat niet zo goed. En ik haat het om dat toe te geven.

Maar, 't is eruit, ik moet niet meer liegen en dat lucht op.
En later deze week volgt een spetterend bevallingsverhaal want hiephiep, ilai is bijna 1 jaar.