even geduld alstublieft

Welkom liefste lezer

Terwijl ik toch wacht op zomerse temperaturen, een nieuwe blog. De laatste maand was behoorlijk hectisch en al beloofde iedereen me 'het zal wel beteren', ik zie er nog geen verbetering in, integendeel. Maar daarover later meer.

Onze oudste gangster is vrij flink, behalve krabben,slaan en schoppen op zijn broer dan. Jaloers met een grote J is hier wel op zijn plaats. We zijn zo'n tweetal weken bezig met potjestraining en hier thuis lukt het eigenlijk vrij goed. En een pipi op de glijbaan, ah, dat glijdt gewoon beter. En nog meer fun als mama dan besluit er de tuinslang op te zetten.
Ook voertuigen spotten vindt ie het einde en een trip naar planckendael vond hij helemaal te gek. Al was hij in het begin enthousiast de bumbadans aan het zingen (en dansen). Plopsaland... here we come?

Met kleine gangster is het een ander verhaal. Ik was een beetje vergeten hoe lastig éénjarigen die willen stappen en het nog niet kunnen, kunnen zijn. En hoe doorkomende tandjes voor onderbroken nachten zorgen en véél en véél kakapampers bezorgen. En overlopende pampers horen daar helaas ook bij. Heel leuk als je midden in de nacht je meneer op je bed ververst en nadien niet alleen al zijn kleren uit moet doen, maar ook je eigen beddengoed kunt verversen.

Bijna één jaar is hij, onze kleinste knuffel. En de kakapampers, doorkomende tanden, valpartijen van de salontafel, het kasten legen... nemen we er met plezier bij.
Maar het slechthorende aspect, dat is andere koek.

Net als je denkt dat je de situatie geaccepteerd hebt en bijna een plaats kunt geven, krijg je nieuws waardoor alles weer wankelt.

Maar ik begin bij het begin.
8 juni hadden we een nieuwe afspraak in het ziekenhuis, voor een NMR, een CTscan en een botgeleidingsberatest. Ik wil je er wel over vertellen dat we wééral als laatste aan de beurt waren, dat sam het kotsbeu was en de verpleegsters bijna ging attaqueren, ilai megahard honger had en we heel laat het ziekenhuis -met een ondertekend briefje 'op eigen risico'- verlieten. Maar resultaten kregen we die dag niet.
Pas op woensdag krijg ik via via het resultaat op mail. En ook het verwachte kwam fucking hard aan. Geen verandering, dus hij komt in aanmerking voor een terugbetaling op een eenzijdig implantaat (linkerkant). Ik lees: fuck hij wordt dus geopereerd. Ik bel zo snel ik kan terug naar de nko dienst en krijg te horen dat we pas eind juni langs kunnen gaan.
Dat stuurt m'n planning enigszins in de war. Nee, dat stuurt m'n hoofd hélemaal in de war want ik ben het beu om te wachten. Ik wil DIE DAG in m'n agenda kunnen zetten. Ik wil me NU kunnen voorbereiden op wat een helse periode zal worden.
Ik hoor nu al bijna een jaar 'het gaat beteren' maar beter wordt het niet. Het lijkt altijd maar hectischer te worden.

Rustig ellen, rustig. denk ik. maar rustig wordt het niet. Ik haast me van het ene naar het andere en hou mezelf voor dat het snel beter wordt. Ik probeer niet teveel te denken aan DE operatie en ga er schijnbaar licht over. Pas als ik een zonnebril op heb voel ik de tranen opkomen en slaat m'n stem een paar keer over. Aanvaarden is makkelijk. Ermee omgaan is het niet.
Maar dit weekend heb ik beslist: het is té hectisch. Deze avond ging ik naar de gevreesde dokter. Die me een tweetal weken 'on hold' zet. Want zelf kan ik het niet.
Sterk moet ik zijn, al een hele tijd. Ik heb er even geen zin meer in. Ik wil even ongestoord en zonder tijdsdruk kunnen bleiten.
Dus, heb even geduld met me. En vraag me niet hoe het gaat. Want eerlijk, het gaat niet zo goed. En ik haat het om dat toe te geven.

Maar, 't is eruit, ik moet niet meer liegen en dat lucht op.
En later deze week volgt een spetterend bevallingsverhaal want hiephiep, ilai is bijna 1 jaar.