Opnieuw een drukke week ten huize vdk. Nyo die mond hand voetziekte had om U tegen te zeggen en mocht je het nog niet weten, het is nu koning nyo. Of dat denkt hij toch. Maar als hij besluit om de hele nacht niet te slapen - dan slaapt hij ook de hele nacht niet. En als mama en papa niet komen kijken dan krijst hij gewoon boos verder. Als jongens dan véél makkelijker dan meisjes zijn, nja, thank God for those two!
Mocht er naast de peuterpuberteit ook een babypuberteit bestaan, wel dan had Ilai er ook last van. Hij mag dan niet goed horen, maar zijn stem doet het meer dan prima.
Deze week kreeg hij hoorapparaat nr 2, en zn eerste werd ingewisseld voor een groter exemplaar. Het moederharp kromp ineen toen ze die in zijn oortjes stopten. Dat ik na de 'onderzoeksfase' kleurtjes mag kiezen voor die joekels is helaas maar een schrale troost. Wat een dingen zeg in zijn mini oortjes. Het moederhart moest toch eventjes slikken. En elke keer dat Ilai die dingen eruit trekt denkt ze 'groot gelijk mijn klein ventje' - maar ze stopt ze er keer op keer braaf terug in. 'Het is voor zijn eigen goed' denkt ze dan met een bezorgde blik op haar gezicht.
Gisterenmiddag iets gaan eten met de kids mee. Het eerste halfuur was een complete ramp. Ik vreesde eventjes dat mijn compagnons zouden vluchten en ik vervolgens met kind en pak en zak uit het restaurant zou gegooid worden. Maar na een halfuur toverden de prins en de koning hun mooiste glimlach op hun gezicht, en je zag de mensen gewoon smelten -oef-
De compassionele blikken die ik zag toen ze de bungelende dingen in ilai zn oren zagen ben ik maar vergeten. Want ik vrees dat het niet de enige zullen zijn. Waar ik wel boos van wordt zijn de mensen die het beter weten. 'Haal die dingen er maar uit, 't is hier veel te luid voor het ventje' 'Heb je dat al eens in je eigen oren gestopt?'....
Ja ik heb ze al in mijn eigen oren gestopt. En ja het ging heel erg luid. En ja, er was gekletter van bestek die de borden telkens aanviel. Maar het zijn geen apparaten die je plots het gehoor van een hond geven. Ze zorgen er net voor dat hij net wél zo'n indrukken kan opdoen - net als wij die gewoon zijn van te horen. Ze zorgen ervoor dat hij zo weinig mogelijk achterstand zal hebben op het gebied van taal en spraak.
Dus mensen, wees niet ongerust. Zijn hoorapparaten zorgen er niet voor dat ik plots een superkind in mn armen zal houden. Hij was op elk mogelijke manier al super van zijn geboorte.
zaterdag 22 november 2014
woensdag 12 november 2014
Fiet Fiet
Terwijl samlief voetbal kijkt en ik nog steeds twijfel of ik al niet achter mn naaimachine zou gaan zitten toch even een korte - of misschien toch niet zo korte blog- Ik zie wel waar het vandaag op uitdraait.
Het is trouwens door het voetbal dat ik eraan dacht om nog eens te bloggen. Ik hoorde het fluitgeluid van de scheids en dacht aan de vele fluitgeluiden die ik al hoorde eerder op de dag. Want jawel, onze jongste telg kreeg vandaag zijn testhoorapparaatje. Eentje nog maar, op zijn 'goeie' kant. Zijn goeie kant die nog steeds een stuk verstopt is door vocht. Zo'n apparaatje kun je vergelijken met een bril, die doe je ook uit voor je in bad gaat, je omkleedt, een dutje doet... En bij baby's kun je die soms beter ook uitdoen als ze patatjes eten ;-) Op een bril kun je dan nog een ruitenwisser installeren, maar bij zo'n hoorapparaat zie ik er geen mogelijkheid toe.
GOAL!(lombaerts) (match bel-ice)
Het ding moet trouwens ook heel erg goed in dat oortje passen, anders hoor je een geluid dat vergelijkbaar is met het geluid van het voetbalfluitje (om dubbelzinnigheden te vermijden noem ik het maar zo), of nog beter, met zo'n fluitketel, want die stopt ook niet met fluiten.
We hebben dus al redelijk gewrikkeld aan die bubbel zijn oren vandaag... Maar na een dag merk ik al verschil, plots is de mobile nóg interessanter - om maar te zwijgen van die tv- dus an sich toch een tevreden mama. En Ilai ziet er ook tevreden uit, een nieuwe wereld om te ontdekken.
En binnenkort ontdekken nog heel wat bubbeltjes een nieuwe wereld. Nu nog veilig in de dikke buiken - binnenkort in de armen van 'tante' of metje Ellen.
Het is trouwens door het voetbal dat ik eraan dacht om nog eens te bloggen. Ik hoorde het fluitgeluid van de scheids en dacht aan de vele fluitgeluiden die ik al hoorde eerder op de dag. Want jawel, onze jongste telg kreeg vandaag zijn testhoorapparaatje. Eentje nog maar, op zijn 'goeie' kant. Zijn goeie kant die nog steeds een stuk verstopt is door vocht. Zo'n apparaatje kun je vergelijken met een bril, die doe je ook uit voor je in bad gaat, je omkleedt, een dutje doet... En bij baby's kun je die soms beter ook uitdoen als ze patatjes eten ;-) Op een bril kun je dan nog een ruitenwisser installeren, maar bij zo'n hoorapparaat zie ik er geen mogelijkheid toe.
GOAL!(lombaerts) (match bel-ice)
Het ding moet trouwens ook heel erg goed in dat oortje passen, anders hoor je een geluid dat vergelijkbaar is met het geluid van het voetbalfluitje (om dubbelzinnigheden te vermijden noem ik het maar zo), of nog beter, met zo'n fluitketel, want die stopt ook niet met fluiten.
We hebben dus al redelijk gewrikkeld aan die bubbel zijn oren vandaag... Maar na een dag merk ik al verschil, plots is de mobile nóg interessanter - om maar te zwijgen van die tv- dus an sich toch een tevreden mama. En Ilai ziet er ook tevreden uit, een nieuwe wereld om te ontdekken.
En binnenkort ontdekken nog heel wat bubbeltjes een nieuwe wereld. Nu nog veilig in de dikke buiken - binnenkort in de armen van 'tante' of metje Ellen.
maandag 3 november 2014
26+1
Eventjes een terugblik op het vorige jaar
Mn laatste dag als 25'er dacht ik - ik waag me beter aan een testje, volgens mij ben ik zwanger- en ja hoor... zo vierde ik mn 26e verjaardag alcoholloos maar dolgelukkig. Al mocht ik er niet te gelukkig uitzien, want ik had zogezegd heel fel migraine... Na twee maand werken kon ik alweer stoppen en rustig in zwangerschapsverlof gaan. Al staat rustig niet meteen in mevrouw Huyghelier haar woordenboek. Toen ik een week of 25 zwanger was dacht ik 'laat ik alles maar snel afwerken' en ja hoor, bijna aan week 29 kreeg deze mevrouw te horen dat het echt wel rustig aan moest nu. Platliggen was de boodschap. Veel bange weken gehad, longrijping gekregen en nog meer bange weken. Maar toen de verlossende 37 weken. Ok, paintballen ging ik die dag ook niet doen, en kvoelde me toch niet zo goed dus zo erg was het niet. En een paar uur later opnieuw een gelukkigst moment in mn leven - ilai floepte er uit en bleek keigezond.
De rest van het verhaal kennen jullie ondertussen wel al.
Mn afgelopen levensjaar kende héél veel ups en downs besefte ik vorige week toen ik onder het badschuim dook. Ik besloot toch om eventjes gas terug te nemen en de dingen wat meer op zn beloop te laten, al kan ik u zeggen dat na één week het toch een verdomd moeilijke taak blijkt. Maar we geven niet op. Ik heb nog 52 weken om het te leren. En hopelijk komen er veel nieuwe kansen de volgende 52 weken. Ik moet anderzijds wel dringend mn tanden in iets zetten, na een jaar 'werkonbekwaam' te zijn wordt het echt tijd om er terug in te vliegen. En dan bedoel ik niet in mn bergen strijk. (misschien moeten we eens een datum prikken, Sam?)
Maar nu vlieg ik nog heel eventjes in moederschap, en ik ga er ten volle van genieten, want kerel, ik heb er problemen mee, mn 48 centimetertje is ondertussen zo'n 65 cm. Gelukkig komen er nog een heel legioen kleine bubbeltjes bij. En van eentje word ik alvast trotse meter!
Genoeg over mezelf.
Ilai zn laatste gehoortest in het ziekenhuis is ondertussen ook achter de rug. Het resultaat bleef wat hetzelfde, links geen gehoor - rechts een serieus verlies. Iets meer verlies want er kroop nu vocht in zn oortje. Hopen dat het vocht vanzelf wegtrekt want buisjes zijn absoluut geen optie.
Deze maand volgen er nog wat gehoortesten, mogen we kleurtjes kiezen voor zn apparaatjes en krijgt hij ook een uitgebreid onderzoek mbt opvolging van zijn ontwikkeling.
Zo. Een blogje gemaakt, mijn 'valies' staat ook klaar, kindjes zijn bij de oma afgezet... en deze mevrouw gaat haar verjaardag gaan vieren tijdens een citytrip in a'pen. O ja, sergio, mocht je toevallig meelezen, ik kom morgen eten bij je ;)
Mn laatste dag als 25'er dacht ik - ik waag me beter aan een testje, volgens mij ben ik zwanger- en ja hoor... zo vierde ik mn 26e verjaardag alcoholloos maar dolgelukkig. Al mocht ik er niet te gelukkig uitzien, want ik had zogezegd heel fel migraine... Na twee maand werken kon ik alweer stoppen en rustig in zwangerschapsverlof gaan. Al staat rustig niet meteen in mevrouw Huyghelier haar woordenboek. Toen ik een week of 25 zwanger was dacht ik 'laat ik alles maar snel afwerken' en ja hoor, bijna aan week 29 kreeg deze mevrouw te horen dat het echt wel rustig aan moest nu. Platliggen was de boodschap. Veel bange weken gehad, longrijping gekregen en nog meer bange weken. Maar toen de verlossende 37 weken. Ok, paintballen ging ik die dag ook niet doen, en kvoelde me toch niet zo goed dus zo erg was het niet. En een paar uur later opnieuw een gelukkigst moment in mn leven - ilai floepte er uit en bleek keigezond.
De rest van het verhaal kennen jullie ondertussen wel al.
Mn afgelopen levensjaar kende héél veel ups en downs besefte ik vorige week toen ik onder het badschuim dook. Ik besloot toch om eventjes gas terug te nemen en de dingen wat meer op zn beloop te laten, al kan ik u zeggen dat na één week het toch een verdomd moeilijke taak blijkt. Maar we geven niet op. Ik heb nog 52 weken om het te leren. En hopelijk komen er veel nieuwe kansen de volgende 52 weken. Ik moet anderzijds wel dringend mn tanden in iets zetten, na een jaar 'werkonbekwaam' te zijn wordt het echt tijd om er terug in te vliegen. En dan bedoel ik niet in mn bergen strijk. (misschien moeten we eens een datum prikken, Sam?)
Maar nu vlieg ik nog heel eventjes in moederschap, en ik ga er ten volle van genieten, want kerel, ik heb er problemen mee, mn 48 centimetertje is ondertussen zo'n 65 cm. Gelukkig komen er nog een heel legioen kleine bubbeltjes bij. En van eentje word ik alvast trotse meter!
Genoeg over mezelf.
Ilai zn laatste gehoortest in het ziekenhuis is ondertussen ook achter de rug. Het resultaat bleef wat hetzelfde, links geen gehoor - rechts een serieus verlies. Iets meer verlies want er kroop nu vocht in zn oortje. Hopen dat het vocht vanzelf wegtrekt want buisjes zijn absoluut geen optie.
Deze maand volgen er nog wat gehoortesten, mogen we kleurtjes kiezen voor zn apparaatjes en krijgt hij ook een uitgebreid onderzoek mbt opvolging van zijn ontwikkeling.
Zo. Een blogje gemaakt, mijn 'valies' staat ook klaar, kindjes zijn bij de oma afgezet... en deze mevrouw gaat haar verjaardag gaan vieren tijdens een citytrip in a'pen. O ja, sergio, mocht je toevallig meelezen, ik kom morgen eten bij je ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)