Kerstmarkt

Gisterenochtend een early wake-up zorgde ervoor dat ik de grootste berg strijk nog kon doen vóór de kindjes wakker werden. Om 9u30 de kindjes 'gedropt' bij mijn ouders, wat boodschappen gedaan voor la mama, broer z'n vloer gaan bewonderen in zijn inmiddels goed verbouwde huis, nog eens lekker gegeten en dan vertrokken om zelf boodschappen te doen. Snel geshopt in Roeselare en dan veel te snel naar huis merkte ik - niemand reed sneller dan toegelaten- behalve ik dus... Ik hou de brievenbus in de gaten.

Old school met de tram naar de kerstmarkt in de haan afgezakt, daar 't een en 't ander genuttigd. De één al veel meer dan de ander. Zo was ik plots 'the last woman standing' en ging het al snel over onderwerpen over jawel, vrouwen. De details zijn niet voor publicatie vatbaar. Maar nu weet ik zeker, ik ben blij dat ik niet 'one of the guys' ben. Met mijn vrouwelijk inzicht op hun vertellementen kan ik hen nog jaren chanteren.
Tien minuten te vroeg naar de tramhalte vertrokken, ondertussen mijn muts in mijn zéér geriefelijke handtas teruggevonden. Acht koude minuten later besloten twee vrienden nog aan te sluiten om dan te zagen of we niet meegingen naar de hippo. Het woord taxi viel op z'n minst 33 keer. Gelukkig was ventjelief 'lichtjes' aangeschoten en konden we naar huis. Gelukkig zat er een vrouw op de tram die opmerkzamer was dan het troepje zatte hormonen. Halte Hippodroom lag al eventjes achter ons.
Twee paniekerige mannen stappen maar snel af want een pintje kun je nooit teveel hebben. De geschaafde benen nemen ze er met plezier bij.
De drie anderen reisden verder rustig verder- recht naar huis.

Slecht geslapen. 't Ventjelief zat op de kermis en wou dat maar al te graag delen met mij, midden in de nacht. Hem vriendelijk bedankt en ergens toch bedacht dat ik beter toch m'n limoncello opgedronken kon hebben - al zal die helend werken voor de geschaafde benen van die andere vent.

Vandaag toch wel wat aan het stressen. De allerlaatste strijk gedaan, nog een tshirt in elkaar genaaid, en straks nog vispannetjes maken voor morgenavond. Aja, en nog valiezen en een uurtje sporten ook als het nog even kan. De laatste cadeautjes inpakken en eigenlijk er nog twee maken, al zal dat waarschijnlijk nachtwerk worden.
De rest van m'n lijst is te lang om hier te typen.

Keuzes maken, ik zou daar beter eens over bloggen. Want 't is waar, ik kan niet kiezen. Nee, dat is gelogen. Ik kan net wel kiezen. Ik kies alles.

Fijne feestdagen iedereen!

honger

Niemand hoeft meer te zagen als ze een blog gemist hebben want hierboven kun je je emailadres ingeven. Zo blijven jullie up-to-date in ons drukke leven.


De microben hebben honger deze week... Nyo kampt sinds zondag met koorts en een lelijke hoest. Mama en papa met veel te weinig slaap en nu kreeg de mama ook die vuile beesten in haar lijf.
Daarom besloot deze mama vanochtend om haar ouderlijk huis te gaan besmetten en verwend te worden door haar mama. T valt voorlopig nog een beetje tegen, de kleinkinderen eisen alle aandacht op. Maar het is beter dan alleen thuis zitten en op twee hangerige kinderen te passen. En de papa is nu twee nachten alleen, hij heeft het rijk alleen met zijn minnares ;) ik hoop dat hij haar eens goed en heel lang kan knuffelen. Ik wens hen samen veel warmte toe, sam en zijn bed.

Ilai had ook honger deze week... zo'n grote honger dat hij het nodig vond om een stuk van z'n hoorapparaat in te slikken.. jawel! Een unicum zo blijkt.

Een dag eerder gingen we opnieuw testen in stappie. Ook al heeft zn linker apparaatje op dit moment niet veel effect, er werd besloten om voorlopig toch met twee apparaten verder te doen- je weet maar nooit. Deze mama koos een paar fluoblauwe apparaten en ook de schelpjes en buisjes worden in een fluokleur. Vooral voor ons gemak eigenlijk. Want die kleine gangster gooit zijn apparaten telkens in het rond en zo'n transparante dingen zijn héél moeilijk te vinden tussen de berg speelgoed van grote broer. Hopelijk moeten we er niet te lang op wachten.
Het werd de volgende dag een dringende bestelling want deze mama zag het eigenlijk niet zo goed zitten om elk kakske te ontleden in de hoop de ingeslikte oorschelp terug te vinden.
Khad geluk, door mijn ziektekiemen bleef de papa vanochtend thuis en kon hij het zevenendertigste kakske ontleden & niet te vergeten- het oorschelpje eruit te vissen-
Voor de geïnteresseerden: zelfs na zevenendertig wasbeurten is het nu ook een pak meer fluo dan voorheen. Sorry voor de details, ik heb al gegeten deze avond. Ook een unicum tegenwoordig.

Morgen wordt ie al zes maand, mijn kleinste gangstertje. Zijn tot nu toe korte leventje is niet zonder slag of stoot gegaan. Al beseft hij gelukkig zelf niet dat mama en papa helemaal gek worden na het zevenendertigste keer tot de zesde macht hoorapparaten in zn oren stoppen. Dat de mama wel eens een traantje wegpinkt als ze een mooie foto van haar kleine man ziet en stiekem denkt 'had hij dat apparaatje maar niet in voor de foto'. Dat mama en papa elke dag heel hard hopen dat het klotevirus geen verdere schade aangericht heeft.

Morgen wordt ie zes maand, mijn flinke vent. Het wordt ook stilletjesaan tijd om terug aan het werk te denken. Nog een maand morgen, en ik word er terug verwacht. Deze mama zal blij zijn om weer onder de volwassenen te komen. Maar ze zal blijer zijn elke avond als ze naar huis kan om haar twee grootste wonderen verder op te voeden.

fjieuw

fjieuw. toch nog eens tijd om te bloggen. al gok ik dat mn peuter niet meer lang zal slapen en baby is verkouden en wordt constant wakker van zn verstopte loopneus (ja dat bestaat).

Ondertussen onderging baby een aantal onderzoeken (wat had je gedacht). Waarschijnlijk krijgen we volgende week opnieuw 1 hoorapparaat ipv twee. Goed nieuws in de zin dat we veel minder zullen moeten puzzelen als ilai zn dingen er voor de driehonderdste keer uittrekt. Slecht nieuws want dat betekent dat zn linkeroor niets hoort, zelfs niet met een apparaat dat luider gaat dan het aantal decibel op een gemiddeld feestje. Duimen dat het virus van zijn rechteroor blijft dus.

Ook een fysiotest gehad. Qua beweging voor, romp is slapper dan 'normaal'. Maar niets ernstigs. Hij slaagde voor de test maar deze mama (en stappie) kijken toch voor kiné. Want hij frustreert zich nu al dat ie niet kan zitten... (ondertussen zit meneertje al weer vijf minuten op mama's schoot - hij kijkt met puppy oogjes naar me). Toen we wachtten voor de test op de dienst neonatologie toch een paar keer moeten slikken. Het is pas als er iets mis is met je baby'tje dat je beseft door wat een hel andere ouders gaan die daar rondlopen. De onzekerheid is killing, echt wel.

De peuterpuber in huis pubert doodleuk verder. Nieuwste spelletje is zijn drankje over de vloer gieten... Nu wou deze mama het maar al te graag eens over zijn hoofd gieten, ware het niet dat hij dan zo zou genieten van zijn extra badbeurt. In de hoek dan maar.

Nog een dikke maand en de kindjes mogen in de creche gedrilld worden.  (nu hou ik me in om geen smiley te zetten)
en nog drie weken en we zijn in de bergen. jodelaitie!

luid luider LUIDST

Opnieuw een drukke week ten huize vdk. Nyo die mond hand voetziekte had om U tegen te zeggen en mocht je het nog niet weten, het is nu koning nyo. Of dat denkt hij toch. Maar als hij besluit om de hele nacht niet te slapen -  dan slaapt hij ook de hele nacht niet. En als mama en papa niet komen kijken dan krijst hij gewoon boos verder. Als jongens dan véél makkelijker dan meisjes zijn, nja, thank God for those two!

Mocht er naast de peuterpuberteit ook een babypuberteit bestaan, wel dan had Ilai er ook last van. Hij mag dan niet goed horen, maar zijn stem doet het meer dan prima.
Deze week kreeg hij hoorapparaat nr 2, en zn eerste werd ingewisseld voor een groter exemplaar. Het moederharp kromp ineen toen ze die in zijn oortjes stopten. Dat ik na de 'onderzoeksfase' kleurtjes mag kiezen voor die joekels is helaas maar een schrale troost. Wat een dingen zeg in zijn mini oortjes. Het moederhart moest toch eventjes slikken. En elke keer dat Ilai die dingen eruit trekt denkt ze 'groot gelijk mijn klein ventje' - maar ze stopt ze er keer op keer braaf terug in. 'Het is voor zijn eigen goed' denkt ze dan met een bezorgde blik op haar gezicht.

Gisterenmiddag iets gaan eten met de kids mee. Het eerste halfuur was een complete ramp. Ik vreesde eventjes dat mijn compagnons zouden vluchten en ik vervolgens met kind en pak en zak uit het restaurant zou gegooid worden. Maar na een halfuur toverden de prins en de koning hun mooiste glimlach op hun gezicht, en je zag de mensen gewoon smelten -oef-
De compassionele blikken die ik zag toen ze de bungelende dingen in ilai zn oren zagen ben ik maar vergeten. Want ik vrees dat het niet de enige zullen zijn. Waar ik wel boos van wordt zijn de mensen die het beter weten. 'Haal die dingen er maar uit, 't is hier veel te luid voor het ventje' 'Heb je dat al eens in je eigen oren gestopt?'....
Ja ik heb ze al in mijn eigen oren gestopt. En ja het ging heel erg luid. En ja, er was gekletter van bestek die de borden telkens aanviel. Maar het zijn geen apparaten die je plots het gehoor van een hond geven. Ze zorgen er net voor dat hij net wél zo'n indrukken kan opdoen - net als wij die gewoon zijn van te horen. Ze zorgen ervoor dat hij zo weinig mogelijk achterstand zal hebben op het gebied van taal en spraak.
Dus mensen, wees niet ongerust. Zijn hoorapparaten zorgen er niet voor dat ik plots een superkind in mn armen zal houden. Hij was op elk mogelijke manier al super van zijn geboorte.

Fiet Fiet

Terwijl samlief voetbal kijkt en ik nog steeds twijfel of ik al niet achter mn naaimachine zou gaan zitten toch even een korte - of misschien toch niet zo korte blog- Ik zie wel waar het vandaag op uitdraait.

Het is trouwens door het voetbal dat ik eraan dacht om nog eens te bloggen. Ik hoorde het fluitgeluid van de scheids en dacht aan de vele fluitgeluiden die ik al hoorde eerder op de dag. Want jawel, onze jongste telg kreeg vandaag zijn testhoorapparaatje. Eentje nog maar, op zijn 'goeie' kant. Zijn goeie kant die nog steeds een stuk verstopt is door vocht. Zo'n apparaatje kun je vergelijken met een bril, die doe je ook uit voor je in bad gaat, je omkleedt, een dutje doet... En bij baby's kun je die soms beter ook uitdoen als ze patatjes eten ;-) Op een bril kun je dan nog een ruitenwisser installeren, maar bij zo'n hoorapparaat zie ik er geen mogelijkheid toe.

GOAL!(lombaerts) (match bel-ice)

Het ding moet trouwens ook heel erg goed in dat oortje passen, anders hoor je een geluid dat vergelijkbaar is met het geluid van het voetbalfluitje (om dubbelzinnigheden te vermijden noem ik het maar zo), of nog beter, met zo'n fluitketel, want die stopt ook niet met fluiten.
We hebben dus al redelijk gewrikkeld aan die bubbel zijn oren vandaag... Maar na een dag merk ik al verschil, plots is de mobile nóg interessanter - om maar te zwijgen van die tv- dus an sich toch een tevreden mama. En Ilai ziet er ook tevreden uit, een nieuwe wereld om te ontdekken.

En binnenkort ontdekken nog heel wat bubbeltjes een nieuwe wereld. Nu nog veilig in de dikke buiken - binnenkort in de armen van 'tante' of metje Ellen.

26+1

Eventjes een terugblik op het vorige jaar

Mn laatste dag als 25'er dacht ik - ik waag me beter aan een testje, volgens mij ben ik zwanger- en ja hoor... zo vierde ik mn 26e verjaardag alcoholloos maar dolgelukkig. Al mocht ik er niet te gelukkig uitzien, want ik had zogezegd heel fel migraine... Na twee maand werken kon ik alweer stoppen en rustig in zwangerschapsverlof gaan. Al staat rustig niet meteen in mevrouw Huyghelier haar woordenboek. Toen ik een week of 25 zwanger was dacht ik 'laat ik alles maar snel afwerken' en ja hoor, bijna aan week 29 kreeg deze mevrouw te horen dat het echt wel rustig aan moest nu. Platliggen was de boodschap. Veel bange weken gehad, longrijping gekregen en nog meer bange weken. Maar toen de verlossende 37 weken. Ok, paintballen ging ik die dag ook niet doen, en kvoelde me toch niet zo goed dus zo erg was het niet. En een paar uur later opnieuw een gelukkigst moment in mn leven - ilai floepte er uit en bleek keigezond.
De rest van het verhaal kennen jullie ondertussen wel al.

Mn afgelopen levensjaar kende héél veel ups en downs besefte ik vorige week toen ik onder het badschuim dook. Ik besloot toch om eventjes gas terug te nemen en de dingen wat meer op zn beloop te laten, al kan ik u zeggen dat na één week het toch een verdomd moeilijke taak blijkt. Maar we geven niet op. Ik heb nog 52 weken om het te leren. En hopelijk komen er veel nieuwe kansen de volgende 52 weken. Ik moet anderzijds wel dringend mn tanden in iets zetten, na een jaar 'werkonbekwaam' te zijn wordt  het echt tijd om er terug in te vliegen. En dan bedoel ik  niet in mn bergen strijk. (misschien moeten we eens een datum prikken, Sam?)
Maar nu vlieg ik nog heel eventjes in moederschap, en ik ga er ten volle van genieten, want kerel, ik heb er problemen mee, mn 48 centimetertje is ondertussen zo'n 65 cm. Gelukkig komen er nog een heel legioen kleine bubbeltjes bij. En van eentje word ik alvast trotse meter!


Genoeg over mezelf.
Ilai zn laatste gehoortest in het ziekenhuis is ondertussen ook achter de rug. Het resultaat bleef wat hetzelfde, links geen gehoor - rechts een serieus verlies. Iets meer verlies want er kroop nu vocht in zn oortje. Hopen dat het vocht vanzelf wegtrekt want buisjes zijn absoluut geen optie.
Deze maand volgen er nog wat gehoortesten, mogen we kleurtjes kiezen voor zn apparaatjes en krijgt hij ook een uitgebreid onderzoek mbt opvolging van zijn ontwikkeling.



Zo. Een blogje gemaakt, mijn 'valies' staat ook klaar, kindjes zijn bij de oma afgezet... en deze mevrouw gaat haar verjaardag gaan vieren tijdens een citytrip in a'pen. O ja, sergio, mocht je toevallig meelezen, ik kom morgen eten bij je ;)

puberteit

Ik wist niet dat je met kids zo snel terug in de puberteit kwam... weliswaar dit keer aan de niet-rebellerende kant, en het gaat hier wel degelijk om de peuterpuberteit... maar ik heb hier een peuter in huis om U tegen te zeggen.

De babyfoon is hier het laatste uur bijna van te kast aan het trillen, maar nyo geeft niet op... Hij blijft vrolijk, minder vrolijk, boos, opnieuw vrolijk roepen, zingen, schreeuwen, babbelen... en zeggen dat ik hem al van vier uur deze namiddag aan het entertainen ben, want hij was zn olifant al duchtig over zn ogen aan het wrijven... TSSSS. Maar hem extra dutjes laten doen in de namiddag geeft hetzelfde resultaat... en dan zijn er die kl*tanden nog... een wijze mama zei me dat de hoektanden de ergste waren, ewel, tis zover! En die klotedingen blijven maar uitkomen, 1 per 1, op hun dooie gemak...

Overdag valt het nog mee, deze mama leerde negeren in een veel resistentere betekenis kennen. maar als ze dan 's avonds in haar zetel ploft, dan wil ze rust. en die krijgt ze dus niet. Gelukkig hoorde ik dat een oma en opa hun kleinkinderen missen, ik spoorde hen aan de daad bij het woord te voegen dus zaterdag zijn ze hélemaal van hen ;) (ik vergat wel te vertellen hoe moeilijk nyo in slaap valt -ach, bij oma en opa zijn ze altijd flink toch?). Dus vaarwel schuldgevoel!

Volgende maandag gaat onze kleinste eens een dagje mee naar de crèche. De mama gaat dan opt gemak naar de supermarkt (want ilai is géén fan), én gaat deze haar zelfgemaakte broek afwerken- want het kriebelt! 

En nu ga ik de babyfoon uitzetten, want ik krijg zo stilletjesaan epileptische aanvallen van het steeds maar flikkerende lichtje... nyo, gij zult slapen!

we gaan door

Aangezien we toch nog vaak de vraag krijgen hoe het is met Ilai's oren, een nieuwe blog. Waarheid is dat we het zelf totaal niet weten. Ilai onderging al een aantal subjectieve testen bij STAPPIE, en daar presteerde hij eigenlijk vrij goed met zijn rechteroor. Ons volgend ziekenhuisbezoek zal meer uitwijzen, daar is er een objectieve test. Dan wordt er ook verder gesproken over een 'behandeling'. Maar tot dan is het nog afwachten wat zijn oren betreft.

Hier is de shock al grotendeels verwerkt, we kunnen niet elke dag bang zijn voor wat de toekomst brengt. Wij zien nu vooral een vrolijke kerel die veel te snel groot wordt, flink eet, slaapt en speelt, en die menig mens doet smelten wanneer hij lacht.

 

En nu kan de mama naar de dokter want al die stress zorgt voor behoorlijke aanvallen van migraine en pijnlijke bobbels in de mond.

En sorry, aan alle mensen die hoopten -na mijn eerste blog- mooie poëtische zinnen te lezen. 't Was iets eenmaligs denk ik, puur beginnersgeluk. Tegenwoordig blog ik letterlijk tussen de soep en de patatten. Vandaag is het iets glamoureuzer, 't is tussen de soep en de champagne! Ahoi!

Misverstand

Laten we dit de week van de misverstanden noemen.

Dinsdag, de dag na gefrustreerde maandag, kregen we te horen dat er echt wel een misverstand was geweest mbt het nuchter houden van ilai en de verdoving...
Het hoofd van neo (die ilai zijn ontwikkeling zal blijven opvolgen) wist ons gelukkig ook gerust te stellen, op de MR waren geen afwijkingen vastgesteld... Al snel volgde de vraag of zijn doofheid daar niet op te zien was dan? Maar nee, doofheid, blindheid... zijn te fijn om te zien op die scan... Dan maar nog snel een afspraak geregeld met de oogarts, die ons dan wat vergat waardoor we toch weer tot de late namiddag in het ziekenhuis doorgebracht hebben... -zucht-

Maar hierbij willen we dus nog een misverstand uit de wereld helpen: de MR was ok, waarmee ze hopen later aan te tonen dat als de MR ok is bij CMV-kindjes, hun ontwikkeling verder ook goed verloopt. Maar helaas, geen garanties. CMV blijft voorlopig nog een mysterie voor de medische wereld...
Maar... dit verandert helaas niets aan de schade aan Ilai z'n oortjes... Sowieso starten we binnenkort met een hoorapparaatje (aan 1 kant, aan de andere kant zou dat geen nut hebben omdat zn oor daar helemaal niets opvangt).
Er volgen dus nog een hele reeks aan testen, om te kijken wat onze kleine vent nu juist wel hoort... We hopen dus dat er as dinsdag toch een klein beetje reactie is, want op dit moment weten we eigenlijk enkel dat hij de letter R kan horen, en weten we vooral dat er een hele rij aan letters en klanken is die hij niet kan horen.

Dusja, we zijn niet heel erg enthousiast op het einde van deze drukke week. Want Ilai kamt wel degelijk met een zware auditieve handicap. En met dat verdomde virus, die tot aan de leeftijd van zes jaar toch nog allerlei schade kan aanrichten. Maar laten we daar vooral even niet aan denken. Wij genieten vooral van al die grootse kleine momenten met onze twee gangstertjes!

eventjes geduld...

Eerst en vooral ook even hier: bedankt mensen, echt waar, jullie hebben massaal op onze vorige blog gereageerd en dat doet ons echt deugd!

Ondertussen hebben we een superleuke reis achter de rug, Ilai besloot om er af en toe het klokje rond te slapen, wat natuurlijk wel zalig is na een dikke twee maand veel te veel opstaan! Gelukkig was broer Nyo ook mee, die ervoor zorgde dat we toch af en toe gebroken nachten kregen (tandjes en peuterpuberteit zijn géén goeie combinatie).

Gisteren hadden we babyborrel, kvraag me af hoeveel mensen een indigestie hebben van het vele ijs dat ze aten ;) Naart schijnt wast lekker, er zitten nog vijf dozen in onze vriezer dus bij het volgende emo moment zal ik eens een grote pot uitscheppen...

Gisterenavond nog tot de constatatie gekomen dat mijn sjakos in de zaal bleef liggen... achter slot en grendel en met geen mogelijkheid meer te redden tot dinsdagochtend. Dus ik voel me behoorlijk naakt, zonder gsm, portefeuille, bankkaarten ed... 

Ook heel handig dat we net vandaag werden opgenomen in AZ St Jan voor de MR scan van Ilai z'n schedel! Met een rode kop aan de balie mogen uitleggen dat ik dus niet al te veel papieren bij me had want alles wordt op dit moment goed bewaakt door het leger in Oostende!

Uiteindelijk toch onze kamer opt veertiende gekregen en om 9.30 kwamen we een oud en piepklein kamertje binnen waar we nog veel te lang zouden moeten wachten... we kregen beperkte info en gingen alvast om een koffietje, om dan tot het besef te komen dat ziekenhuiskoffie altijd slecht zal smaken, hoeveel suiker je er ook in kapt. Ilai kreeg zn laatste flesje om 8 uur, en zou volgens de telefonische info dan rond de middag verdoofd worden. Hier aangekomen bleek het eerder om 13 u te gaan dus papa en mama werden een beetje bang toen hij om 11.45 wel heel enthousiast aan zijn tutje begon te zuigen. Een beetje ontevreden sliep hij toch verder tot 13.30...

Om 13.45 was de papa het grondig beu en drukte op de bel om te vragen hoe lang het nog zou duren. Een beetje heen en weer gebel verder komen ze ons doodleuk zeggen dat het niet voor 15 uur zal gebeuren. Weinigen onder jullie hebben Sam al boos gezien, maar de verpleegster werd toch wat bleker en ging de verdediging in en praatte alleen maar tegen mama meer.

Om 15.10 uur werd de mama het beu en duwde op de bel, de papa nam het boze woord en weer wat heen en weer gebel, om ons na tien minuten dan toch te komen ophalen.

We werden naart 'eerste' gebracht en werden vriendelijk verzocht rechtopstaand te wachten in een gang, met een heel boos krijsend kind in de armen. Theeft dan zeker nog een kwartier geduurd tot we binnenmochten. Daar ook een ons ongenoegen geuit na de opmerking 'amai die is boos' (je zou voor minder he als je al acht uur niet gegeten hebt) en toen mocht hij verdoofd worden. een klein mooi meisje was hem net voorgegaan en zag er oke uit.

Het maskertje werd opgezet en even later 'hij slaapt, geef hem nog maar een zoentje'. maar voor de mama was het al te veel geworden, een zoen kon ze niet meer geven maar weglopen was ook geen optie, dus ze begon keihard te wenen! Ook de papa van het kleine meisje probeerde me nog gerust te stellen maar twas gewoon eventjes te veel geworden.  

twintig minuten moesten we wachten (het werd het dubbele). een zakje chips bracht enige emotionele verlichting.

En nu liggen we hier, ilai kreeg snel een flesje en viel even snel in slaap.

en nu is het weer afwachten, tot morgen, ergens tussen 10 en 11 of tussen 11 en 12, want wanneer de dokter nu juist zal komen weten ze hier niet. Ik heb de indruk dat ze hier veel niet weten. Ik hoop wel dat ons gezaag ervoor zorgt dat ze hier eens een klapke doen met elkaar, die verschillende diensten. Want het is allesbehalve sympathiek zo.

Wordt vervolgd...

(en nu een spaghetti'tje eten si!)

twee maand

Kleine Ilai is alweer twee maand... twee maanden die op zijn zachtst gezegd niet onbewogen waren. Vandaar deze blog, om de geïnteresseerden op de hoogte te houden, zodat wanneer we op een feestje verschijnen we niet moeten liegen over hoe het nu eigenlijk met ons, en vooral met ons kleinste gangstertje gaat. En heel misschien blijven we dan iets minder lang plakken, héél misschien, want een paar keer je verhaal doen, daar krijg je dorst van...

Op 19 juni floepte Ilai er zowat uit. 37 Weken en 2 dagen zat ie in mama's buik, maar hij wou de wereld verkennen, en de mama de wereld herontdekken. 't Was een flinke kerel, met z'n 48 cm en 3,2 kg! En op't eerste gezicht was alles dik in orde met hem.

Een eerste gehoortest bij K&G volgde, Ilai was 'niet geslaagd'... het moederinstinct begon al te freaken, maar twas waar 'tkind was ochere 10 dagen' en 'K&G, wat weten die er nu van'. Zo volgden er twee weken wachten en mocht Ilai zijn examen nog eens gaan afleggen, tot twee keer toe, maar helaas, twee keer niet geslaagd... Het moederhart kon een nieuwe test nóg twee weken later niet meer aan en vroeg daarom naar doorverwijzing.

Zo kwamen de lieve kleine gangster en het moederhart de volgende dag aan bij Stappie in oostende, voor een andere test... die was vrij positief en 'tzou wss allemaal voor niets zijn, maar kga je toch eens doorsturen mevrouw'. Het moederhart was al wat gerustgesteld en reed twee dagen later in 36°C naar het ziekenhuis in
Roeselare. Daar volgde alweer een test, den BERA genaamd. Die wees na zo'n 90 minuten uit dat het linkeroortje doof was en het rechteroor was ok, maar niet optimaal. Maar met de geruststelling dat kleine Ilai prematuur was, en dat zijn hersentjes mss iets langer nodig hebben om op gang te komen wat betrof het gehoor. Maar was CMV al getest? Want dat zou een ander verhaal worden.

En zo reed het moederhart met zoonlief een week later opnieuw naar het ziekenhuis, voor een urinetest. En kregen ze enkele dagen later te horen dat het virus massaal aanwezig was in zoonlief zijn urine... Dus kregen we sneller dan gepland een nieuwe BERA test, dit keer in Brugge, want nu worden we ook geregistreerd... Want over CMV is er niet héééél veel bekend, dus die kindjes vliegen dan in een databank, in de hoop er volgende kindjes mee te kunnen helpen. Want een behandeling voor CMV is niet meer mogelijk, en eerlijk, ze werkt ook niet echt...

Dus vandaag, nu Ilai net twee maand is, gingen we naar Brugge om nog een bera test te laten afnemen... En het resultaat was teleurstellend, slechter dan de vorige keer. Wat hoogstwaarschijnlijk betekent dat het virus progressief werkt bij Ilai. Progressief klonk nog nooit zo slecht....

Over een goeie twee maand volgt er een nieuwe Bera test, om te zien hoe het staat met het gehoor... als het slechter is, zal er gekeken worden of Ilai in aanmerking komt voor implantaten.
Ondertussen wordt op de leeftijd van vier maand ook gestart met hoorapparaten, dus we moeten zeer binnenkort terug naar Stappie...
En na onze reis, begin september, wordt Ilai onder volledige narcose gebracht ifv een MRI scan van de hersenen. Want dat klotevirus kan nog voor meer hersenafwijkingen zorgen.

Dus ja, we zijn verdrietig, voelen ons ontzettend machteloos en leven momenteel toch wel wat in angst. Heel veel wat als vragen zitten in ons hoofd, heel veel wat als vragen worden ons gesteld. Maar het is afwachten. Er is nog een lange & onzekere weg te gaan, maar we slaan er ons wel door. De vdk jongens en hun mama laten hun hoofd niet hangen, ook al hangen er vaak donkere wolken boven de allermooiste en liefste baby van de hele wereld.