Voila, jullie wachten er ongetwijfeld allemaal op. Het verslag van onze honeymoon. Ewel, hier komt het.
We vertrokken met een kindje die vrolijk was en eentje die de hele tijd om papaaaaaaaaa zeurde, hoestte en koorts had. ' t Kon slechter.
Een paar uur later konden we al uitpakken want ver is het niet, centerparcs erperheide. Al vroeg mama haar wel af hoe ze ooit met twee kids in toscane moeten raken deze zomer. 's Nachts rijden zal waarschijnlijk de oplossing bieden.
Nyo was wel een beetje lastig en de mama had wel zin in een frisse duik, dus ging ze samen met zoonlief 1 zwemmen terwijl papa eh... ik weet niet wat deed ondertussen.
De kiddies gingen flink slapen, nadat ilai nog flink at en nyo naar goeie gewoonte ondertussen niets wou eten. Dan maar zo in bed, denken mama en papa, en proberen toch nog wat koeken en fristi in het kind te proppen.
9u15, het zonnetje schijnt door de wat gaterige gordijnen en we horen vrolijke kreetjes vanuit babyfoon 2. Waaaw, een unicum. Uitgeslapen staan we op en vrolijk wandelt mama naar de bakker. Met een beetje aanmoediging wordt nyo rond tien uur toch ook wakker en we konden toen eindelijk ontbijten. Allez, de jongste telg en de ouders toch, nyo weigert opnieuw te eten. En bewijst het met heel veel slaan, trekken, nijpen en schoppen, nog het liefst naar zijn broer die zo zijn best doet om nyo bij te benen- of beter kruipen- Een beetje zwemmen, ook in het buitenbad want 't is werkelijk prachtig weer. Na twee minuten zwembad begon mama al in paniek te duiken want kleine ilai verloor beide oordoppen. Oordoppen die ervoor zorgen dat er geen water in z'n pas geopereerde oortje komt. Maar na een paar duikjes drijft het rode dopje recht in m'n armen. En het linkse lag op een 'rots' (type centerparcs), door een vriendelijke meneer of mevrouw daar gelegd. (ze bestaan, de andere vriendelijke toeristen, écht) We halen ilai uit bad met 40 graden koorts en een lelijke hoest.
Allez hop.
Nog een beetje hasselt -wat behalve een lily-achtige winkel toch wel tegenviel-een beetje gezwommen, heel veel gepuft, neuzen gespoeld, zuurpruimen, gelukkig maastricht nog ontdekt, hoorapparaten gezocht in struiken, natuurwandeling gemaakt, kleren in de lily-achtige winkel gekocht, wildwaterglijbanen en zotte buizen, gegeten, vooral ongezond gegeten, nyo niet gegeten en nog zo van die dingen die je op huwelijksreis vanzelfsprekend doet, zoals naar dreamland gaan als uitstap omdat peuter zo lastig is. Het bleek overigens een goeie oplossing want de volgende dagen was hij superflink. Wat een playmobilmoto niet kan doen.
Ik hoorde ilai knarsetanden vanavond, huh? Keek even in z'n mond (wat hier niet zonder slag -letterlijk- of stoot - ook letterlijk gebeurt) (die kwamen trouwens van grote broer, die slagen en stoten). Maar anyway. Hij heeft na zijn twee onderste tanden nu ook twee bovenste tanden. En dat allemaal op een goeie week tijd. Nog een beetje en 'k heb kleinkinderen.
Dit zou mijn laatste zin geworden zijn, mocht het niet zijn dat sam en ik vandaag negen jaar samen zijn (en ja hij wast vergeten), ilai vandaag 11 maanden is en ik eraan dacht dat vorig jaar, deze tijd ik niet gek van de jeuk (danku hooikoorts), maar van het platliggen.
Ik wou dus eigenlijk daarover schrijven, maar jullie hebben geluk vandaag, ik deed het niet. Nog meer geluk was dat ik pas in augustus begon te bloggen. Anders konden jullie vorig jaar heel veel blogs lezen over verveling en vooral - frustratie - Toen was ik nog een vat vol inspiratie die niets mocht doen. Nu ben ik een slaperig vat vol inspiratie die wou dat ze de tijd had, net als vorig jaar, om al die dingen te doen.
Normaal gaan we op *restaurant om ons jubileum te vieren, dit jaar werd het dieetkost. De negen vette jaren zijn gedaan Sam, tijd om die zwangerschapsbuikjes eraf te werken. Tot zaterdag.
ps: sorry voor de zinsbouw, trekt op nie veel vandaag :)
dinsdag 19 mei 2015
woensdag 6 mei 2015
plannen
Tis hier even miserie geweest,vóór 25 april, de virussen en bacteriën deden hun uiterste best ten huize VDK.
Yess, ten huize VDK en niet zo heel erg meer Huyghelier want nu ben ik officieel mevrouw Vandekerckhove. Zalig want eindelijk een naam dat mensen kunnen uitspreken en hopelijk beter kunnen schrijven dan huyghelier, met y G H en IE. Maar behalve heel erg gefeest en genoten bleef het hier hetzelfde na 25 april. De huwelijksreis gaat volgende week naar centerparcs mét kinderen. En daar gaan we alles doen wat jong gehuwde koppels, mét kinderen, zouden doen. We gaan veel te veel zwemmen met nyo, opstaan 's nachts om extra flesjes te geven, snotneuzen afkuisen, ruziënde broertjes uit elkaar halen, nyo overtuigen dat 'coco' (choco) niet het enige eten op aarde is, zagen over wie de afwas moet doen, stinkende pampers verversen en nog veel meer van die dingen die jonge mama's en niet zo'n heel erg jonge papa's doen.
Maar goed, ik wou al veel eerder bloggen en een paar eerdere blogs zijn half afgewerkt en ongepubliceerd. Een nieuwe, samenvattende blog zou de lading moeten dekken. Alhoewel. De gevoelens schuiven we hier even naar de achtergrond want dan zou ik nog dagenlang kunnen bloggen. Laten we er het op houden dat ons potje zorgen vol zat of zit en dat ik drie dagen voor de trouw dacht dat het niet allemaal in orde zou komen, en dan bedoel ik niet mijn kleed, sam z'n schoenen of de hoeveelheid drank aanwezig in de hippo.
We zijn zo'n vier keer naar de kinderarts, en 1x naar spoed gegaan met ilai op zo'n tien à twaalf dagen tijd. We kregen een verwijzing naar een specialist (da's gepland voor juni) en eentje naar een echografie voor z'n nieren (die er perfect in orde uitzagen).
We gingen in die twaalf dagen ook naar de oorarts, die net verhuisd was naar een nieuwe, incapabele ruimte Maar dat alles gaf niet, want vocht achter het trommelvlies maakte het onmogelijk goeie testen te doen.
Eerst buisjes plaatsen dus, zodat het vocht weg is én dan testen. Of eigenlijk maar 1 buisje, want het risico bij het tweede oor is te groot. Links wordt een buisje geplaatst ifv een later implantaat, van de rechterkant wordt afgebleven want met een buisje is er 50% kans dat ilai zijn hoorapparaat niet meer kan dragen aan die kant. Wat zou betekenen dat hij niets meer zou horen dus.
Dat is gepland voor vrijdag. Terug onder volledige verdoving. Dit keer gaat mama flink zijn en gaat ze zonder papa naar het ziekenhuis. En ze gaat NIET wenen als ze 'het gasmasker' opzetten. Néh.
Precies een maand later, op maandag 8 juni, gaat ilai terug onder volledige verdoving een aantal scans ondergaan, en een botgeleidingsbera (soort gehoortest).
De scans dienen om een goed beeld te krijgen van de botstructuur van de schedel van ilai, zodat wanneer er boor- en snijwerk moet gebeuren, ze dit op de juiste plaats kunnen doen (yes please!).
Hierbij moet ik nog even een misverstand uit de blogwereld van de twee gangstertjes helpen.
Eerder vertelde ik (weliswaar kregen we ook dezelfde uitleg) dat het klotevirus de hersendeeltjes rond het gehoor bij ilai had aangetast. Nu blijkt dat dit niet klopt. Het virus zorgde ervoor dat er geen trilhaartjes aanwezig zijn in het linkeroor.
Een groot verschil, want bij aantasting van de hersenen zelf zou er geen implantatie kunnen gebeuren. De trilhaartjes kunnen gelukkig wel vervangen worden door een ehm, dingetje, die dan in verbinding wordt gesteld met de hersenen en die in verbinding staat met het magneetje die op ilai zijn schedel wordt geplaatst, die vervolgens weer in verbinding staat met een gehoortoestel die geluiden zal opvangen.
Die geluiden worden gebiepbiepbiept in de hersenen en nog meer robotachtige verhalen maar voor deze mama werd het allemaal wat veel. Ik werd afgeleid door ilai die vrolijk de nieuwe praktijkruimte van de dokter rondsloop én was dankbaar toen de dokter zei dat ze de ruimte al gekuist hadden.
Maar eerst dus de buisjes en de geluidstest. Die laatste zou moeten bevestigen dat ilai in aanmerking komt voor een ci'tje.
En als hij niet in aanmerking komt, zoveel te beter. Geen (tril) haar op m'n hele lichaam die eraan denkt hem te laten opereren als het niet nodig zou zijn. Dus geen crowdfunding hier. Maar toch bedankt voor jullie bijdragen op het rekeningnummer BE32... ;)
Voilà. Dat was de uitleg. Maar voor wie mijn uitleg wat te gedetailleerd vindt:
www.onici.be
daar worden robotachtige verhalen werkelijkheid.
Yess, ten huize VDK en niet zo heel erg meer Huyghelier want nu ben ik officieel mevrouw Vandekerckhove. Zalig want eindelijk een naam dat mensen kunnen uitspreken en hopelijk beter kunnen schrijven dan huyghelier, met y G H en IE. Maar behalve heel erg gefeest en genoten bleef het hier hetzelfde na 25 april. De huwelijksreis gaat volgende week naar centerparcs mét kinderen. En daar gaan we alles doen wat jong gehuwde koppels, mét kinderen, zouden doen. We gaan veel te veel zwemmen met nyo, opstaan 's nachts om extra flesjes te geven, snotneuzen afkuisen, ruziënde broertjes uit elkaar halen, nyo overtuigen dat 'coco' (choco) niet het enige eten op aarde is, zagen over wie de afwas moet doen, stinkende pampers verversen en nog veel meer van die dingen die jonge mama's en niet zo'n heel erg jonge papa's doen.
Maar goed, ik wou al veel eerder bloggen en een paar eerdere blogs zijn half afgewerkt en ongepubliceerd. Een nieuwe, samenvattende blog zou de lading moeten dekken. Alhoewel. De gevoelens schuiven we hier even naar de achtergrond want dan zou ik nog dagenlang kunnen bloggen. Laten we er het op houden dat ons potje zorgen vol zat of zit en dat ik drie dagen voor de trouw dacht dat het niet allemaal in orde zou komen, en dan bedoel ik niet mijn kleed, sam z'n schoenen of de hoeveelheid drank aanwezig in de hippo.
We zijn zo'n vier keer naar de kinderarts, en 1x naar spoed gegaan met ilai op zo'n tien à twaalf dagen tijd. We kregen een verwijzing naar een specialist (da's gepland voor juni) en eentje naar een echografie voor z'n nieren (die er perfect in orde uitzagen).
We gingen in die twaalf dagen ook naar de oorarts, die net verhuisd was naar een nieuwe, incapabele ruimte Maar dat alles gaf niet, want vocht achter het trommelvlies maakte het onmogelijk goeie testen te doen.
Eerst buisjes plaatsen dus, zodat het vocht weg is én dan testen. Of eigenlijk maar 1 buisje, want het risico bij het tweede oor is te groot. Links wordt een buisje geplaatst ifv een later implantaat, van de rechterkant wordt afgebleven want met een buisje is er 50% kans dat ilai zijn hoorapparaat niet meer kan dragen aan die kant. Wat zou betekenen dat hij niets meer zou horen dus.
Dat is gepland voor vrijdag. Terug onder volledige verdoving. Dit keer gaat mama flink zijn en gaat ze zonder papa naar het ziekenhuis. En ze gaat NIET wenen als ze 'het gasmasker' opzetten. Néh.
Precies een maand later, op maandag 8 juni, gaat ilai terug onder volledige verdoving een aantal scans ondergaan, en een botgeleidingsbera (soort gehoortest).
De scans dienen om een goed beeld te krijgen van de botstructuur van de schedel van ilai, zodat wanneer er boor- en snijwerk moet gebeuren, ze dit op de juiste plaats kunnen doen (yes please!).
Hierbij moet ik nog even een misverstand uit de blogwereld van de twee gangstertjes helpen.
Eerder vertelde ik (weliswaar kregen we ook dezelfde uitleg) dat het klotevirus de hersendeeltjes rond het gehoor bij ilai had aangetast. Nu blijkt dat dit niet klopt. Het virus zorgde ervoor dat er geen trilhaartjes aanwezig zijn in het linkeroor.
Een groot verschil, want bij aantasting van de hersenen zelf zou er geen implantatie kunnen gebeuren. De trilhaartjes kunnen gelukkig wel vervangen worden door een ehm, dingetje, die dan in verbinding wordt gesteld met de hersenen en die in verbinding staat met het magneetje die op ilai zijn schedel wordt geplaatst, die vervolgens weer in verbinding staat met een gehoortoestel die geluiden zal opvangen.
Die geluiden worden gebiepbiepbiept in de hersenen en nog meer robotachtige verhalen maar voor deze mama werd het allemaal wat veel. Ik werd afgeleid door ilai die vrolijk de nieuwe praktijkruimte van de dokter rondsloop én was dankbaar toen de dokter zei dat ze de ruimte al gekuist hadden.
Maar eerst dus de buisjes en de geluidstest. Die laatste zou moeten bevestigen dat ilai in aanmerking komt voor een ci'tje.
En als hij niet in aanmerking komt, zoveel te beter. Geen (tril) haar op m'n hele lichaam die eraan denkt hem te laten opereren als het niet nodig zou zijn. Dus geen crowdfunding hier. Maar toch bedankt voor jullie bijdragen op het rekeningnummer BE32... ;)
Voilà. Dat was de uitleg. Maar voor wie mijn uitleg wat te gedetailleerd vindt:
www.onici.be
daar worden robotachtige verhalen werkelijkheid.
Abonneren op:
Posts (Atom)