Slaapbudget

Al een paar keer kreeg ik de opmerking 'je moet schrijfster worden!" een supermooi compliment.
Ik droomde er zelf van. Helaas kreeg die droom op m'n tiende een serieuze deuk. Of beter gezegd, hij werd door het toilet gesjast. Ik schreef een verhaal over 'patatten' voor een (verplichte) wedstrijd van het davidsfonds. Een leuk verhaal, dat wel. En fantasierijk. Helaas werden patatten nog niet erkend als algemeen Nederlands, dus ik eindigde achtste en kreeg één of ander lame boek die ik weigerde te lezen. Ik vond altijd al dat de aardappel meer erkenning mocht krijgen, so what?
Bijkomend iets was dat ik op m'n tiende besefte dat ik met schrijven niet rijk zou worden. Daarom besloot ik zes jaar later om sociaal werk te gaan doen ;-)

Vandaag zou m'n blog gaan over slaapbudget. Een tweetal weken geleden deed ik een poging mee te doen aan de inleefweek beperkt budget. Maar ik kwam al gauw tot de constatatie dat ik al een tweetal jaar meedoe aan een beperkt budget, die van slaap. Dus já, ik moest die woensdag gaan shoppen. Ik beloonde mijn twee slapeloze gangstertjes met nieuwe tshirts, broeken en truien & ik voelde me niet schuldig. Néh. Waarmee ik niet wil afdoen aan de fantastische actie. Maar leven met een beperkt (geld)budget als je meer hebt, is niet zo makkelijk. Ik hield mezelf voor dat ik het al moeilijk genoeg had met weinig slaap en daarmee was de kous dan ook af.

Maar serieus. Ijzersupplementen, vitamine D kuren, magnesiumdrankjes en consoorten... het mag niet baten. Mijn donkere kringen blijven en ja, ik zie er vaak moe uit. En ja, ik ben ook vaak moe. Maar help mij er niet aan herinneren. Ik probeer het te verdoezelen. En zoek info over ooglidcorrecties en laserbehandelingen. Slapen of plastische chirurgie? Hmmm.
De aandachte lezer merkt hierbij op dat ik sta te springen voor een groepsaankoop. Tijd of plastische chirurgie, ' t maakt me niet zoveel meer uit.

En, mocht er iemand problemen hebben met de benaming 'gangstertjes'. Jammer dan, schrijf anders een opiniestuk over zielige moeders.

matheus is een verrader

onbehaaglijke zondagen in de zetel met een fles water, die behoren definitief tot het verleden eenmaal er besloten is de familie uit te breiden. Dan worden het vroege strandwandelingen waar de mama's en papa's hun kroost zo veel mogelijk trachten af te matten. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er maar 1 iemand terug afgemat in de auto zat, en dat was de mama. Die niet zeker wist of ze haar eten van gisterenavond zou kunnen binnenhouden tijdens de vijf-minuten-autorit. 

She sure survived. 

Het stond al in de bijbel, maar veel belangrijker nu, het staat in mijn blog: matheus is een verrader. 

 Deze mama zorgde voor zichzelf en besloot om dit weekend te genieten. Een pak stress van haar schouders. Want eerlijk, ze zag er geen beginnen aan, wetgeving studeren lijkt niet alleen saai, het is het ook. Al weet ze ergens ook dat ze dat makkelijk kan onthouden, ze had er geen zin in. Niet dit weekend. Ze sloot zich, geheel onverwacht en ongepland aan bij een andere enthousiaste vrouw. Eentje die zo mogelijk nog enthousiaster was dan zijzelf en ze hield bovendien van delen. Zo werden twee aperols naar binnen gegutst en toen nummer drie voor haar neus stond, wist ze nog niet dat ze een blog zou schrijven over matheus. Nummer drie was trouwens ongevraagd. Maar een gegeven paard kijk je beter niet in de bek, dus ze besloot om te genieten van het goddelijke drankje. 

Ze had eerder die avond besloten om haar ninetees schoenen uit de kast (van het rek eigenlijk) te halen en hoe de olijke bende erbij kwam, geen idee. Maar een halfuur later stonden we te springen op Jump for joy en volgden nog vele hitjes. 

Ze werd wakker in een rodeduiveltshirt en raakte haar gezicht aan. Haar gezicht voelde wonderbaarlijk zacht en ze is stiekem trots op zichzelf. Het kon niet anders, de nachtcrème had z'n werk gedaan. Slechts één ding is hier zeker, de mascara is supervasthoudend. Of ze sliep rustig, dat kan ook. 

Zeven keer, dat is het aantal waarop nyo naar de creche moet. Daarna is het tijd om haar grote vent af te geven, aan nog grotere venten en vrouwen, aan meer speelruimte en meer volwassenheid. We kochten al een kleuterrugzak. Eentje met auto's, natuurlijk. De boterhamdoos zit al een halfjaar in de kast, een tractor. Maar nu het bijna zover is, krijgt de mama toch een bang hartje. 

Nyo is ook niet meer mama's dikste vriend. Hij is de dikste vriend van ilai sinds vandaag. Heeft ie zelf gezegd. En mama kreeg zijn lievelingsknuffel in haar armen gedrukt, en hij gaf een dikke knuffel aan zijn kleine broer. Lazy sundays, ik wíl ze niet anders. 

ergens halverwege augustus

Ergens halverwege augustus schreef ik deze blog... toen nog met schaamrood (euh, schaafwonden) op m'n kaken!


Balanceren op een koord zou nooit gemakkelijk zijn en ik speelde er de laatste tijd twister op. Vaak bungelde ik aan een fijner koord maar ik ontdekte dat de valmat kan en mag gebruikt worden.
Deze belangrijke les leerde een vreemdeling me, vreemd genoeg. Maar zo gaat dat met vreemde ontmoetingen. Tvoelt een pak veiliger, de valmat kunnen gebruiken, dat wel.

Zoals de mama eindelijk wat vaster grond onder haar voeten voelt, zo voelt ook haar kleinste man voor het eerst in z'n jonge leventje vaste (alhoewel) grond onder zijn voeten. Wankelend zette hij zijn eerste pasjes, een koord heeft hij voorlopig nog niet nodig.

Twee peuters in huis, besef ik, holy crap! We zijn klaar voor't volgende stadium, denk ik. Ah, laat me nog even genieten, laat me met twee peuters 28 worden want 1 weekje later maakt de peuter plaats voor een ferme kleuter. Deze bijna-kleuter oefent duchtig om in de vrije natuur te kunnen plassen. Hij hield zijn kleine piemeltje vast om vervolgens eerst op z'n eigen voeten te plassen en erna recht de bloembak in te pissen. Gezellig toch en mama haar planten waren toch al dood.
Hij ziet er zen uit en stiekem is de mama jaloers van achter haar blauwe oog en gezicht vol schaafwonden. De mama kijkt uit naar la dolce vita die nu echt dichtbij komt. Pizza en pasta non-stop, hurray!

Ciao!