it's not you it's the sleep talking

Hier zit ik dan, met mijn thee naast mij. Het is hier stil in huis. Ik hoor niet veel door het vele snot in m'n hoofd, maar afgezien van dat, het is hier stil. Zalig stil.

De afgelopen twee weken waren, euh, hectisch. En slapeloos. Heel erg slapeloos.
Meneer ilai, de voorbeeldbaby, is niet zo voorbeeldig meer. Eigenlijk al niet meer sinds skireis. Maar de laatste drie weken zijn rampzalig. Meneer heeft wel héél veel honger en zin om te spelen 's nachts. En dat weegt.
Zijn broer had na de buikgriep, deze week de gewone griep te pakken. Al vind ik die niet zo gewoon. Hoge koorts en opnieuw, weinig slaap.  Opnieuw, weinig slaap.
De mama houdt nu al haar hart vast want ze heeft vorige week aan de lijve ondervonden hoe fijn het weer is om buikgriep te hebben. Dat die griep maar ver wegblijft. We zien zo al genoeg af.

Maar vanochtend is het hier dus stil. Deze nacht werd de mama maar even wakker omdat ze dacht dat ze ilai hoorde wenen. Ze legde snel haar hoofd terug neer en deed haar ogen toe toen ze besefte dat de kindjes goed en wel bij de oma waren. Want werken en zieke kindjes blijft een moeilijke combinatie. Gelukkig is er daar een oma in moorslede die het met medewerking van meme wel zag zitten twee dagen op de kids te passen.
Alhoewel... Ik vrees een beetje voor die twee dagen. Kreeg deze ochtend een sms (die me wekte): "nyo pas om 22 u in bed gekregen. Nyo wakker om 3 u. Nyo ging terug naar bed om 4.30. Ilai wakker om 5 u en nyo ook weer. om 5.30 was het stil. Dat was mijn nacht."
Ik kon terugsturen "herkenbaar" maar in plaats daarvan stuurde ik "oeioei". Oeioei voor mijn moeder, en misschien ook wel oeioei voor ons. Een halfuur later stuurde ik het voorstel om hen vanavond toch maar op te pikken. Al zou nog 1 nacht doorslapen wel deugd doen. Heel erg veel deugd. (Volgde mijn ma maar al computerles, dan zou ze dit hier lezen en direct terug smsen "nee hoor, ze mogen blijven tot morgen"). Nog even geduld ellen, binnen hier en drie maand zal moeder facebooken, e-mailen, skypen en m'n blogs consequent lezen wanneer ze gepost worden. Zalig idee.


Nu zien hoe we de komende weken gaan doorkomen. Ilai moet vanaf nu elke woensdagochtend naar de kiné en opvolging rond z'n oren - een welkom uurtje wel, maar niet zonder slag of stoot om dat in te plannen. En er staan hier nog een hoop dingen op de to-do lijst. Een lijst die alleen langer lijkt te worden eigenlijk. Een lijst die me opnieuw aantoont 'kies ellen, kies!' maar ik kan me niet neerleggen bij al dat gekies. Ik wil nog steeds álles.
Maar nu moet ik vooral douchen.

Should I stay or should I go

Ik heb er de laatste week immens last van - keuzestress.
Wat een vuil beestje is me dat zeg. En wat een tijdverspilling!

Gisterenavond (en de avond ervoor) online op zoek naar stof... Mijn oriëntatievermogen is hopeloos, maar op het net is het zo mogelijk nog hopelozer. Uren heb ik achter mijn pc versleten. Ik kreeg altijd maar ideeën bij en bij en bij en bij en bij...
en dan besefte ik: ik heb nog 1 'vrije' (kinderloze) dag. Daarna is het gedaan ermee.

Aaaaaaaaaaaaargh!

Dan toch maar snel beslist, besteld en betaald. Dank u PayPal, u maakt m'n leven een stuk makkelijker. Zolang ik u niet teveel gebruik ten minste. Nog snel een naaiboek besteld ook. Terwijl ik toch bezig ben...

Na opnieuw een grote opruimactie was het vanmiddag eindelijk zover. Me & viking time (das mijn naaimachine). Een babycadeautje moest dringend worden afgewerkt. Na vijf minuten héél hard m'n gaspedaal induwen gebeurde het denkbare... mijn naaimachine heeft het begeven.

Gelukkig had ik strax al afgesproken met een vriendin. Die toevallig om de hoek van het naaimachinecentrum woont. Heb ik even geluk.

En gelukkig heb ik hier m'n blog. Mocht ik deze nu niet schrijven zou ik weer tijd over hebben... tijd die ik zou gebruiken om te surfen. Surfen om nog meer goeie ideeën te krijgen zodat ik deze nacht weer wakker zou liggen. Wakker liggen om m'n dagen vol te plannen met werken- quality time met de kids en 't ventje - hobbytijd - sporttijd (wat móet - zeker niet als een hobby te bekijken) - uitgaanstijd...

Maar nu zal ik me alweer moeten haasten. Zo gaat het leven van een moeder met twee jonge kinderen. Tijd over hebben is plots zeer relatief. En rusten staat niet meer in het woordenboek. Alle tijd die we hebben móeten we benutten...

Ps: aan de moeders met oudere kinderen: durf geen commentaar te geven in de zin van 'wacht maar tot ze ouder zijn...' en 'rusten kan je nooit meer'. Laat me nog even in de waan. Alsjeblieft

normale achterstand

Ik vraag me af of een normale achterstand wel bestaat. En als je die woorden in ongeveer één zin hoort, het dan normaal is dat je je toch zorgen maakt. Want je moet je nochtans geen zorgen maken mevrouw, sommige kindjes zijn nu eenmaal wat trager dan andere. 'Maar het is wel goed dat het goed opgevolgd wordt.'

Zucht. Ik maakte me de laatste negen maand al meer zorgen dan ooit in m'n leven. Dus me geen zorgen maken is moeilijk. En als ik me geen zorgen maak over m'n eigen kind, dan maak ik me zorgen over wat er in de wereld aan het gebeuren is. Maar daar schreef de tekstzetter al genoeg over. En we bespreken het vanavond bij een pintje op de intussen afgelaste kerstboomverbranding. Dus even over het andere waar ik me zorgen over maak.

Opnieuw een kinétest gehad deze week. Om opnieuw te horen te krijgen dat we nog wat moeten afwachten. En met de 'geruststellende' woorden dat hij toch al goed brabbelt, dat is ook al iets. Mja... Dat ie goed brabbelt, dat wist ik al. Daarvoor gaan we naar de audiologen en logopedisten, niet naar de kinesist en kinderarts.
Nog wachten tot aan acht maand is de boodschap dus. Ik vrees dat het uitstel van executie is. Maar dat zal dan wel blijken. Ons kleinste gangstertje is hélemaal niet zo stevig als iedereen me constant zit te beweren alsof het een troost zou moeten zijn voor zijn slechtere oortjes. Want dat bleek nu al twee keer in de kinétesten. Eigenlijk zou hij al heel vlot moeten kunnen rollen. Hij probeert al van heel jonge leeftijd, al op twee maand probeerde hij te wrikkelen en te draaien, zonder succes. En nu is er af en toe een klein succesje, maar te klein dus voor zijn leeftijd.
Zitten zit er helemaal nog niet in. Hij valt voorover, achterover, opzij...

Maar ergens is het ook niet zo erg, dat weet ik wel. Want nu kan ik hem nog extra veel knuffelen- wegkruipen zal ie nog niet gauw doen. En hij vindt het al helemaal niet erg. Hij vraagt al een goeie twee weken extra knuffels 's nachts. Hij belandde al meermaals in het ouderlijk bed. En hij schoof telkens een beetje dichter tegen de mama aan. Om dan vervolgens met mama's haar in zijn kleine handjes in slaap te vallen. En dan denkt de mama "gelukkig dat ie nu niet rolt, 't zou anders nog pijn doen ook", aja, want zo lang zijn m'n haren niet.

Nog een weekje extra veel knuffelen. Want de negentiende is het zover, de dag dat de kleinsten zeven maanden wordt, heeft mama haar eerste werkdag in... ehm lange tijd :) Het zal pijn doen, haar kleine ventjes terug meer dan de helft van de week overlaten aan de goeie zorgen van de mensen in baloe. Maar het zal ook deugd doen, me zorgen maken over wereldsere dingen dan mezelf en m'n gezin.

"wat een fantastisch prachtig jaar...

... en ik ben blij dat jij er deel van uitmaakte"

De zinnen die ik afgelopen weken meermaals zag passeren op facebook en consoorten. Ik was zo vrij er hier een mix van te maken. Want mixen kan ik goed, vraag het maar aan de mensen die moesten kotsen van mijn aperol spritz'en op oudejaar.

Ik ben héél blij voor jullie, dat jullie zo positief zijn over jullie jaar. Of dat jullie écht een fantastisch super jaar hadden. En dat jullie echt zo blij waren alle vierhonderd facebookvrienden n jouw jaar te hebben.

Vergeef me mijn cynisme. Ik sta toch wat kritischer tegenover 2014. Zowel in m'n persoonlijk leven als in onze maatschappij. Maar ik kies er heel bewust voor hier geen pleidooi te houden over 'de maatschappij'.
Maar over m'n eigen leven wil ik wel iets kwijt. 2014 was een jaar met ups en downs. Hoge ups en lage downs. Ik herinner me 2014 vooral als een jaar met héél veel kopzorgen, slapeloze nachten & twee prachtige zonen. Veel steun van mijn grote vent, af en toe gepaard met een lekkere gin tonic. Wat overigens hét drankje van 2014 was. Meer van dat in 2015 graag.
En graag minder dubsmash video's. 't Is erover, echt waar.
Meer lekkere etentjes graag - op naar de hertog jan-
Meer reizen graag - skireis 2015 here we come (je zal je best moeten doen om 2014 te overtreffen)
Meer zon graag (oké die gaat gepaard met de reizen- aangezien je in belgië nooit zeker bent)
Meer baby's graag (niet bij ons nee)
...
Minder luchtwegeninfecties
en meer slaap graag.