it's not you it's the sleep talking

Hier zit ik dan, met mijn thee naast mij. Het is hier stil in huis. Ik hoor niet veel door het vele snot in m'n hoofd, maar afgezien van dat, het is hier stil. Zalig stil.

De afgelopen twee weken waren, euh, hectisch. En slapeloos. Heel erg slapeloos.
Meneer ilai, de voorbeeldbaby, is niet zo voorbeeldig meer. Eigenlijk al niet meer sinds skireis. Maar de laatste drie weken zijn rampzalig. Meneer heeft wel héél veel honger en zin om te spelen 's nachts. En dat weegt.
Zijn broer had na de buikgriep, deze week de gewone griep te pakken. Al vind ik die niet zo gewoon. Hoge koorts en opnieuw, weinig slaap.  Opnieuw, weinig slaap.
De mama houdt nu al haar hart vast want ze heeft vorige week aan de lijve ondervonden hoe fijn het weer is om buikgriep te hebben. Dat die griep maar ver wegblijft. We zien zo al genoeg af.

Maar vanochtend is het hier dus stil. Deze nacht werd de mama maar even wakker omdat ze dacht dat ze ilai hoorde wenen. Ze legde snel haar hoofd terug neer en deed haar ogen toe toen ze besefte dat de kindjes goed en wel bij de oma waren. Want werken en zieke kindjes blijft een moeilijke combinatie. Gelukkig is er daar een oma in moorslede die het met medewerking van meme wel zag zitten twee dagen op de kids te passen.
Alhoewel... Ik vrees een beetje voor die twee dagen. Kreeg deze ochtend een sms (die me wekte): "nyo pas om 22 u in bed gekregen. Nyo wakker om 3 u. Nyo ging terug naar bed om 4.30. Ilai wakker om 5 u en nyo ook weer. om 5.30 was het stil. Dat was mijn nacht."
Ik kon terugsturen "herkenbaar" maar in plaats daarvan stuurde ik "oeioei". Oeioei voor mijn moeder, en misschien ook wel oeioei voor ons. Een halfuur later stuurde ik het voorstel om hen vanavond toch maar op te pikken. Al zou nog 1 nacht doorslapen wel deugd doen. Heel erg veel deugd. (Volgde mijn ma maar al computerles, dan zou ze dit hier lezen en direct terug smsen "nee hoor, ze mogen blijven tot morgen"). Nog even geduld ellen, binnen hier en drie maand zal moeder facebooken, e-mailen, skypen en m'n blogs consequent lezen wanneer ze gepost worden. Zalig idee.


Nu zien hoe we de komende weken gaan doorkomen. Ilai moet vanaf nu elke woensdagochtend naar de kiné en opvolging rond z'n oren - een welkom uurtje wel, maar niet zonder slag of stoot om dat in te plannen. En er staan hier nog een hoop dingen op de to-do lijst. Een lijst die alleen langer lijkt te worden eigenlijk. Een lijst die me opnieuw aantoont 'kies ellen, kies!' maar ik kan me niet neerleggen bij al dat gekies. Ik wil nog steeds álles.
Maar nu moet ik vooral douchen.