normale achterstand

Ik vraag me af of een normale achterstand wel bestaat. En als je die woorden in ongeveer één zin hoort, het dan normaal is dat je je toch zorgen maakt. Want je moet je nochtans geen zorgen maken mevrouw, sommige kindjes zijn nu eenmaal wat trager dan andere. 'Maar het is wel goed dat het goed opgevolgd wordt.'

Zucht. Ik maakte me de laatste negen maand al meer zorgen dan ooit in m'n leven. Dus me geen zorgen maken is moeilijk. En als ik me geen zorgen maak over m'n eigen kind, dan maak ik me zorgen over wat er in de wereld aan het gebeuren is. Maar daar schreef de tekstzetter al genoeg over. En we bespreken het vanavond bij een pintje op de intussen afgelaste kerstboomverbranding. Dus even over het andere waar ik me zorgen over maak.

Opnieuw een kinétest gehad deze week. Om opnieuw te horen te krijgen dat we nog wat moeten afwachten. En met de 'geruststellende' woorden dat hij toch al goed brabbelt, dat is ook al iets. Mja... Dat ie goed brabbelt, dat wist ik al. Daarvoor gaan we naar de audiologen en logopedisten, niet naar de kinesist en kinderarts.
Nog wachten tot aan acht maand is de boodschap dus. Ik vrees dat het uitstel van executie is. Maar dat zal dan wel blijken. Ons kleinste gangstertje is hélemaal niet zo stevig als iedereen me constant zit te beweren alsof het een troost zou moeten zijn voor zijn slechtere oortjes. Want dat bleek nu al twee keer in de kinétesten. Eigenlijk zou hij al heel vlot moeten kunnen rollen. Hij probeert al van heel jonge leeftijd, al op twee maand probeerde hij te wrikkelen en te draaien, zonder succes. En nu is er af en toe een klein succesje, maar te klein dus voor zijn leeftijd.
Zitten zit er helemaal nog niet in. Hij valt voorover, achterover, opzij...

Maar ergens is het ook niet zo erg, dat weet ik wel. Want nu kan ik hem nog extra veel knuffelen- wegkruipen zal ie nog niet gauw doen. En hij vindt het al helemaal niet erg. Hij vraagt al een goeie twee weken extra knuffels 's nachts. Hij belandde al meermaals in het ouderlijk bed. En hij schoof telkens een beetje dichter tegen de mama aan. Om dan vervolgens met mama's haar in zijn kleine handjes in slaap te vallen. En dan denkt de mama "gelukkig dat ie nu niet rolt, 't zou anders nog pijn doen ook", aja, want zo lang zijn m'n haren niet.

Nog een weekje extra veel knuffelen. Want de negentiende is het zover, de dag dat de kleinsten zeven maanden wordt, heeft mama haar eerste werkdag in... ehm lange tijd :) Het zal pijn doen, haar kleine ventjes terug meer dan de helft van de week overlaten aan de goeie zorgen van de mensen in baloe. Maar het zal ook deugd doen, me zorgen maken over wereldsere dingen dan mezelf en m'n gezin.