Peace for Paris

Ik probeer gewoonlijk uit de politieke en actuele wereld te blijven met m'n blog. 

Maar dit keer waren het niet de twee gangstertjes die zorgden voor een woelige nacht.

De gebeurtenissen in Parijs waren dat wel. 

Ik viel met tranen in m'n ogen in slaap. Tranen van verdriet, om mensen die ik niet ken. Tranen van angst, terwijl deze misschien wel ongegrond is. Tranen omdat dit alles wel héél erg dichtbij komt. Tranen omdat dit nog niet het einde is. Tranen omdat ik deze week zeurde om een handtas. Tranen omdat ik daarnet nog geïrriteerd was toen nyo met een chocomond naar huis kwam van school. Tranen omdat ik, hoe hard ik ook probeer om alles perfect te krijgen, dit nooit zal kunnen. Tranen omdat ik me over onbenullige zaken zorgen maak. Tranen omdat ik stiekem blij ben dat wij veilig zijn. Voorlopig toch. Of misschien ook niet.

Tranen omdat er íets móet gebeuren. Tranen omdat geweld hier de oplossing niet is. Tranen omdat geweld nooit een oplossing is. Tranen omdat ik geen oplossing weet. Tranen omdat dit misschien niet meer op te lossen is. Tranen voor het verleden, waar we ongetwijfeld veel pijn en schade berokkent hebben aan de mensen die nu overgaan tot extremisme. Tranen voor het heden, omdat we deze fouten nog steeds maken. Tranen voor de toekomst...

Tranen omdat er iemand verkracht werd in het opvangcentrum in Bredene. Tranen omdat heel m'n facebook er gisteren mee gevuld werd. Tranen omdat mensen beter zouden moeten weten. Tranen omdat zo'n berichten niet op facebook zouden moeten staan. Tranen omdat zo'n berichten aanzetten tot nog meer woede en haat.

Tranen omdat het moet stoppen. Hier en nu.

Bedankt aan de vrienden, die er hetzelfde over denken als ik. Die zich ook afvragen wat we hier eigenlijk doen op de wereld. Die zich ook zorgen maken. Die ook de foto peace for paris delen. Of een andere. Het minste wat we kunnen doen.

eerste keer, laatste keer

Ik zit hier met tranen in m'n ogen want na een ochtend in complete overdrive zie ik Nyo zijn rode flesje staan.Een flesje dat normaal gezien in zijn vintage-auto-rugzakje zou moeten zitten zodat hij water kan drinken in de speeltijd. 

Het waren opnieuw traantjes deze ochtend, toen ik hem afzette bij juf elke. Hij was niet voorbereid, nee. Van kwart na zeven tot kwart na acht hoorde hij enkel 'nyo doe door' 'nyo eet je boterham op' 'nyo doe door, we gaan te laat zijn' 'nyo doe door, je moet naar school'. Hij probeert nog heel lief te vragen of mama en Ilai ook op school zullen spelen. Mama sleurt hem uit de auto, rugzak op de rug en probeert hem af te geven aan de juf aan de poort. Kleine, doch sterke armpjes en beentjes knellen zich rond mijn middel en nek. Allez, dan toch maar mee tot aan het klasje. Mama al redelijk zenuwachtig, want ilai zit in de auto te wachten. En eigenlijk mag dat niet, nee. Maar de autostoelen deden ambetant, we waren al laat en ilai moest ook nog naar hartje oostende gebracht worden. Aangekomen bij juf elke roept mama uit 'ik moet snel weg!' ze sleurt nyo van haar, geeft hem nog een zoen (of dat hoopt ze toch) en holt de speelplaats over, naar haar auto.

8.32 - not bad. Natuurlijk staan de bruggen open dus om 8.48 komt ze aan in oostende, om ilai vervolgens te droppen in stappie. Opnieuw armpjes en beentjes gekneld rond mama's middel en nek. Deze keer probeert ze iets kalmer het kind van zichzelf te verwijderen, geeft hem echt wel een dikke zoen (of dat denkt ze toch) en holt naar de auto. Want ze staat, zoals altijd daar, verkeerd geparkeerd. 

En zeggen dat de mama in verlof is. En het eigenlijk smooth zou moeten gaan. Fokkerdefok. 

Mensen vragen me soms of ik spijt heb dat er maar zo weinig tijd tussen de twee kids zit. Nee, ik heb geen spijt. Maar ja, het is soms druk. Nee, het is altijd druk. En het is veel regelen. En organiseren. 

Ik hoop dat met m'n nieuwe job er een aantal dingen zullen vergemakkelijken. Maar ongetwijfeld zullen sommige voordelen uitdraaien op een aantal nadelen. 

Wat nyo's eerste schoolweek is, is voor de mama haar laatste week verlof bij 't coc. 't Zal raar doen, er weggaan. Ik hoop er nog eens een blog aan te wijden. 

Maar nu, moet ik me opnieuw in m'n schoenen wringen, om ilai op te halen. 

En als ik naar m'n voeten kijk, kan ik niet anders dan lachen.

Want zij zorgen letterlijk voor een beetje spark op deze overdrukke ochtend. 

Slaapbudget

Al een paar keer kreeg ik de opmerking 'je moet schrijfster worden!" een supermooi compliment.
Ik droomde er zelf van. Helaas kreeg die droom op m'n tiende een serieuze deuk. Of beter gezegd, hij werd door het toilet gesjast. Ik schreef een verhaal over 'patatten' voor een (verplichte) wedstrijd van het davidsfonds. Een leuk verhaal, dat wel. En fantasierijk. Helaas werden patatten nog niet erkend als algemeen Nederlands, dus ik eindigde achtste en kreeg één of ander lame boek die ik weigerde te lezen. Ik vond altijd al dat de aardappel meer erkenning mocht krijgen, so what?
Bijkomend iets was dat ik op m'n tiende besefte dat ik met schrijven niet rijk zou worden. Daarom besloot ik zes jaar later om sociaal werk te gaan doen ;-)

Vandaag zou m'n blog gaan over slaapbudget. Een tweetal weken geleden deed ik een poging mee te doen aan de inleefweek beperkt budget. Maar ik kwam al gauw tot de constatatie dat ik al een tweetal jaar meedoe aan een beperkt budget, die van slaap. Dus já, ik moest die woensdag gaan shoppen. Ik beloonde mijn twee slapeloze gangstertjes met nieuwe tshirts, broeken en truien & ik voelde me niet schuldig. Néh. Waarmee ik niet wil afdoen aan de fantastische actie. Maar leven met een beperkt (geld)budget als je meer hebt, is niet zo makkelijk. Ik hield mezelf voor dat ik het al moeilijk genoeg had met weinig slaap en daarmee was de kous dan ook af.

Maar serieus. Ijzersupplementen, vitamine D kuren, magnesiumdrankjes en consoorten... het mag niet baten. Mijn donkere kringen blijven en ja, ik zie er vaak moe uit. En ja, ik ben ook vaak moe. Maar help mij er niet aan herinneren. Ik probeer het te verdoezelen. En zoek info over ooglidcorrecties en laserbehandelingen. Slapen of plastische chirurgie? Hmmm.
De aandachte lezer merkt hierbij op dat ik sta te springen voor een groepsaankoop. Tijd of plastische chirurgie, ' t maakt me niet zoveel meer uit.

En, mocht er iemand problemen hebben met de benaming 'gangstertjes'. Jammer dan, schrijf anders een opiniestuk over zielige moeders.

matheus is een verrader

onbehaaglijke zondagen in de zetel met een fles water, die behoren definitief tot het verleden eenmaal er besloten is de familie uit te breiden. Dan worden het vroege strandwandelingen waar de mama's en papa's hun kroost zo veel mogelijk trachten af te matten. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er maar 1 iemand terug afgemat in de auto zat, en dat was de mama. Die niet zeker wist of ze haar eten van gisterenavond zou kunnen binnenhouden tijdens de vijf-minuten-autorit. 

She sure survived. 

Het stond al in de bijbel, maar veel belangrijker nu, het staat in mijn blog: matheus is een verrader. 

 Deze mama zorgde voor zichzelf en besloot om dit weekend te genieten. Een pak stress van haar schouders. Want eerlijk, ze zag er geen beginnen aan, wetgeving studeren lijkt niet alleen saai, het is het ook. Al weet ze ergens ook dat ze dat makkelijk kan onthouden, ze had er geen zin in. Niet dit weekend. Ze sloot zich, geheel onverwacht en ongepland aan bij een andere enthousiaste vrouw. Eentje die zo mogelijk nog enthousiaster was dan zijzelf en ze hield bovendien van delen. Zo werden twee aperols naar binnen gegutst en toen nummer drie voor haar neus stond, wist ze nog niet dat ze een blog zou schrijven over matheus. Nummer drie was trouwens ongevraagd. Maar een gegeven paard kijk je beter niet in de bek, dus ze besloot om te genieten van het goddelijke drankje. 

Ze had eerder die avond besloten om haar ninetees schoenen uit de kast (van het rek eigenlijk) te halen en hoe de olijke bende erbij kwam, geen idee. Maar een halfuur later stonden we te springen op Jump for joy en volgden nog vele hitjes. 

Ze werd wakker in een rodeduiveltshirt en raakte haar gezicht aan. Haar gezicht voelde wonderbaarlijk zacht en ze is stiekem trots op zichzelf. Het kon niet anders, de nachtcrème had z'n werk gedaan. Slechts één ding is hier zeker, de mascara is supervasthoudend. Of ze sliep rustig, dat kan ook. 

Zeven keer, dat is het aantal waarop nyo naar de creche moet. Daarna is het tijd om haar grote vent af te geven, aan nog grotere venten en vrouwen, aan meer speelruimte en meer volwassenheid. We kochten al een kleuterrugzak. Eentje met auto's, natuurlijk. De boterhamdoos zit al een halfjaar in de kast, een tractor. Maar nu het bijna zover is, krijgt de mama toch een bang hartje. 

Nyo is ook niet meer mama's dikste vriend. Hij is de dikste vriend van ilai sinds vandaag. Heeft ie zelf gezegd. En mama kreeg zijn lievelingsknuffel in haar armen gedrukt, en hij gaf een dikke knuffel aan zijn kleine broer. Lazy sundays, ik wíl ze niet anders. 

ergens halverwege augustus

Ergens halverwege augustus schreef ik deze blog... toen nog met schaamrood (euh, schaafwonden) op m'n kaken!


Balanceren op een koord zou nooit gemakkelijk zijn en ik speelde er de laatste tijd twister op. Vaak bungelde ik aan een fijner koord maar ik ontdekte dat de valmat kan en mag gebruikt worden.
Deze belangrijke les leerde een vreemdeling me, vreemd genoeg. Maar zo gaat dat met vreemde ontmoetingen. Tvoelt een pak veiliger, de valmat kunnen gebruiken, dat wel.

Zoals de mama eindelijk wat vaster grond onder haar voeten voelt, zo voelt ook haar kleinste man voor het eerst in z'n jonge leventje vaste (alhoewel) grond onder zijn voeten. Wankelend zette hij zijn eerste pasjes, een koord heeft hij voorlopig nog niet nodig.

Twee peuters in huis, besef ik, holy crap! We zijn klaar voor't volgende stadium, denk ik. Ah, laat me nog even genieten, laat me met twee peuters 28 worden want 1 weekje later maakt de peuter plaats voor een ferme kleuter. Deze bijna-kleuter oefent duchtig om in de vrije natuur te kunnen plassen. Hij hield zijn kleine piemeltje vast om vervolgens eerst op z'n eigen voeten te plassen en erna recht de bloembak in te pissen. Gezellig toch en mama haar planten waren toch al dood.
Hij ziet er zen uit en stiekem is de mama jaloers van achter haar blauwe oog en gezicht vol schaafwonden. De mama kijkt uit naar la dolce vita die nu echt dichtbij komt. Pizza en pasta non-stop, hurray!

Ciao!

100 happy days

Opnieuw een berg aan het strijken, maar m'n fijne motoriek wou liever even typen, dus bij deze... ik strijk altijd terwijl ik naar tv kijk. En dit keer keek ik naar de rosse van k3 in perfect. Niet dat ik zelf de behoefte heb om een perfect leven te lijden. Daarom ben ik te.. ehm, chaotisch. En kreeg ik een rare hersenkronkel bij m'n geboorte die keer op keer zorgt dat wanneer iets wel goed gaat, ik het gigantisch verpruts. Never dull with me though. 

Anyway. Ze had het over "100 happy days". Bedoeling is dat je elke dag een insta'tje neemt van je klein geluk en dit voor 100 dagen lang. Dus straks volgt er een insta'tje van mijn berg strijk die hopelijk nog gedaan raakt voor mijn twee grote gelukken wakker zijn. Hopelijk volgt op dag 100 een foto van m'n geordend hoofd.

Met dit prachtige zomerweer (ahum) hangt m'n huis vol met snot en vliegen de bacillen en andere ongediertjes hier vrolijk door ons huis. Ilai z'n longontsteking zindert duidelijk nog na.

Ook de feestgenen van mamalief vonden een toppunt bij de twee gangsters de afgelopen nachten. Dus, zoals je wel kunt lezen, veel is hier nog niet veranderd. 

Over 172 dagen zal er wel veel veranderen, dat is de dag waarop onze kleinste man een ongeloofelijk grote nieuwe kans zal krijgen. Allemaal dankzij hypermoderne technieken. 13 januari wordt een stressvolle dag, maar gevuld met hoop. Hoop dat hij dan ook zijn weg naar een horende wereld vind. 

En nu moet ik me excuseren, de berg komt op mij af. Tijd om hem aan te pakken. 

een schone deugd

Dat is geduld.

En hier zou mijn blog ook direct kunnen eindigen.
Want we zijn ondertussen al zo'n vierentwintig uur aan het wachten. Binnen. Eerst in een onderzoeksruimte, daarna in een kamer. Een kamer waar het 's avonds pokkeheet is en overdag donker door de zonnewerende gordijnen. Gezellig.
Ilai slaapt, al zo'n 2.5 uur. Had ik dat geweten, was ik eens naar buiten gegaan, want aan de enthousiaste vogels te horen is het prachtig weer.
Ik kán hem niet alleen laten. Niet na acht prikken in zijn tere adertjes. Niet na zijn angstige oogjes telkens hij in slaap sukkelt 'is mama hier nog?'. Niet met zijn verlatingsangst die hij nu net zo hard heeft.
'T ventje heeft al afgezien. Ocharme. En heeft een serieus slaaptekort (maar zo zijn er wel nog mensen), ocharme.
Een bacteriële infectie. Meer weten we niet na ondertussen vijfentwintig uur. En we weten ook dat we hier nog moeten blijven. Bah, bah bah! En ook nog een bah, want ik ruik dat er een pamper mag ververst worden.

Hem even 'opgesloten' in z'n bedje, want hij is opnieuw moe, mijn kleine gangster. Hij staat recht in z'n bed met deugnietenogen te kijken naar mij, en af en toe wrijft hij in z'n kleine oogjes, omvervolgens heel breed te glimlachen. Hmm :) Maar hij amuseert zich wel, alles uit zijn bed gooien, zichzelf omgooien in z'n bed en dan krijsen zodat mama zijn beer tut en little people terug geeft.

38.3: dat is zijn temperatuur. Niet goed dus want we zijn na twaalf koortsvrije uren opnieuw aan het stijgen. Nog een halfuur wachten en dan opnieuw meten.

Wachten, ik word er zo stilletjesaan kriekonnozel van.

Nog een nacht hier. En dan mag ik naar buiten, WOEHOE! Eventjes maar, naar het volgend ziekenhuis, een volgende dokter. En dan krijgen we een afspraak voor een volgend ziekenhuisbezoek, eentje onder volledige verdoving, eentje waar ze zullen boren en een magnetisch veldje in m'n gangstertje zijn hoofd zullen stoppen.

Rookte ik nog maar, dacht ik al meerdere keren in de vijfentwintig uur dat we hier zitten. Dan kon ik naar buiten en had ik ook nog iets te doen. Nu zou ik naar buiten kunnen om te kijken naar de rokende mensen  en de auto's. Dan blijf ik nog liever binnen. Ik zit al maanden te janken dat ik zon wil en nu ze er is moet ik binnen zitten. Bah. Bah bah bah.

Maar, 't is niet allemaal geklaag. De verpleegsters hier zijn überlief en aangezien we zowat de enige op de gang zijn worden we binnen de twee minuten bediend. Da's fijn.

De longfoto werd net gemaakt, en ondertussen gemerkt dat er een aantal kinderen bijgekomen zijn op de gang, leuk. 't Zijn al wat grotere types dus geen gekrijs deze nacht- ideaal. Ondertussen kijkt ilai me, opnieuw vanuit zijn bed, aan met waterige oogjes die verraden dat zijn koorts opnieuw gestegen is. Pff. En de gordijnen hier zijn ideaal speelgoed voor deze gangster. KIEKEBOE!
Ik vrees een beetje voor de longfoto, de 'fotografe' zei : 'oei, c'est pas bien' maar toen mocht ik hem weer knuffelen en was het tijd voor de volgende patiënt. Nu opnieuw wachten, op de dokter.
Wie denkt dat een dag in het ziekenhuis saai is, denkt verkeerd.
Tot gauw, lieve lezertjes. En bedankt voor al jullie bezorgde berichtjes en hulp-aanbiedingen. Maar voorlopig lukt het wel. Deze mama was al een beetje herladen en kijkt lachend naar haar zoon die wel héél goed aan het turnen is in zijn bed. Met waterige pretoogjes en de schattigste lach van de hele wereld.

even geduld alstublieft

Welkom liefste lezer

Terwijl ik toch wacht op zomerse temperaturen, een nieuwe blog. De laatste maand was behoorlijk hectisch en al beloofde iedereen me 'het zal wel beteren', ik zie er nog geen verbetering in, integendeel. Maar daarover later meer.

Onze oudste gangster is vrij flink, behalve krabben,slaan en schoppen op zijn broer dan. Jaloers met een grote J is hier wel op zijn plaats. We zijn zo'n tweetal weken bezig met potjestraining en hier thuis lukt het eigenlijk vrij goed. En een pipi op de glijbaan, ah, dat glijdt gewoon beter. En nog meer fun als mama dan besluit er de tuinslang op te zetten.
Ook voertuigen spotten vindt ie het einde en een trip naar planckendael vond hij helemaal te gek. Al was hij in het begin enthousiast de bumbadans aan het zingen (en dansen). Plopsaland... here we come?

Met kleine gangster is het een ander verhaal. Ik was een beetje vergeten hoe lastig éénjarigen die willen stappen en het nog niet kunnen, kunnen zijn. En hoe doorkomende tandjes voor onderbroken nachten zorgen en véél en véél kakapampers bezorgen. En overlopende pampers horen daar helaas ook bij. Heel leuk als je midden in de nacht je meneer op je bed ververst en nadien niet alleen al zijn kleren uit moet doen, maar ook je eigen beddengoed kunt verversen.

Bijna één jaar is hij, onze kleinste knuffel. En de kakapampers, doorkomende tanden, valpartijen van de salontafel, het kasten legen... nemen we er met plezier bij.
Maar het slechthorende aspect, dat is andere koek.

Net als je denkt dat je de situatie geaccepteerd hebt en bijna een plaats kunt geven, krijg je nieuws waardoor alles weer wankelt.

Maar ik begin bij het begin.
8 juni hadden we een nieuwe afspraak in het ziekenhuis, voor een NMR, een CTscan en een botgeleidingsberatest. Ik wil je er wel over vertellen dat we wééral als laatste aan de beurt waren, dat sam het kotsbeu was en de verpleegsters bijna ging attaqueren, ilai megahard honger had en we heel laat het ziekenhuis -met een ondertekend briefje 'op eigen risico'- verlieten. Maar resultaten kregen we die dag niet.
Pas op woensdag krijg ik via via het resultaat op mail. En ook het verwachte kwam fucking hard aan. Geen verandering, dus hij komt in aanmerking voor een terugbetaling op een eenzijdig implantaat (linkerkant). Ik lees: fuck hij wordt dus geopereerd. Ik bel zo snel ik kan terug naar de nko dienst en krijg te horen dat we pas eind juni langs kunnen gaan.
Dat stuurt m'n planning enigszins in de war. Nee, dat stuurt m'n hoofd hélemaal in de war want ik ben het beu om te wachten. Ik wil DIE DAG in m'n agenda kunnen zetten. Ik wil me NU kunnen voorbereiden op wat een helse periode zal worden.
Ik hoor nu al bijna een jaar 'het gaat beteren' maar beter wordt het niet. Het lijkt altijd maar hectischer te worden.

Rustig ellen, rustig. denk ik. maar rustig wordt het niet. Ik haast me van het ene naar het andere en hou mezelf voor dat het snel beter wordt. Ik probeer niet teveel te denken aan DE operatie en ga er schijnbaar licht over. Pas als ik een zonnebril op heb voel ik de tranen opkomen en slaat m'n stem een paar keer over. Aanvaarden is makkelijk. Ermee omgaan is het niet.
Maar dit weekend heb ik beslist: het is té hectisch. Deze avond ging ik naar de gevreesde dokter. Die me een tweetal weken 'on hold' zet. Want zelf kan ik het niet.
Sterk moet ik zijn, al een hele tijd. Ik heb er even geen zin meer in. Ik wil even ongestoord en zonder tijdsdruk kunnen bleiten.
Dus, heb even geduld met me. En vraag me niet hoe het gaat. Want eerlijk, het gaat niet zo goed. En ik haat het om dat toe te geven.

Maar, 't is eruit, ik moet niet meer liegen en dat lucht op.
En later deze week volgt een spetterend bevallingsverhaal want hiephiep, ilai is bijna 1 jaar.

Honey honey honeymoon

Voila, jullie wachten er ongetwijfeld allemaal op. Het verslag van onze honeymoon. Ewel, hier komt het.
We vertrokken met een kindje die vrolijk was en eentje die de hele tijd om papaaaaaaaaa zeurde, hoestte en koorts had. ' t Kon slechter.
Een paar uur later konden we al uitpakken want ver is het niet, centerparcs erperheide. Al vroeg mama haar wel af hoe ze ooit met twee kids in toscane moeten raken deze zomer. 's Nachts rijden zal waarschijnlijk de oplossing bieden.
Nyo was wel een beetje lastig en de mama had wel zin in een frisse duik, dus ging ze samen met zoonlief 1 zwemmen terwijl papa eh... ik weet niet wat deed ondertussen.

De kiddies gingen flink slapen, nadat ilai nog flink at en nyo naar goeie gewoonte ondertussen niets wou eten. Dan maar zo in bed, denken mama en papa, en proberen toch nog wat koeken en fristi in het kind te proppen.

9u15, het zonnetje schijnt door de wat gaterige gordijnen en we horen vrolijke kreetjes vanuit babyfoon 2. Waaaw, een unicum. Uitgeslapen staan we op en vrolijk wandelt mama naar de bakker. Met een beetje aanmoediging wordt nyo rond tien uur toch ook wakker en we konden toen eindelijk ontbijten. Allez, de jongste telg en de ouders toch, nyo weigert opnieuw te eten. En bewijst het met heel veel slaan, trekken, nijpen en schoppen, nog het liefst naar zijn broer die zo zijn best doet om nyo bij te benen- of beter kruipen- Een beetje zwemmen, ook in het buitenbad want 't is werkelijk prachtig weer. Na twee minuten zwembad begon mama al in paniek te duiken want kleine ilai verloor beide oordoppen. Oordoppen die ervoor zorgen dat er geen water in z'n pas geopereerde oortje komt. Maar na een paar duikjes drijft het rode dopje recht in m'n armen. En het linkse lag op een 'rots' (type centerparcs), door een vriendelijke meneer of mevrouw daar gelegd. (ze bestaan, de andere vriendelijke toeristen, écht) We halen ilai uit bad met 40 graden koorts en een lelijke hoest.
Allez hop.

Nog een beetje hasselt -wat behalve een lily-achtige winkel toch wel tegenviel-een beetje gezwommen, heel veel gepuft, neuzen gespoeld, zuurpruimen, gelukkig maastricht nog ontdekt, hoorapparaten gezocht in struiken, natuurwandeling gemaakt, kleren in de lily-achtige winkel gekocht, wildwaterglijbanen en zotte buizen, gegeten, vooral ongezond gegeten, nyo niet gegeten en nog zo van die dingen die je op huwelijksreis vanzelfsprekend doet, zoals naar dreamland gaan als uitstap omdat peuter zo lastig is. Het bleek overigens een goeie oplossing want de volgende dagen was hij superflink. Wat een playmobilmoto niet kan doen.
Ik hoorde ilai knarsetanden vanavond, huh? Keek even in z'n mond (wat hier niet zonder slag -letterlijk- of stoot - ook letterlijk gebeurt) (die kwamen trouwens van grote broer, die slagen en stoten). Maar anyway. Hij heeft na zijn twee onderste tanden nu ook twee bovenste tanden. En dat allemaal op een goeie week tijd. Nog een beetje en 'k heb kleinkinderen.


Dit zou mijn laatste zin geworden zijn, mocht het niet zijn dat sam en ik vandaag negen jaar samen zijn (en ja hij wast vergeten), ilai vandaag 11 maanden is en ik eraan dacht dat  vorig jaar, deze tijd ik niet gek van de jeuk (danku hooikoorts), maar van het platliggen.
Ik wou dus eigenlijk daarover schrijven, maar jullie hebben geluk vandaag, ik deed het niet. Nog meer geluk was dat ik pas in augustus begon te bloggen. Anders konden jullie vorig jaar heel veel blogs lezen over verveling en vooral - frustratie - Toen was ik nog een vat vol inspiratie die niets mocht doen. Nu ben ik een slaperig vat vol inspiratie die wou dat ze de tijd had, net als vorig jaar, om al die dingen te doen.
Normaal gaan we op *restaurant om ons jubileum te vieren, dit jaar werd het dieetkost. De negen vette jaren zijn gedaan Sam, tijd om die zwangerschapsbuikjes eraf te werken. Tot zaterdag.

ps: sorry voor de zinsbouw, trekt op nie veel vandaag :)

plannen

Tis hier even miserie geweest,vóór 25 april,  de virussen en bacteriën deden hun uiterste best ten huize VDK.
Yess, ten huize VDK en niet zo heel erg meer Huyghelier want nu ben ik officieel mevrouw Vandekerckhove. Zalig want eindelijk een naam dat mensen kunnen uitspreken en hopelijk beter kunnen schrijven dan huyghelier, met y G H en IE. Maar behalve heel erg gefeest en genoten bleef het hier hetzelfde na 25 april. De huwelijksreis gaat volgende week naar centerparcs mét kinderen. En daar gaan we alles doen wat jong gehuwde koppels, mét kinderen, zouden doen. We gaan veel te veel zwemmen met nyo, opstaan 's nachts om extra flesjes te geven, snotneuzen afkuisen, ruziënde broertjes uit elkaar halen, nyo overtuigen dat 'coco' (choco) niet het enige eten op aarde is, zagen over wie de afwas moet doen, stinkende pampers verversen en nog veel meer van die dingen die jonge mama's en niet zo'n heel erg jonge papa's doen.

Maar goed, ik wou al veel eerder bloggen en een paar eerdere blogs zijn half afgewerkt en ongepubliceerd. Een nieuwe, samenvattende blog zou de lading moeten dekken. Alhoewel. De gevoelens schuiven we hier even naar de achtergrond want dan zou ik nog dagenlang kunnen bloggen. Laten we er het op houden dat ons potje zorgen vol zat of zit en dat ik drie dagen voor de trouw dacht dat het niet allemaal in orde zou komen, en dan bedoel ik niet mijn kleed, sam z'n schoenen of de hoeveelheid drank aanwezig in de hippo.
We zijn zo'n vier keer naar de kinderarts, en 1x naar spoed gegaan met ilai op zo'n tien à twaalf dagen tijd. We kregen een verwijzing naar een specialist (da's gepland voor juni) en eentje naar een echografie voor z'n nieren (die er perfect in orde uitzagen).
We gingen in die twaalf dagen ook naar de oorarts, die net verhuisd was naar een nieuwe, incapabele ruimte  Maar dat alles gaf niet, want vocht achter het trommelvlies maakte het onmogelijk goeie testen te doen.

Eerst buisjes plaatsen dus, zodat het vocht weg is én dan testen. Of eigenlijk maar 1 buisje, want het risico bij het tweede oor is te groot. Links wordt een buisje geplaatst ifv een later implantaat, van de rechterkant wordt afgebleven want met een buisje is er 50% kans dat ilai zijn hoorapparaat niet meer kan dragen aan die kant. Wat zou betekenen dat hij niets meer zou horen dus.
Dat is gepland voor vrijdag. Terug onder volledige verdoving. Dit keer gaat mama flink zijn en gaat ze zonder papa naar het ziekenhuis. En ze gaat NIET wenen als ze 'het gasmasker' opzetten. Néh.

Precies een maand later, op maandag 8 juni, gaat ilai terug onder volledige verdoving een aantal scans ondergaan, en een botgeleidingsbera (soort gehoortest).
De scans dienen om een goed beeld te krijgen van de botstructuur van de schedel van ilai, zodat wanneer er boor- en snijwerk moet gebeuren, ze dit op de juiste plaats kunnen doen (yes please!).
Hierbij moet ik nog even een misverstand uit de blogwereld van de twee gangstertjes helpen.
Eerder vertelde ik (weliswaar kregen we ook dezelfde uitleg) dat het klotevirus de hersendeeltjes rond het gehoor bij ilai had aangetast. Nu blijkt dat dit niet klopt. Het virus zorgde ervoor dat er geen trilhaartjes aanwezig zijn in het linkeroor.

Een groot verschil, want bij aantasting van de hersenen zelf zou er geen implantatie kunnen gebeuren. De trilhaartjes kunnen gelukkig wel vervangen worden door een ehm, dingetje, die dan in verbinding wordt gesteld met de hersenen en die in verbinding staat met het magneetje die op ilai zijn schedel wordt geplaatst, die vervolgens weer in verbinding staat met een gehoortoestel die geluiden zal opvangen.
Die geluiden worden gebiepbiepbiept in de hersenen en nog meer robotachtige verhalen maar voor deze mama werd het allemaal wat veel.  Ik werd afgeleid door ilai die vrolijk de nieuwe praktijkruimte van de dokter rondsloop én was dankbaar toen de dokter zei dat ze de ruimte al gekuist hadden.
Maar eerst dus de buisjes en de geluidstest. Die laatste zou moeten bevestigen dat ilai in aanmerking komt voor een ci'tje.
En als hij niet in aanmerking komt, zoveel te beter. Geen (tril) haar op m'n hele lichaam die eraan denkt hem te laten opereren als het niet nodig zou zijn. Dus geen crowdfunding hier. Maar toch bedankt voor jullie bijdragen op het rekeningnummer BE32... ;)


Voilà. Dat was de uitleg. Maar voor wie mijn uitleg wat te gedetailleerd vindt:
www.onici.be
daar worden robotachtige verhalen werkelijkheid.

maak van je hart een steen

Fwd: Nieuwe RIZIV goedkeuring: CI voor kinderen met een asymmetrisch gehoorverlies

Zo luidde de titel van de e-mail die ik eergisterenavond ontving.
Van onze logopediste van Karen. En ook een beetje oma Karen, want ze is zot van baby's en kinderen.

De inhoud van de mail is nogal technisch*, maar het komt er dus op neer dat ilai in aanmerking komt om eenzijdige gehoorimplantatie te krijgen. De terugbetaalde versie dus wel, ik zag het niet zitten om aan crowdfunding te doen om de operatie te kunnen betalen. En ik zou het in hun geval zelfs niet overwegen om te implanteren. Het kindje hoort langs een kant vrij goed, en met een hoorapparaat kan hij quasi perfect horen.

'Goed nieuws' zeg ik wijfelend aan Sam, en vertel hem de inhoud van de mail. Sam spreekt uit ik net niet hardop denk. Fuck, nu moeten we beslissen over de rest van ilai zijn leven. Willen we dat hij perfect hoort, spreekt, alles kan maar mét fysieke gevolgen? Of wagen we onze kans, doen we geen operatie en hopen we dat er een mirakel gebeurd? En wat wil Ilai zelf? Wat zal hij ervan zeggen, over twintig jaar? In z'n puberteit zal ie ons het kwalijk nemen, maar dan neem je je ouders alles kwalijk. Of misschien...

Vandaag werd het me nogmaals duidelijk gemaakt: ik moet van m'n hart een steen maken en ilai laten opereren. Hij is zwaar slechthorend rechts én links volledig doof.
Nu de papa nog aan mijn kant krijgen. Die krijgt een tête-à-tête met 'oma karen' waarin ze hem haarfijn zal uitleggen waarom de operatie nodig is.

Dus nu opnieuw een afspraak maken bij de NKO arts en dan kunnen de onderzoeken beginnen. Beslissen stellen we nog even uit. Slapeloze nachten logo dus dat houden we voor dan.



*Voor wie toch technische uitleg wil: https://cochlear.sharefile.com/d/sb3b4aa7238c4c558
op de website van cochleair vind je alle info rond ci'tjes terug!

regenweer

Vandaag was het niet echt de moeite om op te staan, dacht ik. Dus ik bleef lekker lang in bed liggen tot een overvrolijk gezichtje de kamer kwam binnengewandeld/gestormd en enthousiast 'mamaaaa' riep. Ik knuffelde hem en speelde een beetje op het grote bed. Met jongens moet je niet teveel knuffelen, op zijn tweejarige leeftijd heeft hij het het liefst zo wild mogelijk. Inclusief gegooi, getrek, gesleur, gestamp en gebijt. Niets zo leuk als mama wakker maken met een... dikke klop op haar hoofd!

Dan toch maar opgestaan voor n paar uur en toen de twee zin hadden in een middagdutje, nestelde de mama zich in de zetel. Terwijl was papa aan het koken, asperges, jummie :) En tegen twee uur besloten ook de grote mensen dat het tijd was voor een middagdutje.
De papa is nogal zwaarder uitgeweest dan verwacht gisteren dus die viel al snel in slaap.

Het schoot mama net te binnen dat ze bijna vijf jaar in hun huis wonen. Vijf jaar afgestudeerd en negen jaar weg van de middelbare school. En twee kinders, een huis, een job, en vele bergen strijk.
Storm buiten is nostalgie bij deze madam. Ik denk na over alle vriendinnen die plots geen vriendinnen meer waren. Omdat ik wel eens vergat (en nu eerlijk:nog steeds vergeet) terug te sms'en of bellen, of gewoon, omdat we uit elkaar gegroeid zijn. Ik vraag me af hoe het nu met hen gaat en of ze nu ook in hun bed aan het rollen zijn, nadenkend over datgeen wat was en niet meer is. Of ze misschien ook denken dat hun leven toch wel in een ongeloofelijke stroomversnelling is gekomen. Of ze soms ook moeite hebben om het te bevatten.
Of ze ook kindjes hebben die hen midden in de nacht wakker maken.
Of ze ook kindjes hebben die niet willen slapen 's avonds.
Of ze ook nog altijd regen haten.
en op die regenachtige dagen mijmeren en oude foto's bekijken.

Born is the new unborn

ziehier, het ietswat warrige vervolg!


Nog vlug de halve kleerkast in m'n net gemaakte valies proppen, me wassen, me nog eens wassen (je weet maar nooit wie je tegenkomt) en nog eens wassen.
Sam wat kalme woorden toespreken en hem commanderen zoals het nog nooit eerder mocht. Zorgen dat er toch al een fles cava in de auto zit, want daar heb ik wel zin in, eigenlijk.
Om tien voor één aankomen in het ziekenhuis, wat hobbelen op de bal, wat dansen in de lege gang op de muziek van de nachtverpleegsters op de dienst. Die me overigens maar raar aankijken als ze merken dat mijn monitor een vrij goeie wee weergeeft en ik ongestoord blijf huppelen. Wachten is saai.
Tot een uur of drie, dan krijg ik een onaangename druk in de poep en breng toch wel een halfuurtje in het kleinste deel van mijn veel te kleine kamer door. Gênant is het wel, het gênantste van m'n leven, denk ik op dat moment. Achteraf kan ik een top vijf gênante momenten maken, allemaal in die drie dagen ziekenhuisopname.
Daarna wordt ellen stil. Mocht ik niet zo'n verschrikkelijke rugpijn hebben zou ik wensen dat alle mensen die het me ooit aandeden een minuut lang te zwijgen nu aanwezig zouden zijn. Want gezwegen heb ik, urenlang. 'water' was het enige dat ik er nog kon uitbrengen. En 'fuck tdoet echt zeer wi nu" moet ik ook een aantal keren gezegd hebben.
Uiteindelijk beslis ik om toch maar in de douche te gaan, de vroedvrouwen zullen het wel beter weten, denk ik. En zo loop ik in m'n blootje door de gang naar de overkant waar de bevallingskamer zich bevindt. Gênant moment nummer twee.
'Als je druk voelt moet je roepen' zegt het stagiaireke mij. No way dat ik haar ga roepen, denk ik bij mezelf. NOOOO way! Ze is vijf jaar jonger dan mij én we zaten bovendien in dezelfde jeugdbeweging, daar, in dat boerengat, ver genoeg van oostende om geen mensen die je kent tegen te komen tijdens je bevalling. Maar helaas. Maart is een ideale periode om te oefenen, denken die stagiairs, en zo krijg ik dubbel zoveel bekijks tijdens het persen.
Ze leggen me nog even ongemakkelijk op de oranje zetel (of was ie groen?) en dan besluit ik om toch maar het bevallingsbad in te duiken. Al denk ik nog steeds dat die ene vroedvrouw me gehypnotiseerd heeft. Want ik ging NOOIT van m'n leven in zo'n vies doorzichtig bad waar iedereen in gaat. Maar nu dus paniek want het bad was nog niet ontsmet. Dat krijg je als je van zondag op maandag wil bevallen.
De hypnose-vroedvrouw kijkt me iets of wat kwaad aan en even later is iedereen druk in de weer om een veel te warm bad te laten lopen, speciaal voor mij.
Ik krijg geen badschuim en amper een glaasje water, wordt gecommandeerd en ik voel protest opkomen. Waarom zou ik me nu haasten, denk ik, die kleine is al drie weken te vroeg, het komt niet op een kwartiertje nu.
Maar dat doet het wel. Ze commanderen me het bad uit te komen en ik protesteer want ik zie dat niet gebeuren, half aan het bevallen nog rechtstaan en me op een hoge tafel gooien. Een paar vroedvrouwen sleuren me uit het bad, duwen mijn buik plat en daar is ie dan, onze sprot!
Hij zal nyo heten
HOE?
nyo! n ypsilon o
9/10
borstvoeding
draadjes
nog een stagiair
amaai ik ben interessant
amai tis hier koud!
boksneus
plastische chirurgie?

shit ze rijden me door de gang en ik ben nog steeds naakt! besef ik pas als een vrouw me scheef aankijkt.

mm ontbijt, en direct erna middageten. This must be heaven! Tot je ervan proeft.

bellen naar je mama, die niet opneemt. Je papa die niet doorheeft aan de telefoon wat je eigenlijk wil zeggen, en die doodleuk ophangt 'mama je over een kwartier terug'
en dan en kwartier later op de achtergrond zegt 'kwistet!!'

1001 gevoelens, nog meer gênante momenten
maar het beste van al
NYO

2 is the new 1

Poiiiiiiiiiiiing!
De lichten gaan uit en de ventilatie slaat aan. Ik schiet in m'n kleren en haast me naar buiten. Sam staat me buiten op te wachten om zijn oude school, en ondertussen nyo zijn toekomstige school, een bezoek te brengen.
Als ik vraag naar hoe zo'n instapdag verloopt, krijg ik de tranen in m'n ogen.Nog zo'n zes maanden heb ik tijd om eraan te wennen. Al went het nooit, dat de tijd zo snel voorbij gaat. Dat mijn 'pukkelkop' twee jaar geleden nog in m'n buik zat. Maar niet lang meer, overmorgen wordt ie twee.

Jullie voelen 'm al aankomen, mijn bevallingsverhaal.
Maar dat is obligatoir. Allez, zo ben ik toch opgevoed. Elke verjaardag vertellen m'n moeder en grootmoeder in geuren en kleuren wat er op 2 november '87 gebeurd is. Hoe mijn mama al de hele nacht lag af te zien, hoe mijn papa erdoor sliep, hoe mijn mama de trap afstrompelde op zoek naar de telefoon (lang moest ze niet zoeken, aangezien het om een type draaischijf-vaste telefoon ging). Hoe ze het nummer .....38 intoetste (eeeeh, draaide) en m'n grootmoeder vijf minuten later aan mijn papa stond te trekken ''carolinetje moet naar de kliniek, je kiendje is op komste!''
Hoe ik ette(r)lijke uren later ter wereld kwam 'emoh, tis e meistje!' en hoe er gediscussieerd werd over mijn naam. Lore? Nee, zo zag ik er niet uit. Lisa? Nee, stel dat ze lieza zouden zeggen. Dus het werd Ellen. Daarbij werd niet verder nagedacht. Zo werd ik getekend om telkens iemand éééééééllen zegt hen te moeten wijzen op de fout.
... (ik word even gestoord door alweer een deurverkoper voor een goed doel. Ik kocht uiteindelijk niets en ging terug aan m'n laptop gaan zitten met een schuldgevoel van hier tot china)

Zo kon ik nooit wegdromen in de les spelling want wanneer het zinnetje 'dat is met dubbele LL'en' gezegd werd schrok ik me een ongeluk.
En hoe mijn papa een zwaar ongeluk kreeg net toen ik het ziekenhuis mocht verlaten. Zo kon ik er niet gedoopt worden en kreeg meneer Pastoor van Moorslede een paar weken later het genoegen mij een koude douche te geven, waarop ik natuurlijk begon te wenen.

Maar nyo zijn bevallingsverhaal, is andere koek. Op zondag stond ik nog op een familiefeest, verlangend naar dat glaasje cava en wijn en wijn en wijn en digestief maar nam ik genoegen met water en water en water en water tot ik naar huis mocht rijden door hagelbuien en sneeuw en zon en hagelbuien. Ik lach nog want bevallen in de sneeuw 'dat is niets voor mij'. En 'ja ik heb drie centimeter opening! Mo nee ik heb mijn valies niet bij'. En bewijs ik hoe goed ik me voel door een aantal keer m'n benen heel hoog de lucht in te gooien.
Ik werk sam 's avonds nog wat op de zenuwen als ik constant uit de zetel recht veer tijdens de finale van Salamander.
Ik voel me onbehaagelijk (die lessen psycho-analyse leerden me toch 1 bruikbaar woord bij) en ga uiteindelijk samen met sam gaan slapen rond 23 uur.
Om sam nog meer te pesten besluit ik om in de periode van 23 uur tot 23u30 zesendertig keer weg en weer naar het toilet te lopen om dan uiteindelijk te roepen "We moeten naar het ziekenhuis"

En Sam, die welgeteld drie minuten sliep,  antwoordt: "godverdomme, die klein' is nu al ambetant"

wordt vervolgd

de kracht van de wekker

Oorspronkelijk ging ik hier een tiental dagen geleden een blog schrijven over 'de kracht van de wekker' en hoe een wekker overschat wordt. Vooral eens er kinderen in het spel zijn. Maar tien dagen later heb ik geen zin meer om terug te denken aan wat ik toen wou vertellen. En aangezien ik geen zin heb om een nieuwe titel te bedenken laat ik de titel voor wat het is.

Deze maand, maar vooral deze week lijkt alles in een stroomversnelling te gaan.
Gisteren derde kinébeurt, ilai gaat goed vooruit maar hij heeft nog wat in te halen dus de kiné gaat door. Ik hoorde tussen de regels door dat we sowieso doorgaan tot eind dit schooljaar. Ilai vindt het allesins niet erg want hij krijgt dan extra aandacht en het speelgoed in stappie is trouwens ook overheerlijk lekker. Hij kan daar ongestoord de hele mat vol kwijlen, niemand die erover zaagt. Integendeel, altijd vrolijke ilai wordt daardoor nóg meer gegeerd.

Na de vermoeiende kinébeurt een halfuurtje logo, voor de allereerste keer. Ilai was serieus onder de indruk van de sssssssss slang maar de pompompom springbal en de pokpokpok pingpongbal waren de absolute hit. Al moesten zij het afleggen tegen de knuffelige poes die hij maar al te graag eens wou proeven.
Toch het onderwerp cochleair implantaat (vanaf nu CI getypt) vernoemd. En sindsdien al uren ervaringen aan het zoeken, medische info aan het inwinnen, financiële info aan het zoeken.
Voor de geïnteresseerden: www.onici.be

Deze ochtend dan ook de papieren mbt verhoogde kinderbijslag (vanaf nu KB) ontvangen. We stomen ons klaar om eind maart zoveel mogelijk punten te 'scoren'. Ongetwijfeld kunnen jullie dan een nieuwe blog verwachten, want makkelijk wordt het alvast niet.

De kracht van m'n wekker zegt dat het tien voor twaalf is ondertussen.
Hoog tijd om m'n haar wat te fatsoeneren en naar het werk te vertrekken.
Lieve collega's: een koffietje graag. Extra strong - zwart.

het einde van een tijdperk

Het einde van een tijdperk kondigde zich gisteren aan. Of beter gezegd, eergisteren. Maar het besef kwam pas vandaag. Of beter gezegd, een kwartier geleden.
Na een beetje luieren in de zetel en terwijl de laatste dvd van twilight bekeken te hebben voelde ik me al behoorlijk emotioneel. Nyo uit z'n bed gehaald en hem snel meegenomen voor een goeie wandeling terwijl papa op ilai zou letten en de kast, die ik vanmorgen enthousiast had leeggemaakt, weer zou vullen. Het laatste is overigens niet gebeurd. Er liggen een hoop kookmagazines, cm-mapjes vermengd met rode duivelsjaals en vliegende ufo's verspreid op de grond rond onze eettafel.

Maar bloggen is nu even belangrijker. En vooral leuker.

Goed, de wandeling. Uit het raam zag het er warmer uit dan het in werkelijkheid was. Maar doordat ik me plots intens gelukkig voelde viel de snijdende wind al bij al nog mee. Ik vraag me terwijl af of er niet méér is. Waarschijnlijk een overload twilight. Misschien zet de ladiesnight deze week met 50 shades me weer met m'n beide voeten op de grond (mocht ik smileys in m'n blogs gebruiken zou er hier waarschijnlijk een héél vette knipoog komen te staan).

Weer thuis kijk ik naar Nyo die gulzig zijn kersenyoghurt naar binnen werkt en ik voel de tranen langs m'n wangen rollen. Ik kijk naar de plek die twee jaar lang gevuld was met hout en stof. En een mobile. En sinds gisteren staat daar een speelgoedbak. Een grote-jongens speelgoedbak. Het einde van een tijdperk kondigde het begin van een nieuw tijdperk in. En een potje staat hier nu ook. Al moet nyo nog leren om er ook ín te plassen. Het komt wel, want scheetjes laten is nu plots ook héél erg grappig.

Ik was nu vier dagen na elkaar thuis van het werk. En het valt me zwaar om morgenochtend veel te vroeg weer te moeten vertrekken naar daar. Ik vraag me af of, en wanneer het ooit makkelijker wordt.
En nu ga ik een honderste aflevering van de 'teetoepies' opleggen. Als lala me niet blij kan maken, wie dan wel.

Werk aan de winkel

Verlatingsangst... ik dacht dat ik het einde ervan gezien had toen nyo na de skireis vorig jaar twee maand lang niet in z'n bed wou... maar z'n broertje doet (bijna) beter. Overdag geen probleem. Je legt hem in z'n bed en hij slaapt urenlang. Zo lang dat ik hem ga wakker maken omdat ik denk dat hij anders 's nachts niet meer moe zal zijn.

Mijn kleine vent die anders tussen zeven en acht zo flink ging gaan slapen ligt de laatste twee weken tot zeker tien uur wakker. Tot gisteren. Papa was het serieus beu en mama had hoofdpijn. Mama dacht 'kom ik neem hem ff mee in bed die kleine vent van me'. Onrustige vingertjes zochten mijn gezicht en al snel werd de wilde ademhaling opnieuw regelmatig en rustgevend. 'Mama is bij me' zie ik hem denken als ie met een glimlach zijn ogen dichtdoet. En ik denk eraan hoe ik zelf ook verlatingsangst heb, elke dag weer, als ik mijn twee gangstertjes afzet bij de creche. En heb ik pas innerlijke rust als ze allebei veilig en gelukkig terug in hun bedje liggen (en als het een beetje kan, ook blijven liggen tot de volgende ochtend).

Ilai had ook z'n eerste kiné deze week. Ook daar nog heel wat werk aan de winkel. Stiekem vind ik het erg. Erg dat ik al drie maand het gevoel heb dat hij naar de kiné moest. Erg dat ik telkens de boodschap kreeg om af te wachten.We wachtten zo lang af, dat ik nu moest werken deze week. En ik voel me daardoor wel schuldig. Ik ben zijn mama, ik wil erbij zijn als hij kiné krijgt.  En ben ik ook blij, dat ik door de fantastische ondersteuning bij stappie toch gelijk kreeg en dat toch één iemand durfde opkomen voor ons.

Ik werk nu drie weken. Met al twee ziektedagen, een dag familiaal verlof én drie ouderschapsverlofdagen achter de rug. En dat allemaal op een vijfdagenweek. Dus, bacteriën, microben en virussen: het is genoeg, verlaat m'n huis alsjeblieft. En aan het ouderschapsverlof: wat fantastisch dat jij bestaat.

it's not you it's the sleep talking

Hier zit ik dan, met mijn thee naast mij. Het is hier stil in huis. Ik hoor niet veel door het vele snot in m'n hoofd, maar afgezien van dat, het is hier stil. Zalig stil.

De afgelopen twee weken waren, euh, hectisch. En slapeloos. Heel erg slapeloos.
Meneer ilai, de voorbeeldbaby, is niet zo voorbeeldig meer. Eigenlijk al niet meer sinds skireis. Maar de laatste drie weken zijn rampzalig. Meneer heeft wel héél veel honger en zin om te spelen 's nachts. En dat weegt.
Zijn broer had na de buikgriep, deze week de gewone griep te pakken. Al vind ik die niet zo gewoon. Hoge koorts en opnieuw, weinig slaap.  Opnieuw, weinig slaap.
De mama houdt nu al haar hart vast want ze heeft vorige week aan de lijve ondervonden hoe fijn het weer is om buikgriep te hebben. Dat die griep maar ver wegblijft. We zien zo al genoeg af.

Maar vanochtend is het hier dus stil. Deze nacht werd de mama maar even wakker omdat ze dacht dat ze ilai hoorde wenen. Ze legde snel haar hoofd terug neer en deed haar ogen toe toen ze besefte dat de kindjes goed en wel bij de oma waren. Want werken en zieke kindjes blijft een moeilijke combinatie. Gelukkig is er daar een oma in moorslede die het met medewerking van meme wel zag zitten twee dagen op de kids te passen.
Alhoewel... Ik vrees een beetje voor die twee dagen. Kreeg deze ochtend een sms (die me wekte): "nyo pas om 22 u in bed gekregen. Nyo wakker om 3 u. Nyo ging terug naar bed om 4.30. Ilai wakker om 5 u en nyo ook weer. om 5.30 was het stil. Dat was mijn nacht."
Ik kon terugsturen "herkenbaar" maar in plaats daarvan stuurde ik "oeioei". Oeioei voor mijn moeder, en misschien ook wel oeioei voor ons. Een halfuur later stuurde ik het voorstel om hen vanavond toch maar op te pikken. Al zou nog 1 nacht doorslapen wel deugd doen. Heel erg veel deugd. (Volgde mijn ma maar al computerles, dan zou ze dit hier lezen en direct terug smsen "nee hoor, ze mogen blijven tot morgen"). Nog even geduld ellen, binnen hier en drie maand zal moeder facebooken, e-mailen, skypen en m'n blogs consequent lezen wanneer ze gepost worden. Zalig idee.


Nu zien hoe we de komende weken gaan doorkomen. Ilai moet vanaf nu elke woensdagochtend naar de kiné en opvolging rond z'n oren - een welkom uurtje wel, maar niet zonder slag of stoot om dat in te plannen. En er staan hier nog een hoop dingen op de to-do lijst. Een lijst die alleen langer lijkt te worden eigenlijk. Een lijst die me opnieuw aantoont 'kies ellen, kies!' maar ik kan me niet neerleggen bij al dat gekies. Ik wil nog steeds álles.
Maar nu moet ik vooral douchen.

Should I stay or should I go

Ik heb er de laatste week immens last van - keuzestress.
Wat een vuil beestje is me dat zeg. En wat een tijdverspilling!

Gisterenavond (en de avond ervoor) online op zoek naar stof... Mijn oriëntatievermogen is hopeloos, maar op het net is het zo mogelijk nog hopelozer. Uren heb ik achter mijn pc versleten. Ik kreeg altijd maar ideeën bij en bij en bij en bij en bij...
en dan besefte ik: ik heb nog 1 'vrije' (kinderloze) dag. Daarna is het gedaan ermee.

Aaaaaaaaaaaaargh!

Dan toch maar snel beslist, besteld en betaald. Dank u PayPal, u maakt m'n leven een stuk makkelijker. Zolang ik u niet teveel gebruik ten minste. Nog snel een naaiboek besteld ook. Terwijl ik toch bezig ben...

Na opnieuw een grote opruimactie was het vanmiddag eindelijk zover. Me & viking time (das mijn naaimachine). Een babycadeautje moest dringend worden afgewerkt. Na vijf minuten héél hard m'n gaspedaal induwen gebeurde het denkbare... mijn naaimachine heeft het begeven.

Gelukkig had ik strax al afgesproken met een vriendin. Die toevallig om de hoek van het naaimachinecentrum woont. Heb ik even geluk.

En gelukkig heb ik hier m'n blog. Mocht ik deze nu niet schrijven zou ik weer tijd over hebben... tijd die ik zou gebruiken om te surfen. Surfen om nog meer goeie ideeën te krijgen zodat ik deze nacht weer wakker zou liggen. Wakker liggen om m'n dagen vol te plannen met werken- quality time met de kids en 't ventje - hobbytijd - sporttijd (wat móet - zeker niet als een hobby te bekijken) - uitgaanstijd...

Maar nu zal ik me alweer moeten haasten. Zo gaat het leven van een moeder met twee jonge kinderen. Tijd over hebben is plots zeer relatief. En rusten staat niet meer in het woordenboek. Alle tijd die we hebben móeten we benutten...

Ps: aan de moeders met oudere kinderen: durf geen commentaar te geven in de zin van 'wacht maar tot ze ouder zijn...' en 'rusten kan je nooit meer'. Laat me nog even in de waan. Alsjeblieft

normale achterstand

Ik vraag me af of een normale achterstand wel bestaat. En als je die woorden in ongeveer één zin hoort, het dan normaal is dat je je toch zorgen maakt. Want je moet je nochtans geen zorgen maken mevrouw, sommige kindjes zijn nu eenmaal wat trager dan andere. 'Maar het is wel goed dat het goed opgevolgd wordt.'

Zucht. Ik maakte me de laatste negen maand al meer zorgen dan ooit in m'n leven. Dus me geen zorgen maken is moeilijk. En als ik me geen zorgen maak over m'n eigen kind, dan maak ik me zorgen over wat er in de wereld aan het gebeuren is. Maar daar schreef de tekstzetter al genoeg over. En we bespreken het vanavond bij een pintje op de intussen afgelaste kerstboomverbranding. Dus even over het andere waar ik me zorgen over maak.

Opnieuw een kinétest gehad deze week. Om opnieuw te horen te krijgen dat we nog wat moeten afwachten. En met de 'geruststellende' woorden dat hij toch al goed brabbelt, dat is ook al iets. Mja... Dat ie goed brabbelt, dat wist ik al. Daarvoor gaan we naar de audiologen en logopedisten, niet naar de kinesist en kinderarts.
Nog wachten tot aan acht maand is de boodschap dus. Ik vrees dat het uitstel van executie is. Maar dat zal dan wel blijken. Ons kleinste gangstertje is hélemaal niet zo stevig als iedereen me constant zit te beweren alsof het een troost zou moeten zijn voor zijn slechtere oortjes. Want dat bleek nu al twee keer in de kinétesten. Eigenlijk zou hij al heel vlot moeten kunnen rollen. Hij probeert al van heel jonge leeftijd, al op twee maand probeerde hij te wrikkelen en te draaien, zonder succes. En nu is er af en toe een klein succesje, maar te klein dus voor zijn leeftijd.
Zitten zit er helemaal nog niet in. Hij valt voorover, achterover, opzij...

Maar ergens is het ook niet zo erg, dat weet ik wel. Want nu kan ik hem nog extra veel knuffelen- wegkruipen zal ie nog niet gauw doen. En hij vindt het al helemaal niet erg. Hij vraagt al een goeie twee weken extra knuffels 's nachts. Hij belandde al meermaals in het ouderlijk bed. En hij schoof telkens een beetje dichter tegen de mama aan. Om dan vervolgens met mama's haar in zijn kleine handjes in slaap te vallen. En dan denkt de mama "gelukkig dat ie nu niet rolt, 't zou anders nog pijn doen ook", aja, want zo lang zijn m'n haren niet.

Nog een weekje extra veel knuffelen. Want de negentiende is het zover, de dag dat de kleinsten zeven maanden wordt, heeft mama haar eerste werkdag in... ehm lange tijd :) Het zal pijn doen, haar kleine ventjes terug meer dan de helft van de week overlaten aan de goeie zorgen van de mensen in baloe. Maar het zal ook deugd doen, me zorgen maken over wereldsere dingen dan mezelf en m'n gezin.

"wat een fantastisch prachtig jaar...

... en ik ben blij dat jij er deel van uitmaakte"

De zinnen die ik afgelopen weken meermaals zag passeren op facebook en consoorten. Ik was zo vrij er hier een mix van te maken. Want mixen kan ik goed, vraag het maar aan de mensen die moesten kotsen van mijn aperol spritz'en op oudejaar.

Ik ben héél blij voor jullie, dat jullie zo positief zijn over jullie jaar. Of dat jullie écht een fantastisch super jaar hadden. En dat jullie echt zo blij waren alle vierhonderd facebookvrienden n jouw jaar te hebben.

Vergeef me mijn cynisme. Ik sta toch wat kritischer tegenover 2014. Zowel in m'n persoonlijk leven als in onze maatschappij. Maar ik kies er heel bewust voor hier geen pleidooi te houden over 'de maatschappij'.
Maar over m'n eigen leven wil ik wel iets kwijt. 2014 was een jaar met ups en downs. Hoge ups en lage downs. Ik herinner me 2014 vooral als een jaar met héél veel kopzorgen, slapeloze nachten & twee prachtige zonen. Veel steun van mijn grote vent, af en toe gepaard met een lekkere gin tonic. Wat overigens hét drankje van 2014 was. Meer van dat in 2015 graag.
En graag minder dubsmash video's. 't Is erover, echt waar.
Meer lekkere etentjes graag - op naar de hertog jan-
Meer reizen graag - skireis 2015 here we come (je zal je best moeten doen om 2014 te overtreffen)
Meer zon graag (oké die gaat gepaard met de reizen- aangezien je in belgië nooit zeker bent)
Meer baby's graag (niet bij ons nee)
...
Minder luchtwegeninfecties
en meer slaap graag.