Vandaag was het niet echt de moeite om op te staan, dacht ik. Dus ik bleef lekker lang in bed liggen tot een overvrolijk gezichtje de kamer kwam binnengewandeld/gestormd en enthousiast 'mamaaaa' riep. Ik knuffelde hem en speelde een beetje op het grote bed. Met jongens moet je niet teveel knuffelen, op zijn tweejarige leeftijd heeft hij het het liefst zo wild mogelijk. Inclusief gegooi, getrek, gesleur, gestamp en gebijt. Niets zo leuk als mama wakker maken met een... dikke klop op haar hoofd!
Dan toch maar opgestaan voor n paar uur en toen de twee zin hadden in een middagdutje, nestelde de mama zich in de zetel. Terwijl was papa aan het koken, asperges, jummie :) En tegen twee uur besloten ook de grote mensen dat het tijd was voor een middagdutje.
De papa is nogal zwaarder uitgeweest dan verwacht gisteren dus die viel al snel in slaap.
Het schoot mama net te binnen dat ze bijna vijf jaar in hun huis wonen. Vijf jaar afgestudeerd en negen jaar weg van de middelbare school. En twee kinders, een huis, een job, en vele bergen strijk.
Storm buiten is nostalgie bij deze madam. Ik denk na over alle vriendinnen die plots geen vriendinnen meer waren. Omdat ik wel eens vergat (en nu eerlijk:nog steeds vergeet) terug te sms'en of bellen, of gewoon, omdat we uit elkaar gegroeid zijn. Ik vraag me af hoe het nu met hen gaat en of ze nu ook in hun bed aan het rollen zijn, nadenkend over datgeen wat was en niet meer is. Of ze misschien ook denken dat hun leven toch wel in een ongeloofelijke stroomversnelling is gekomen. Of ze soms ook moeite hebben om het te bevatten.
Of ze ook kindjes hebben die hen midden in de nacht wakker maken.
Of ze ook kindjes hebben die niet willen slapen 's avonds.
Of ze ook nog altijd regen haten.
en op die regenachtige dagen mijmeren en oude foto's bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten