Poiiiiiiiiiiiing!
De lichten gaan uit en de ventilatie slaat aan. Ik schiet in m'n kleren en haast me naar buiten. Sam staat me buiten op te wachten om zijn oude school, en ondertussen nyo zijn toekomstige school, een bezoek te brengen.
Als ik vraag naar hoe zo'n instapdag verloopt, krijg ik de tranen in m'n ogen.Nog zo'n zes maanden heb ik tijd om eraan te wennen. Al went het nooit, dat de tijd zo snel voorbij gaat. Dat mijn 'pukkelkop' twee jaar geleden nog in m'n buik zat. Maar niet lang meer, overmorgen wordt ie twee.
Jullie voelen 'm al aankomen, mijn bevallingsverhaal.
Maar dat is obligatoir. Allez, zo ben ik toch opgevoed. Elke verjaardag vertellen m'n moeder en grootmoeder in geuren en kleuren wat er op 2 november '87 gebeurd is. Hoe mijn mama al de hele nacht lag af te zien, hoe mijn papa erdoor sliep, hoe mijn mama de trap afstrompelde op zoek naar de telefoon (lang moest ze niet zoeken, aangezien het om een type draaischijf-vaste telefoon ging). Hoe ze het nummer .....38 intoetste (eeeeh, draaide) en m'n grootmoeder vijf minuten later aan mijn papa stond te trekken ''carolinetje moet naar de kliniek, je kiendje is op komste!''
Hoe ik ette(r)lijke uren later ter wereld kwam 'emoh, tis e meistje!' en hoe er gediscussieerd werd over mijn naam. Lore? Nee, zo zag ik er niet uit. Lisa? Nee, stel dat ze lieza zouden zeggen. Dus het werd Ellen. Daarbij werd niet verder nagedacht. Zo werd ik getekend om telkens iemand éééééééllen zegt hen te moeten wijzen op de fout.
... (ik word even gestoord door alweer een deurverkoper voor een goed doel. Ik kocht uiteindelijk niets en ging terug aan m'n laptop gaan zitten met een schuldgevoel van hier tot china)
Zo kon ik nooit wegdromen in de les spelling want wanneer het zinnetje 'dat is met dubbele LL'en' gezegd werd schrok ik me een ongeluk.
En hoe mijn papa een zwaar ongeluk kreeg net toen ik het ziekenhuis mocht verlaten. Zo kon ik er niet gedoopt worden en kreeg meneer Pastoor van Moorslede een paar weken later het genoegen mij een koude douche te geven, waarop ik natuurlijk begon te wenen.
Maar nyo zijn bevallingsverhaal, is andere koek. Op zondag stond ik nog op een familiefeest, verlangend naar dat glaasje cava en wijn en wijn en wijn en digestief maar nam ik genoegen met water en water en water en water tot ik naar huis mocht rijden door hagelbuien en sneeuw en zon en hagelbuien. Ik lach nog want bevallen in de sneeuw 'dat is niets voor mij'. En 'ja ik heb drie centimeter opening! Mo nee ik heb mijn valies niet bij'. En bewijs ik hoe goed ik me voel door een aantal keer m'n benen heel hoog de lucht in te gooien.
Ik werk sam 's avonds nog wat op de zenuwen als ik constant uit de zetel recht veer tijdens de finale van Salamander.
Ik voel me onbehaagelijk (die lessen psycho-analyse leerden me toch 1 bruikbaar woord bij) en ga uiteindelijk samen met sam gaan slapen rond 23 uur.
Om sam nog meer te pesten besluit ik om in de periode van 23 uur tot 23u30 zesendertig keer weg en weer naar het toilet te lopen om dan uiteindelijk te roepen "We moeten naar het ziekenhuis"
En Sam, die welgeteld drie minuten sliep, antwoordt: "godverdomme, die klein' is nu al ambetant"
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten