de kracht van de wekker

Oorspronkelijk ging ik hier een tiental dagen geleden een blog schrijven over 'de kracht van de wekker' en hoe een wekker overschat wordt. Vooral eens er kinderen in het spel zijn. Maar tien dagen later heb ik geen zin meer om terug te denken aan wat ik toen wou vertellen. En aangezien ik geen zin heb om een nieuwe titel te bedenken laat ik de titel voor wat het is.

Deze maand, maar vooral deze week lijkt alles in een stroomversnelling te gaan.
Gisteren derde kinébeurt, ilai gaat goed vooruit maar hij heeft nog wat in te halen dus de kiné gaat door. Ik hoorde tussen de regels door dat we sowieso doorgaan tot eind dit schooljaar. Ilai vindt het allesins niet erg want hij krijgt dan extra aandacht en het speelgoed in stappie is trouwens ook overheerlijk lekker. Hij kan daar ongestoord de hele mat vol kwijlen, niemand die erover zaagt. Integendeel, altijd vrolijke ilai wordt daardoor nóg meer gegeerd.

Na de vermoeiende kinébeurt een halfuurtje logo, voor de allereerste keer. Ilai was serieus onder de indruk van de sssssssss slang maar de pompompom springbal en de pokpokpok pingpongbal waren de absolute hit. Al moesten zij het afleggen tegen de knuffelige poes die hij maar al te graag eens wou proeven.
Toch het onderwerp cochleair implantaat (vanaf nu CI getypt) vernoemd. En sindsdien al uren ervaringen aan het zoeken, medische info aan het inwinnen, financiële info aan het zoeken.
Voor de geïnteresseerden: www.onici.be

Deze ochtend dan ook de papieren mbt verhoogde kinderbijslag (vanaf nu KB) ontvangen. We stomen ons klaar om eind maart zoveel mogelijk punten te 'scoren'. Ongetwijfeld kunnen jullie dan een nieuwe blog verwachten, want makkelijk wordt het alvast niet.

De kracht van m'n wekker zegt dat het tien voor twaalf is ondertussen.
Hoog tijd om m'n haar wat te fatsoeneren en naar het werk te vertrekken.
Lieve collega's: een koffietje graag. Extra strong - zwart.

het einde van een tijdperk

Het einde van een tijdperk kondigde zich gisteren aan. Of beter gezegd, eergisteren. Maar het besef kwam pas vandaag. Of beter gezegd, een kwartier geleden.
Na een beetje luieren in de zetel en terwijl de laatste dvd van twilight bekeken te hebben voelde ik me al behoorlijk emotioneel. Nyo uit z'n bed gehaald en hem snel meegenomen voor een goeie wandeling terwijl papa op ilai zou letten en de kast, die ik vanmorgen enthousiast had leeggemaakt, weer zou vullen. Het laatste is overigens niet gebeurd. Er liggen een hoop kookmagazines, cm-mapjes vermengd met rode duivelsjaals en vliegende ufo's verspreid op de grond rond onze eettafel.

Maar bloggen is nu even belangrijker. En vooral leuker.

Goed, de wandeling. Uit het raam zag het er warmer uit dan het in werkelijkheid was. Maar doordat ik me plots intens gelukkig voelde viel de snijdende wind al bij al nog mee. Ik vraag me terwijl af of er niet méér is. Waarschijnlijk een overload twilight. Misschien zet de ladiesnight deze week met 50 shades me weer met m'n beide voeten op de grond (mocht ik smileys in m'n blogs gebruiken zou er hier waarschijnlijk een héél vette knipoog komen te staan).

Weer thuis kijk ik naar Nyo die gulzig zijn kersenyoghurt naar binnen werkt en ik voel de tranen langs m'n wangen rollen. Ik kijk naar de plek die twee jaar lang gevuld was met hout en stof. En een mobile. En sinds gisteren staat daar een speelgoedbak. Een grote-jongens speelgoedbak. Het einde van een tijdperk kondigde het begin van een nieuw tijdperk in. En een potje staat hier nu ook. Al moet nyo nog leren om er ook ín te plassen. Het komt wel, want scheetjes laten is nu plots ook héél erg grappig.

Ik was nu vier dagen na elkaar thuis van het werk. En het valt me zwaar om morgenochtend veel te vroeg weer te moeten vertrekken naar daar. Ik vraag me af of, en wanneer het ooit makkelijker wordt.
En nu ga ik een honderste aflevering van de 'teetoepies' opleggen. Als lala me niet blij kan maken, wie dan wel.

Werk aan de winkel

Verlatingsangst... ik dacht dat ik het einde ervan gezien had toen nyo na de skireis vorig jaar twee maand lang niet in z'n bed wou... maar z'n broertje doet (bijna) beter. Overdag geen probleem. Je legt hem in z'n bed en hij slaapt urenlang. Zo lang dat ik hem ga wakker maken omdat ik denk dat hij anders 's nachts niet meer moe zal zijn.

Mijn kleine vent die anders tussen zeven en acht zo flink ging gaan slapen ligt de laatste twee weken tot zeker tien uur wakker. Tot gisteren. Papa was het serieus beu en mama had hoofdpijn. Mama dacht 'kom ik neem hem ff mee in bed die kleine vent van me'. Onrustige vingertjes zochten mijn gezicht en al snel werd de wilde ademhaling opnieuw regelmatig en rustgevend. 'Mama is bij me' zie ik hem denken als ie met een glimlach zijn ogen dichtdoet. En ik denk eraan hoe ik zelf ook verlatingsangst heb, elke dag weer, als ik mijn twee gangstertjes afzet bij de creche. En heb ik pas innerlijke rust als ze allebei veilig en gelukkig terug in hun bedje liggen (en als het een beetje kan, ook blijven liggen tot de volgende ochtend).

Ilai had ook z'n eerste kiné deze week. Ook daar nog heel wat werk aan de winkel. Stiekem vind ik het erg. Erg dat ik al drie maand het gevoel heb dat hij naar de kiné moest. Erg dat ik telkens de boodschap kreeg om af te wachten.We wachtten zo lang af, dat ik nu moest werken deze week. En ik voel me daardoor wel schuldig. Ik ben zijn mama, ik wil erbij zijn als hij kiné krijgt.  En ben ik ook blij, dat ik door de fantastische ondersteuning bij stappie toch gelijk kreeg en dat toch één iemand durfde opkomen voor ons.

Ik werk nu drie weken. Met al twee ziektedagen, een dag familiaal verlof én drie ouderschapsverlofdagen achter de rug. En dat allemaal op een vijfdagenweek. Dus, bacteriën, microben en virussen: het is genoeg, verlaat m'n huis alsjeblieft. En aan het ouderschapsverlof: wat fantastisch dat jij bestaat.