Het einde van een tijdperk kondigde zich gisteren aan. Of beter gezegd, eergisteren. Maar het besef kwam pas vandaag. Of beter gezegd, een kwartier geleden.
Na een beetje luieren in de zetel en terwijl de laatste dvd van twilight bekeken te hebben voelde ik me al behoorlijk emotioneel. Nyo uit z'n bed gehaald en hem snel meegenomen voor een goeie wandeling terwijl papa op ilai zou letten en de kast, die ik vanmorgen enthousiast had leeggemaakt, weer zou vullen. Het laatste is overigens niet gebeurd. Er liggen een hoop kookmagazines, cm-mapjes vermengd met rode duivelsjaals en vliegende ufo's verspreid op de grond rond onze eettafel.
Maar bloggen is nu even belangrijker. En vooral leuker.
Goed, de wandeling. Uit het raam zag het er warmer uit dan het in werkelijkheid was. Maar doordat ik me plots intens gelukkig voelde viel de snijdende wind al bij al nog mee. Ik vraag me terwijl af of er niet méér is. Waarschijnlijk een overload twilight. Misschien zet de ladiesnight deze week met 50 shades me weer met m'n beide voeten op de grond (mocht ik smileys in m'n blogs gebruiken zou er hier waarschijnlijk een héél vette knipoog komen te staan).
Weer thuis kijk ik naar Nyo die gulzig zijn kersenyoghurt naar binnen werkt en ik voel de tranen langs m'n wangen rollen. Ik kijk naar de plek die twee jaar lang gevuld was met hout en stof. En een mobile. En sinds gisteren staat daar een speelgoedbak. Een grote-jongens speelgoedbak. Het einde van een tijdperk kondigde het begin van een nieuw tijdperk in. En een potje staat hier nu ook. Al moet nyo nog leren om er ook ín te plassen. Het komt wel, want scheetjes laten is nu plots ook héél erg grappig.
Ik was nu vier dagen na elkaar thuis van het werk. En het valt me zwaar om morgenochtend veel te vroeg weer te moeten vertrekken naar daar. Ik vraag me af of, en wanneer het ooit makkelijker wordt.
En nu ga ik een honderste aflevering van de 'teetoepies' opleggen. Als lala me niet blij kan maken, wie dan wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten