Verlatingsangst... ik dacht dat ik het einde ervan gezien had toen nyo na de skireis vorig jaar twee maand lang niet in z'n bed wou... maar z'n broertje doet (bijna) beter. Overdag geen probleem. Je legt hem in z'n bed en hij slaapt urenlang. Zo lang dat ik hem ga wakker maken omdat ik denk dat hij anders 's nachts niet meer moe zal zijn.
Mijn kleine vent die anders tussen zeven en acht zo flink ging gaan slapen ligt de laatste twee weken tot zeker tien uur wakker. Tot gisteren. Papa was het serieus beu en mama had hoofdpijn. Mama dacht 'kom ik neem hem ff mee in bed die kleine vent van me'. Onrustige vingertjes zochten mijn gezicht en al snel werd de wilde ademhaling opnieuw regelmatig en rustgevend. 'Mama is bij me' zie ik hem denken als ie met een glimlach zijn ogen dichtdoet. En ik denk eraan hoe ik zelf ook verlatingsangst heb, elke dag weer, als ik mijn twee gangstertjes afzet bij de creche. En heb ik pas innerlijke rust als ze allebei veilig en gelukkig terug in hun bedje liggen (en als het een beetje kan, ook blijven liggen tot de volgende ochtend).
Ilai had ook z'n eerste kiné deze week. Ook daar nog heel wat werk aan de winkel. Stiekem vind ik het erg. Erg dat ik al drie maand het gevoel heb dat hij naar de kiné moest. Erg dat ik telkens de boodschap kreeg om af te wachten.We wachtten zo lang af, dat ik nu moest werken deze week. En ik voel me daardoor wel schuldig. Ik ben zijn mama, ik wil erbij zijn als hij kiné krijgt. En ben ik ook blij, dat ik door de fantastische ondersteuning bij stappie toch gelijk kreeg en dat toch één iemand durfde opkomen voor ons.
Ik werk nu drie weken. Met al twee ziektedagen, een dag familiaal verlof én drie ouderschapsverlofdagen achter de rug. En dat allemaal op een vijfdagenweek. Dus, bacteriën, microben en virussen: het is genoeg, verlaat m'n huis alsjeblieft. En aan het ouderschapsverlof: wat fantastisch dat jij bestaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten