Vandaag was het niet echt de moeite om op te staan, dacht ik. Dus ik bleef lekker lang in bed liggen tot een overvrolijk gezichtje de kamer kwam binnengewandeld/gestormd en enthousiast 'mamaaaa' riep. Ik knuffelde hem en speelde een beetje op het grote bed. Met jongens moet je niet teveel knuffelen, op zijn tweejarige leeftijd heeft hij het het liefst zo wild mogelijk. Inclusief gegooi, getrek, gesleur, gestamp en gebijt. Niets zo leuk als mama wakker maken met een... dikke klop op haar hoofd!
Dan toch maar opgestaan voor n paar uur en toen de twee zin hadden in een middagdutje, nestelde de mama zich in de zetel. Terwijl was papa aan het koken, asperges, jummie :) En tegen twee uur besloten ook de grote mensen dat het tijd was voor een middagdutje.
De papa is nogal zwaarder uitgeweest dan verwacht gisteren dus die viel al snel in slaap.
Het schoot mama net te binnen dat ze bijna vijf jaar in hun huis wonen. Vijf jaar afgestudeerd en negen jaar weg van de middelbare school. En twee kinders, een huis, een job, en vele bergen strijk.
Storm buiten is nostalgie bij deze madam. Ik denk na over alle vriendinnen die plots geen vriendinnen meer waren. Omdat ik wel eens vergat (en nu eerlijk:nog steeds vergeet) terug te sms'en of bellen, of gewoon, omdat we uit elkaar gegroeid zijn. Ik vraag me af hoe het nu met hen gaat en of ze nu ook in hun bed aan het rollen zijn, nadenkend over datgeen wat was en niet meer is. Of ze misschien ook denken dat hun leven toch wel in een ongeloofelijke stroomversnelling is gekomen. Of ze soms ook moeite hebben om het te bevatten.
Of ze ook kindjes hebben die hen midden in de nacht wakker maken.
Of ze ook kindjes hebben die niet willen slapen 's avonds.
Of ze ook nog altijd regen haten.
en op die regenachtige dagen mijmeren en oude foto's bekijken.
zondag 29 maart 2015
donderdag 19 maart 2015
Born is the new unborn
ziehier, het ietswat warrige vervolg!
Nog vlug de halve kleerkast in m'n net gemaakte valies proppen, me wassen, me nog eens wassen (je weet maar nooit wie je tegenkomt) en nog eens wassen.
Sam wat kalme woorden toespreken en hem commanderen zoals het nog nooit eerder mocht. Zorgen dat er toch al een fles cava in de auto zit, want daar heb ik wel zin in, eigenlijk.
Om tien voor één aankomen in het ziekenhuis, wat hobbelen op de bal, wat dansen in de lege gang op de muziek van de nachtverpleegsters op de dienst. Die me overigens maar raar aankijken als ze merken dat mijn monitor een vrij goeie wee weergeeft en ik ongestoord blijf huppelen. Wachten is saai.
Tot een uur of drie, dan krijg ik een onaangename druk in de poep en breng toch wel een halfuurtje in het kleinste deel van mijn veel te kleine kamer door. Gênant is het wel, het gênantste van m'n leven, denk ik op dat moment. Achteraf kan ik een top vijf gênante momenten maken, allemaal in die drie dagen ziekenhuisopname.
Daarna wordt ellen stil. Mocht ik niet zo'n verschrikkelijke rugpijn hebben zou ik wensen dat alle mensen die het me ooit aandeden een minuut lang te zwijgen nu aanwezig zouden zijn. Want gezwegen heb ik, urenlang. 'water' was het enige dat ik er nog kon uitbrengen. En 'fuck tdoet echt zeer wi nu" moet ik ook een aantal keren gezegd hebben.
Uiteindelijk beslis ik om toch maar in de douche te gaan, de vroedvrouwen zullen het wel beter weten, denk ik. En zo loop ik in m'n blootje door de gang naar de overkant waar de bevallingskamer zich bevindt. Gênant moment nummer twee.
'Als je druk voelt moet je roepen' zegt het stagiaireke mij. No way dat ik haar ga roepen, denk ik bij mezelf. NOOOO way! Ze is vijf jaar jonger dan mij én we zaten bovendien in dezelfde jeugdbeweging, daar, in dat boerengat, ver genoeg van oostende om geen mensen die je kent tegen te komen tijdens je bevalling. Maar helaas. Maart is een ideale periode om te oefenen, denken die stagiairs, en zo krijg ik dubbel zoveel bekijks tijdens het persen.
Ze leggen me nog even ongemakkelijk op de oranje zetel (of was ie groen?) en dan besluit ik om toch maar het bevallingsbad in te duiken. Al denk ik nog steeds dat die ene vroedvrouw me gehypnotiseerd heeft. Want ik ging NOOIT van m'n leven in zo'n vies doorzichtig bad waar iedereen in gaat. Maar nu dus paniek want het bad was nog niet ontsmet. Dat krijg je als je van zondag op maandag wil bevallen.
De hypnose-vroedvrouw kijkt me iets of wat kwaad aan en even later is iedereen druk in de weer om een veel te warm bad te laten lopen, speciaal voor mij.
Ik krijg geen badschuim en amper een glaasje water, wordt gecommandeerd en ik voel protest opkomen. Waarom zou ik me nu haasten, denk ik, die kleine is al drie weken te vroeg, het komt niet op een kwartiertje nu.
Maar dat doet het wel. Ze commanderen me het bad uit te komen en ik protesteer want ik zie dat niet gebeuren, half aan het bevallen nog rechtstaan en me op een hoge tafel gooien. Een paar vroedvrouwen sleuren me uit het bad, duwen mijn buik plat en daar is ie dan, onze sprot!
Hij zal nyo heten
HOE?
nyo! n ypsilon o
9/10
borstvoeding
draadjes
nog een stagiair
amaai ik ben interessant
amai tis hier koud!
boksneus
plastische chirurgie?
shit ze rijden me door de gang en ik ben nog steeds naakt! besef ik pas als een vrouw me scheef aankijkt.
mm ontbijt, en direct erna middageten. This must be heaven! Tot je ervan proeft.
bellen naar je mama, die niet opneemt. Je papa die niet doorheeft aan de telefoon wat je eigenlijk wil zeggen, en die doodleuk ophangt 'mama je over een kwartier terug'
en dan en kwartier later op de achtergrond zegt 'kwistet!!'
1001 gevoelens, nog meer gênante momenten
maar het beste van al
NYO
Nog vlug de halve kleerkast in m'n net gemaakte valies proppen, me wassen, me nog eens wassen (je weet maar nooit wie je tegenkomt) en nog eens wassen.
Sam wat kalme woorden toespreken en hem commanderen zoals het nog nooit eerder mocht. Zorgen dat er toch al een fles cava in de auto zit, want daar heb ik wel zin in, eigenlijk.
Om tien voor één aankomen in het ziekenhuis, wat hobbelen op de bal, wat dansen in de lege gang op de muziek van de nachtverpleegsters op de dienst. Die me overigens maar raar aankijken als ze merken dat mijn monitor een vrij goeie wee weergeeft en ik ongestoord blijf huppelen. Wachten is saai.
Tot een uur of drie, dan krijg ik een onaangename druk in de poep en breng toch wel een halfuurtje in het kleinste deel van mijn veel te kleine kamer door. Gênant is het wel, het gênantste van m'n leven, denk ik op dat moment. Achteraf kan ik een top vijf gênante momenten maken, allemaal in die drie dagen ziekenhuisopname.
Daarna wordt ellen stil. Mocht ik niet zo'n verschrikkelijke rugpijn hebben zou ik wensen dat alle mensen die het me ooit aandeden een minuut lang te zwijgen nu aanwezig zouden zijn. Want gezwegen heb ik, urenlang. 'water' was het enige dat ik er nog kon uitbrengen. En 'fuck tdoet echt zeer wi nu" moet ik ook een aantal keren gezegd hebben.
Uiteindelijk beslis ik om toch maar in de douche te gaan, de vroedvrouwen zullen het wel beter weten, denk ik. En zo loop ik in m'n blootje door de gang naar de overkant waar de bevallingskamer zich bevindt. Gênant moment nummer twee.
'Als je druk voelt moet je roepen' zegt het stagiaireke mij. No way dat ik haar ga roepen, denk ik bij mezelf. NOOOO way! Ze is vijf jaar jonger dan mij én we zaten bovendien in dezelfde jeugdbeweging, daar, in dat boerengat, ver genoeg van oostende om geen mensen die je kent tegen te komen tijdens je bevalling. Maar helaas. Maart is een ideale periode om te oefenen, denken die stagiairs, en zo krijg ik dubbel zoveel bekijks tijdens het persen.
Ze leggen me nog even ongemakkelijk op de oranje zetel (of was ie groen?) en dan besluit ik om toch maar het bevallingsbad in te duiken. Al denk ik nog steeds dat die ene vroedvrouw me gehypnotiseerd heeft. Want ik ging NOOIT van m'n leven in zo'n vies doorzichtig bad waar iedereen in gaat. Maar nu dus paniek want het bad was nog niet ontsmet. Dat krijg je als je van zondag op maandag wil bevallen.
De hypnose-vroedvrouw kijkt me iets of wat kwaad aan en even later is iedereen druk in de weer om een veel te warm bad te laten lopen, speciaal voor mij.
Ik krijg geen badschuim en amper een glaasje water, wordt gecommandeerd en ik voel protest opkomen. Waarom zou ik me nu haasten, denk ik, die kleine is al drie weken te vroeg, het komt niet op een kwartiertje nu.
Maar dat doet het wel. Ze commanderen me het bad uit te komen en ik protesteer want ik zie dat niet gebeuren, half aan het bevallen nog rechtstaan en me op een hoge tafel gooien. Een paar vroedvrouwen sleuren me uit het bad, duwen mijn buik plat en daar is ie dan, onze sprot!
Hij zal nyo heten
HOE?
nyo! n ypsilon o
9/10
borstvoeding
draadjes
nog een stagiair
amaai ik ben interessant
amai tis hier koud!
boksneus
plastische chirurgie?
shit ze rijden me door de gang en ik ben nog steeds naakt! besef ik pas als een vrouw me scheef aankijkt.
mm ontbijt, en direct erna middageten. This must be heaven! Tot je ervan proeft.
bellen naar je mama, die niet opneemt. Je papa die niet doorheeft aan de telefoon wat je eigenlijk wil zeggen, en die doodleuk ophangt 'mama je over een kwartier terug'
en dan en kwartier later op de achtergrond zegt 'kwistet!!'
1001 gevoelens, nog meer gênante momenten
maar het beste van al
NYO
maandag 16 maart 2015
2 is the new 1
Poiiiiiiiiiiiing!
De lichten gaan uit en de ventilatie slaat aan. Ik schiet in m'n kleren en haast me naar buiten. Sam staat me buiten op te wachten om zijn oude school, en ondertussen nyo zijn toekomstige school, een bezoek te brengen.
Als ik vraag naar hoe zo'n instapdag verloopt, krijg ik de tranen in m'n ogen.Nog zo'n zes maanden heb ik tijd om eraan te wennen. Al went het nooit, dat de tijd zo snel voorbij gaat. Dat mijn 'pukkelkop' twee jaar geleden nog in m'n buik zat. Maar niet lang meer, overmorgen wordt ie twee.
Jullie voelen 'm al aankomen, mijn bevallingsverhaal.
Maar dat is obligatoir. Allez, zo ben ik toch opgevoed. Elke verjaardag vertellen m'n moeder en grootmoeder in geuren en kleuren wat er op 2 november '87 gebeurd is. Hoe mijn mama al de hele nacht lag af te zien, hoe mijn papa erdoor sliep, hoe mijn mama de trap afstrompelde op zoek naar de telefoon (lang moest ze niet zoeken, aangezien het om een type draaischijf-vaste telefoon ging). Hoe ze het nummer .....38 intoetste (eeeeh, draaide) en m'n grootmoeder vijf minuten later aan mijn papa stond te trekken ''carolinetje moet naar de kliniek, je kiendje is op komste!''
Hoe ik ette(r)lijke uren later ter wereld kwam 'emoh, tis e meistje!' en hoe er gediscussieerd werd over mijn naam. Lore? Nee, zo zag ik er niet uit. Lisa? Nee, stel dat ze lieza zouden zeggen. Dus het werd Ellen. Daarbij werd niet verder nagedacht. Zo werd ik getekend om telkens iemand éééééééllen zegt hen te moeten wijzen op de fout.
... (ik word even gestoord door alweer een deurverkoper voor een goed doel. Ik kocht uiteindelijk niets en ging terug aan m'n laptop gaan zitten met een schuldgevoel van hier tot china)
Zo kon ik nooit wegdromen in de les spelling want wanneer het zinnetje 'dat is met dubbele LL'en' gezegd werd schrok ik me een ongeluk.
En hoe mijn papa een zwaar ongeluk kreeg net toen ik het ziekenhuis mocht verlaten. Zo kon ik er niet gedoopt worden en kreeg meneer Pastoor van Moorslede een paar weken later het genoegen mij een koude douche te geven, waarop ik natuurlijk begon te wenen.
Maar nyo zijn bevallingsverhaal, is andere koek. Op zondag stond ik nog op een familiefeest, verlangend naar dat glaasje cava en wijn en wijn en wijn en digestief maar nam ik genoegen met water en water en water en water tot ik naar huis mocht rijden door hagelbuien en sneeuw en zon en hagelbuien. Ik lach nog want bevallen in de sneeuw 'dat is niets voor mij'. En 'ja ik heb drie centimeter opening! Mo nee ik heb mijn valies niet bij'. En bewijs ik hoe goed ik me voel door een aantal keer m'n benen heel hoog de lucht in te gooien.
Ik werk sam 's avonds nog wat op de zenuwen als ik constant uit de zetel recht veer tijdens de finale van Salamander.
Ik voel me onbehaagelijk (die lessen psycho-analyse leerden me toch 1 bruikbaar woord bij) en ga uiteindelijk samen met sam gaan slapen rond 23 uur.
Om sam nog meer te pesten besluit ik om in de periode van 23 uur tot 23u30 zesendertig keer weg en weer naar het toilet te lopen om dan uiteindelijk te roepen "We moeten naar het ziekenhuis"
En Sam, die welgeteld drie minuten sliep, antwoordt: "godverdomme, die klein' is nu al ambetant"
wordt vervolgd
De lichten gaan uit en de ventilatie slaat aan. Ik schiet in m'n kleren en haast me naar buiten. Sam staat me buiten op te wachten om zijn oude school, en ondertussen nyo zijn toekomstige school, een bezoek te brengen.
Als ik vraag naar hoe zo'n instapdag verloopt, krijg ik de tranen in m'n ogen.Nog zo'n zes maanden heb ik tijd om eraan te wennen. Al went het nooit, dat de tijd zo snel voorbij gaat. Dat mijn 'pukkelkop' twee jaar geleden nog in m'n buik zat. Maar niet lang meer, overmorgen wordt ie twee.
Jullie voelen 'm al aankomen, mijn bevallingsverhaal.
Maar dat is obligatoir. Allez, zo ben ik toch opgevoed. Elke verjaardag vertellen m'n moeder en grootmoeder in geuren en kleuren wat er op 2 november '87 gebeurd is. Hoe mijn mama al de hele nacht lag af te zien, hoe mijn papa erdoor sliep, hoe mijn mama de trap afstrompelde op zoek naar de telefoon (lang moest ze niet zoeken, aangezien het om een type draaischijf-vaste telefoon ging). Hoe ze het nummer .....38 intoetste (eeeeh, draaide) en m'n grootmoeder vijf minuten later aan mijn papa stond te trekken ''carolinetje moet naar de kliniek, je kiendje is op komste!''
Hoe ik ette(r)lijke uren later ter wereld kwam 'emoh, tis e meistje!' en hoe er gediscussieerd werd over mijn naam. Lore? Nee, zo zag ik er niet uit. Lisa? Nee, stel dat ze lieza zouden zeggen. Dus het werd Ellen. Daarbij werd niet verder nagedacht. Zo werd ik getekend om telkens iemand éééééééllen zegt hen te moeten wijzen op de fout.
... (ik word even gestoord door alweer een deurverkoper voor een goed doel. Ik kocht uiteindelijk niets en ging terug aan m'n laptop gaan zitten met een schuldgevoel van hier tot china)
Zo kon ik nooit wegdromen in de les spelling want wanneer het zinnetje 'dat is met dubbele LL'en' gezegd werd schrok ik me een ongeluk.
En hoe mijn papa een zwaar ongeluk kreeg net toen ik het ziekenhuis mocht verlaten. Zo kon ik er niet gedoopt worden en kreeg meneer Pastoor van Moorslede een paar weken later het genoegen mij een koude douche te geven, waarop ik natuurlijk begon te wenen.
Maar nyo zijn bevallingsverhaal, is andere koek. Op zondag stond ik nog op een familiefeest, verlangend naar dat glaasje cava en wijn en wijn en wijn en digestief maar nam ik genoegen met water en water en water en water tot ik naar huis mocht rijden door hagelbuien en sneeuw en zon en hagelbuien. Ik lach nog want bevallen in de sneeuw 'dat is niets voor mij'. En 'ja ik heb drie centimeter opening! Mo nee ik heb mijn valies niet bij'. En bewijs ik hoe goed ik me voel door een aantal keer m'n benen heel hoog de lucht in te gooien.
Ik werk sam 's avonds nog wat op de zenuwen als ik constant uit de zetel recht veer tijdens de finale van Salamander.
Ik voel me onbehaagelijk (die lessen psycho-analyse leerden me toch 1 bruikbaar woord bij) en ga uiteindelijk samen met sam gaan slapen rond 23 uur.
Om sam nog meer te pesten besluit ik om in de periode van 23 uur tot 23u30 zesendertig keer weg en weer naar het toilet te lopen om dan uiteindelijk te roepen "We moeten naar het ziekenhuis"
En Sam, die welgeteld drie minuten sliep, antwoordt: "godverdomme, die klein' is nu al ambetant"
wordt vervolgd
Abonneren op:
Posts (Atom)