ziehier, het ietswat warrige vervolg!
Nog vlug de halve kleerkast in m'n net gemaakte valies proppen, me wassen, me nog eens wassen (je weet maar nooit wie je tegenkomt) en nog eens wassen.
Sam wat kalme woorden toespreken en hem commanderen zoals het nog nooit eerder mocht. Zorgen dat er toch al een fles cava in de auto zit, want daar heb ik wel zin in, eigenlijk.
Om tien voor één aankomen in het ziekenhuis, wat hobbelen op de bal, wat dansen in de lege gang op de muziek van de nachtverpleegsters op de dienst. Die me overigens maar raar aankijken als ze merken dat mijn monitor een vrij goeie wee weergeeft en ik ongestoord blijf huppelen. Wachten is saai.
Tot een uur of drie, dan krijg ik een onaangename druk in de poep en breng toch wel een halfuurtje in het kleinste deel van mijn veel te kleine kamer door. Gênant is het wel, het gênantste van m'n leven, denk ik op dat moment. Achteraf kan ik een top vijf gênante momenten maken, allemaal in die drie dagen ziekenhuisopname.
Daarna wordt ellen stil. Mocht ik niet zo'n verschrikkelijke rugpijn hebben zou ik wensen dat alle mensen die het me ooit aandeden een minuut lang te zwijgen nu aanwezig zouden zijn. Want gezwegen heb ik, urenlang. 'water' was het enige dat ik er nog kon uitbrengen. En 'fuck tdoet echt zeer wi nu" moet ik ook een aantal keren gezegd hebben.
Uiteindelijk beslis ik om toch maar in de douche te gaan, de vroedvrouwen zullen het wel beter weten, denk ik. En zo loop ik in m'n blootje door de gang naar de overkant waar de bevallingskamer zich bevindt. Gênant moment nummer twee.
'Als je druk voelt moet je roepen' zegt het stagiaireke mij. No way dat ik haar ga roepen, denk ik bij mezelf. NOOOO way! Ze is vijf jaar jonger dan mij én we zaten bovendien in dezelfde jeugdbeweging, daar, in dat boerengat, ver genoeg van oostende om geen mensen die je kent tegen te komen tijdens je bevalling. Maar helaas. Maart is een ideale periode om te oefenen, denken die stagiairs, en zo krijg ik dubbel zoveel bekijks tijdens het persen.
Ze leggen me nog even ongemakkelijk op de oranje zetel (of was ie groen?) en dan besluit ik om toch maar het bevallingsbad in te duiken. Al denk ik nog steeds dat die ene vroedvrouw me gehypnotiseerd heeft. Want ik ging NOOIT van m'n leven in zo'n vies doorzichtig bad waar iedereen in gaat. Maar nu dus paniek want het bad was nog niet ontsmet. Dat krijg je als je van zondag op maandag wil bevallen.
De hypnose-vroedvrouw kijkt me iets of wat kwaad aan en even later is iedereen druk in de weer om een veel te warm bad te laten lopen, speciaal voor mij.
Ik krijg geen badschuim en amper een glaasje water, wordt gecommandeerd en ik voel protest opkomen. Waarom zou ik me nu haasten, denk ik, die kleine is al drie weken te vroeg, het komt niet op een kwartiertje nu.
Maar dat doet het wel. Ze commanderen me het bad uit te komen en ik protesteer want ik zie dat niet gebeuren, half aan het bevallen nog rechtstaan en me op een hoge tafel gooien. Een paar vroedvrouwen sleuren me uit het bad, duwen mijn buik plat en daar is ie dan, onze sprot!
Hij zal nyo heten
HOE?
nyo! n ypsilon o
9/10
borstvoeding
draadjes
nog een stagiair
amaai ik ben interessant
amai tis hier koud!
boksneus
plastische chirurgie?
shit ze rijden me door de gang en ik ben nog steeds naakt! besef ik pas als een vrouw me scheef aankijkt.
mm ontbijt, en direct erna middageten. This must be heaven! Tot je ervan proeft.
bellen naar je mama, die niet opneemt. Je papa die niet doorheeft aan de telefoon wat je eigenlijk wil zeggen, en die doodleuk ophangt 'mama je over een kwartier terug'
en dan en kwartier later op de achtergrond zegt 'kwistet!!'
1001 gevoelens, nog meer gênante momenten
maar het beste van al
NYO
Geen opmerkingen:
Een reactie posten