Maar dit keer waren het niet de twee gangstertjes die zorgden voor een woelige nacht.
De gebeurtenissen in Parijs waren dat wel.
Ik viel met tranen in m'n ogen in slaap. Tranen van verdriet, om mensen die ik niet ken. Tranen van angst, terwijl deze misschien wel ongegrond is. Tranen omdat dit alles wel héél erg dichtbij komt. Tranen omdat dit nog niet het einde is. Tranen omdat ik deze week zeurde om een handtas. Tranen omdat ik daarnet nog geïrriteerd was toen nyo met een chocomond naar huis kwam van school. Tranen omdat ik, hoe hard ik ook probeer om alles perfect te krijgen, dit nooit zal kunnen. Tranen omdat ik me over onbenullige zaken zorgen maak. Tranen omdat ik stiekem blij ben dat wij veilig zijn. Voorlopig toch. Of misschien ook niet.
Tranen omdat er íets móet gebeuren. Tranen omdat geweld hier de oplossing niet is. Tranen omdat geweld nooit een oplossing is. Tranen omdat ik geen oplossing weet. Tranen omdat dit misschien niet meer op te lossen is. Tranen voor het verleden, waar we ongetwijfeld veel pijn en schade berokkent hebben aan de mensen die nu overgaan tot extremisme. Tranen voor het heden, omdat we deze fouten nog steeds maken. Tranen voor de toekomst...
Tranen omdat er iemand verkracht werd in het opvangcentrum in Bredene. Tranen omdat heel m'n facebook er gisteren mee gevuld werd. Tranen omdat mensen beter zouden moeten weten. Tranen omdat zo'n berichten niet op facebook zouden moeten staan. Tranen omdat zo'n berichten aanzetten tot nog meer woede en haat.
Tranen omdat het moet stoppen. Hier en nu.
Bedankt aan de vrienden, die er hetzelfde over denken als ik. Die zich ook afvragen wat we hier eigenlijk doen op de wereld. Die zich ook zorgen maken. Die ook de foto peace for paris delen. Of een andere. Het minste wat we kunnen doen.
Verdwaast, gechockeerd, diep in mijn gedachten verzonk ik in gedacht die een mist van verdriet en vele vragen met zich meebracht.
BeantwoordenVerwijderenRaar maar waar ging plots mijn gedacht naar de vele geboortekaartjes die wij mochten ontvangen in 2015, en vroeg me af wie gaat er voor hen zorgen, morgen...overmorgen...gaan zij met hun vrienden een citytrip maken binnen 20 jaar, in welke stad en op welke plaats en welk tijdstip mag je uitgerekend dan niet daar zijn, maar ergens anders, en waar is ergens anders, en wat zal het morgen...overmorgen zijn.
Ik houd me vast aan de gedachte dat de mensen met de wil op eens menswaardige wereld nog steeds in de meerderheid zijn, en dat dit zo mag blijven.