een schone deugd

Dat is geduld.

En hier zou mijn blog ook direct kunnen eindigen.
Want we zijn ondertussen al zo'n vierentwintig uur aan het wachten. Binnen. Eerst in een onderzoeksruimte, daarna in een kamer. Een kamer waar het 's avonds pokkeheet is en overdag donker door de zonnewerende gordijnen. Gezellig.
Ilai slaapt, al zo'n 2.5 uur. Had ik dat geweten, was ik eens naar buiten gegaan, want aan de enthousiaste vogels te horen is het prachtig weer.
Ik kán hem niet alleen laten. Niet na acht prikken in zijn tere adertjes. Niet na zijn angstige oogjes telkens hij in slaap sukkelt 'is mama hier nog?'. Niet met zijn verlatingsangst die hij nu net zo hard heeft.
'T ventje heeft al afgezien. Ocharme. En heeft een serieus slaaptekort (maar zo zijn er wel nog mensen), ocharme.
Een bacteriële infectie. Meer weten we niet na ondertussen vijfentwintig uur. En we weten ook dat we hier nog moeten blijven. Bah, bah bah! En ook nog een bah, want ik ruik dat er een pamper mag ververst worden.

Hem even 'opgesloten' in z'n bedje, want hij is opnieuw moe, mijn kleine gangster. Hij staat recht in z'n bed met deugnietenogen te kijken naar mij, en af en toe wrijft hij in z'n kleine oogjes, omvervolgens heel breed te glimlachen. Hmm :) Maar hij amuseert zich wel, alles uit zijn bed gooien, zichzelf omgooien in z'n bed en dan krijsen zodat mama zijn beer tut en little people terug geeft.

38.3: dat is zijn temperatuur. Niet goed dus want we zijn na twaalf koortsvrije uren opnieuw aan het stijgen. Nog een halfuur wachten en dan opnieuw meten.

Wachten, ik word er zo stilletjesaan kriekonnozel van.

Nog een nacht hier. En dan mag ik naar buiten, WOEHOE! Eventjes maar, naar het volgend ziekenhuis, een volgende dokter. En dan krijgen we een afspraak voor een volgend ziekenhuisbezoek, eentje onder volledige verdoving, eentje waar ze zullen boren en een magnetisch veldje in m'n gangstertje zijn hoofd zullen stoppen.

Rookte ik nog maar, dacht ik al meerdere keren in de vijfentwintig uur dat we hier zitten. Dan kon ik naar buiten en had ik ook nog iets te doen. Nu zou ik naar buiten kunnen om te kijken naar de rokende mensen  en de auto's. Dan blijf ik nog liever binnen. Ik zit al maanden te janken dat ik zon wil en nu ze er is moet ik binnen zitten. Bah. Bah bah bah.

Maar, 't is niet allemaal geklaag. De verpleegsters hier zijn überlief en aangezien we zowat de enige op de gang zijn worden we binnen de twee minuten bediend. Da's fijn.

De longfoto werd net gemaakt, en ondertussen gemerkt dat er een aantal kinderen bijgekomen zijn op de gang, leuk. 't Zijn al wat grotere types dus geen gekrijs deze nacht- ideaal. Ondertussen kijkt ilai me, opnieuw vanuit zijn bed, aan met waterige oogjes die verraden dat zijn koorts opnieuw gestegen is. Pff. En de gordijnen hier zijn ideaal speelgoed voor deze gangster. KIEKEBOE!
Ik vrees een beetje voor de longfoto, de 'fotografe' zei : 'oei, c'est pas bien' maar toen mocht ik hem weer knuffelen en was het tijd voor de volgende patiënt. Nu opnieuw wachten, op de dokter.
Wie denkt dat een dag in het ziekenhuis saai is, denkt verkeerd.
Tot gauw, lieve lezertjes. En bedankt voor al jullie bezorgde berichtjes en hulp-aanbiedingen. Maar voorlopig lukt het wel. Deze mama was al een beetje herladen en kijkt lachend naar haar zoon die wel héél goed aan het turnen is in zijn bed. Met waterige pretoogjes en de schattigste lach van de hele wereld.