honger

Niemand hoeft meer te zagen als ze een blog gemist hebben want hierboven kun je je emailadres ingeven. Zo blijven jullie up-to-date in ons drukke leven.


De microben hebben honger deze week... Nyo kampt sinds zondag met koorts en een lelijke hoest. Mama en papa met veel te weinig slaap en nu kreeg de mama ook die vuile beesten in haar lijf.
Daarom besloot deze mama vanochtend om haar ouderlijk huis te gaan besmetten en verwend te worden door haar mama. T valt voorlopig nog een beetje tegen, de kleinkinderen eisen alle aandacht op. Maar het is beter dan alleen thuis zitten en op twee hangerige kinderen te passen. En de papa is nu twee nachten alleen, hij heeft het rijk alleen met zijn minnares ;) ik hoop dat hij haar eens goed en heel lang kan knuffelen. Ik wens hen samen veel warmte toe, sam en zijn bed.

Ilai had ook honger deze week... zo'n grote honger dat hij het nodig vond om een stuk van z'n hoorapparaat in te slikken.. jawel! Een unicum zo blijkt.

Een dag eerder gingen we opnieuw testen in stappie. Ook al heeft zn linker apparaatje op dit moment niet veel effect, er werd besloten om voorlopig toch met twee apparaten verder te doen- je weet maar nooit. Deze mama koos een paar fluoblauwe apparaten en ook de schelpjes en buisjes worden in een fluokleur. Vooral voor ons gemak eigenlijk. Want die kleine gangster gooit zijn apparaten telkens in het rond en zo'n transparante dingen zijn héél moeilijk te vinden tussen de berg speelgoed van grote broer. Hopelijk moeten we er niet te lang op wachten.
Het werd de volgende dag een dringende bestelling want deze mama zag het eigenlijk niet zo goed zitten om elk kakske te ontleden in de hoop de ingeslikte oorschelp terug te vinden.
Khad geluk, door mijn ziektekiemen bleef de papa vanochtend thuis en kon hij het zevenendertigste kakske ontleden & niet te vergeten- het oorschelpje eruit te vissen-
Voor de geïnteresseerden: zelfs na zevenendertig wasbeurten is het nu ook een pak meer fluo dan voorheen. Sorry voor de details, ik heb al gegeten deze avond. Ook een unicum tegenwoordig.

Morgen wordt ie al zes maand, mijn kleinste gangstertje. Zijn tot nu toe korte leventje is niet zonder slag of stoot gegaan. Al beseft hij gelukkig zelf niet dat mama en papa helemaal gek worden na het zevenendertigste keer tot de zesde macht hoorapparaten in zn oren stoppen. Dat de mama wel eens een traantje wegpinkt als ze een mooie foto van haar kleine man ziet en stiekem denkt 'had hij dat apparaatje maar niet in voor de foto'. Dat mama en papa elke dag heel hard hopen dat het klotevirus geen verdere schade aangericht heeft.

Morgen wordt ie zes maand, mijn flinke vent. Het wordt ook stilletjesaan tijd om terug aan het werk te denken. Nog een maand morgen, en ik word er terug verwacht. Deze mama zal blij zijn om weer onder de volwassenen te komen. Maar ze zal blijer zijn elke avond als ze naar huis kan om haar twee grootste wonderen verder op te voeden.