Opnieuw een drukke week ten huize vdk. Nyo die mond hand voetziekte had om U tegen te zeggen en mocht je het nog niet weten, het is nu koning nyo. Of dat denkt hij toch. Maar als hij besluit om de hele nacht niet te slapen - dan slaapt hij ook de hele nacht niet. En als mama en papa niet komen kijken dan krijst hij gewoon boos verder. Als jongens dan véél makkelijker dan meisjes zijn, nja, thank God for those two!
Mocht er naast de peuterpuberteit ook een babypuberteit bestaan, wel dan had Ilai er ook last van. Hij mag dan niet goed horen, maar zijn stem doet het meer dan prima.
Deze week kreeg hij hoorapparaat nr 2, en zn eerste werd ingewisseld voor een groter exemplaar. Het moederharp kromp ineen toen ze die in zijn oortjes stopten. Dat ik na de 'onderzoeksfase' kleurtjes mag kiezen voor die joekels is helaas maar een schrale troost. Wat een dingen zeg in zijn mini oortjes. Het moederhart moest toch eventjes slikken. En elke keer dat Ilai die dingen eruit trekt denkt ze 'groot gelijk mijn klein ventje' - maar ze stopt ze er keer op keer braaf terug in. 'Het is voor zijn eigen goed' denkt ze dan met een bezorgde blik op haar gezicht.
Gisterenmiddag iets gaan eten met de kids mee. Het eerste halfuur was een complete ramp. Ik vreesde eventjes dat mijn compagnons zouden vluchten en ik vervolgens met kind en pak en zak uit het restaurant zou gegooid worden. Maar na een halfuur toverden de prins en de koning hun mooiste glimlach op hun gezicht, en je zag de mensen gewoon smelten -oef-
De compassionele blikken die ik zag toen ze de bungelende dingen in ilai zn oren zagen ben ik maar vergeten. Want ik vrees dat het niet de enige zullen zijn. Waar ik wel boos van wordt zijn de mensen die het beter weten. 'Haal die dingen er maar uit, 't is hier veel te luid voor het ventje' 'Heb je dat al eens in je eigen oren gestopt?'....
Ja ik heb ze al in mijn eigen oren gestopt. En ja het ging heel erg luid. En ja, er was gekletter van bestek die de borden telkens aanviel. Maar het zijn geen apparaten die je plots het gehoor van een hond geven. Ze zorgen er net voor dat hij net wél zo'n indrukken kan opdoen - net als wij die gewoon zijn van te horen. Ze zorgen ervoor dat hij zo weinig mogelijk achterstand zal hebben op het gebied van taal en spraak.
Dus mensen, wees niet ongerust. Zijn hoorapparaten zorgen er niet voor dat ik plots een superkind in mn armen zal houden. Hij was op elk mogelijke manier al super van zijn geboorte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten