Oma woef ging weg, oma en opa zee kwamen nyo ophalen en toen kwamen de eerste tranen. Niet bij mij, ik hield me sterk. Een telefoontje van het onthaal van het ziekenhuis liet me, iets enthousiaster dan ik zelf verwachtte, uitroepen: lap! twordt uitgesteld! Maar nee, we mochten een halfuurtje vroeger voor opname komen.
Ilai werd een klein beetje doodgeknuffeld en hem in bed leggen was opvallend later dan andere avonden. Maar erg vond ie het niet, integendeel.
Ik vulde een koffer met véél speelgoed (eentje met wieltjes, want dat is speelgoed op zich). Ik ging naar bed niet om te slapen maar om de kranen open te zetten, het bad te legen, maar vooral om mijn kussen drijfnat te maken. Nog een droomflesje voor ilai om middernacht en oef, nu kunnen we slapen.
REMslapend gaat om kwart voor zes m'n alarm af en het schiet me te binnen dat het binnen een dikke vier uur zover is. Hupla! De dag waar we al een hele tijd naar uit kijken is eindelijk aangebroken.
Al bij al ging alles vlot en voor ik het weet zit ik bumba te kijken in een wachtzaal op het vierde. Een wachtzaal waar je moet wachten tot de anesthesist roept en dan mag je naar het eigenlijke ok. Ik keek bumba terwijl ilai een aantal ontsnappingspogingen ondernam. Als het na een halfuur eindelijk zover is voel ik me opvallend rustig. Af en toe kwam de geur van verdovende middelen het wachtzaaltje binnen, misschien heeft dat er iets mee te maken. Ilai gaat enthousiast op de operatietafel liggen en geeft met een lieve lach zijn beer en tut aan de verpleegsters. OOOOOOOOOOOOH weerklinkt het, wat een lieveke! Ik zie ze met verliefde blikken naar mijn kleine vent kijken en een gevoel van geruststelling overvalt me. Helemaal niet zoals verwacht hoef ik hier geen epistel te schrijven over hoe zenuwachtig ik was en hoe de angst in zijn ogen stond. Ik verlaat het ok zelfverzekerd en neem de vent mee richting Brugge en richting FOOOOOD!
Vijf uur later komen we aan in het ziekenhuis en wat heen en weer gelift tussen de verschillende verdiepingen brengt me naar de recovery waar ik ilai al uit de verte hoor wenen. Een troostend halfuur later valt hij met zijn kaak tegen mijn kaak aangedrukt in slaap en drie kwartier later wordt ie verenigd met zijn papa. Vele knuffels volgden die avond en ook heel veel opgeluchte 'ohs' en 'aahs' van de wachtenden thuis. Een beetje bezorgd rond onze vent zijn ademhaling zetten we de nacht in. Al snel wordt de mama onnozel van al het gebeep van verschillende monitoren en gelukkig voor haar, de nachtverpleegsters ook. Uit met die handel en een paar uur later staat er een lekker warme (uhum) koffie klaar en wat dingen die boterham en beleg moeten voorstellen. Dokters komen en besluiten dat ilai mag starten met puffers en we wat hen betreft mogen vertrekken. Nog ff langs de oorarts voor een controle, want er liep deze nacht behoorlijk wat bloed uit zijn oor, aan het kompres te zien. Ondertussen weten we dat dit nog even zal duren, ook vandaar zijn mooie verband rond zijn hoofd.
Een flinke portie knuffelen, ondersteund door pijnstillers, en ilai zou snel de oude moeten zijn. Extreem flinke kerel horen we langs alle kanten en de mama weet, dat gen heeft ie van haar ;) Nee, echt, hij gaf, behalve het halfuurtje na het ontwaken, geen kik. Al het gepruts aan hem, die er uiterst vervelend uit zag, hij onderging het met de glimlach.
Drie weken geen creche, en week 1 mag de mama bij hem blijven. Lucky me :) jij bent de übercutiepie, ilai.
Nu uitkijken naar 15/02, een nieuwe grootste dag in ons leven. De eerste fitting (voor de leken: dan wordt het externe gedeelte voor het eerst aangesloten én getest; keispannend!).
Edit: het verbandje ging er vandaag af. Nog een weekje en dan mogen de draadjes eruit.
Ilai doet het goed, hij is suuuuuuperflink (en het hele nko team in st jan zal dat beamen). Het is terug onze vrolijke vent. Onze vrolijke vent die binnenkort voor het eerst een resem aan geluiden zal ontdekken!
Vijf uur later komen we aan in het ziekenhuis en wat heen en weer gelift tussen de verschillende verdiepingen brengt me naar de recovery waar ik ilai al uit de verte hoor wenen. Een troostend halfuur later valt hij met zijn kaak tegen mijn kaak aangedrukt in slaap en drie kwartier later wordt ie verenigd met zijn papa. Vele knuffels volgden die avond en ook heel veel opgeluchte 'ohs' en 'aahs' van de wachtenden thuis. Een beetje bezorgd rond onze vent zijn ademhaling zetten we de nacht in. Al snel wordt de mama onnozel van al het gebeep van verschillende monitoren en gelukkig voor haar, de nachtverpleegsters ook. Uit met die handel en een paar uur later staat er een lekker warme (uhum) koffie klaar en wat dingen die boterham en beleg moeten voorstellen. Dokters komen en besluiten dat ilai mag starten met puffers en we wat hen betreft mogen vertrekken. Nog ff langs de oorarts voor een controle, want er liep deze nacht behoorlijk wat bloed uit zijn oor, aan het kompres te zien. Ondertussen weten we dat dit nog even zal duren, ook vandaar zijn mooie verband rond zijn hoofd.
Een flinke portie knuffelen, ondersteund door pijnstillers, en ilai zou snel de oude moeten zijn. Extreem flinke kerel horen we langs alle kanten en de mama weet, dat gen heeft ie van haar ;) Nee, echt, hij gaf, behalve het halfuurtje na het ontwaken, geen kik. Al het gepruts aan hem, die er uiterst vervelend uit zag, hij onderging het met de glimlach.
Drie weken geen creche, en week 1 mag de mama bij hem blijven. Lucky me :) jij bent de übercutiepie, ilai.
Nu uitkijken naar 15/02, een nieuwe grootste dag in ons leven. De eerste fitting (voor de leken: dan wordt het externe gedeelte voor het eerst aangesloten én getest; keispannend!).
Edit: het verbandje ging er vandaag af. Nog een weekje en dan mogen de draadjes eruit.
Ilai doet het goed, hij is suuuuuuperflink (en het hele nko team in st jan zal dat beamen). Het is terug onze vrolijke vent. Onze vrolijke vent die binnenkort voor het eerst een resem aan geluiden zal ontdekken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten